Deze Quaestio is niet beschikbaar in Nederlandse vertaling
Prooemium
Deinde considerandum est de partibus observantiae. Et primo, de dulia, quae exhibet
honorem, et cetera ad hoc pertinentia, personis superioribus; secundo, de obedientia,
per quam earum obeditur imperio. Circa primum quaeruntur quatuor. Primo, utrum honor
sit aliquid spirituale, vel corporale. Secundo, utrum honor debeatur solis superioribus.
Tertio, utrum dulia, cuius est exhibere honorem et cultum superioribus, sit specialis
virtus a latria distincta. Quarto, utrum per species distinguatur. (IIa-IIae q. 103 pr.)
Articulus 1.
Ad primum sic proceditur. Videtur quod honor non importet aliquid corporale. Honor
enim est exhibitio reverentiae in testimonium virtutis, ut potest accipi a philosopho,
in I Ethic. Sed exhibitio reverentiae est aliquid spirituale, revereri enim est actus
timoris, ut supra habitum est. Ergo honor est aliquid spirituale. (IIa-IIae q. 103 a. 1 arg. 1)
Praeterea, secundum philosophum, in IV Ethic., honor est praemium virtutis. Virtutis
autem, quae principaliter in spiritualibus consistit, praemium non est aliquid corporale,
cum praemium sit potius merito. Ergo honor non consistit in corporalibus. (IIa-IIae q. 103 a. 1 arg. 2)
Praeterea, honor a laude distinguitur, et etiam a gloria. Sed laus et gloria in exterioribus
consistunt. Ergo honor consistit in interioribus et spiritualibus. (IIa-IIae q. 103 a. 1 arg. 3)
Sed contra est quod Hieronymus, exponens illud I ad Tim. V, qui bene praesunt presbyteri
duplici honore etc., dicit, honor in praesentiarum vel pro eleemosyna, vel pro munere
accipitur. Utrumque autem horum ad corporalia pertinet. Ergo honor in corporalibus
consistit. (IIa-IIae q. 103 a. 1 s. c.)
Respondeo dicendum quod honor testificationem quandam importat de excellentia alicuius,
unde homines qui volunt honorari, testimonium suae excellentiae quaerunt, ut per philosophum
patet, in I et VIII Ethic. Testimonium autem redditur vel coram Deo, vel coram hominibus.
Coram Deo quidem, qui inspector est cordium, testimonium conscientiae sufficit. Et
ideo honor quoad Deum potest consistere in solo interiori motu cordis, dum scilicet
aliquis recogitat vel Dei excellentiam, vel etiam alterius hominis coram Deo. Sed
quoad homines aliquis non potest testimonium ferre nisi per aliqua signa exteriora,
vel verborum, puta cum aliquis ore pronuntiat excellentiam alicuius; vel factis, sicut
inclinationibus, obviationibus, et aliis huiusmodi; vel etiam exterioribus rebus,
puta in exenniorum vel munerum oblatione, aut imaginum institutione, vel aliis huiusmodi.
Et secundum hoc, honor in signis exterioribus et corporalibus consistit. (IIa-IIae q. 103 a. 1 co.)
Ad primum ergo dicendum quod reverentia non est idem quod honor, sed ex una parte
est principium motivum ad honorandum, inquantum scilicet aliquis ex reverentia quam
habet ad aliquem, eum honorat; ex alia vero parte est honoris finis, inquantum scilicet
aliquis ad hoc honoratur ut in reverentia habeatur ab aliis. (IIa-IIae q. 103 a. 1 ad 1)
Ad secundum dicendum quod, sicut philosophus ibidem dicit, honor non est sufficiens
virtutis praemium, sed nihil potest esse in humanis rebus et corporalibus maius honore,
inquantum scilicet ipsae corporales res sunt signa demonstrativa excellentis virtutis.
Est autem debitum bono et pulchro ut manifestetur, secundum illud Matth. V, neque
accendunt lucernam et ponunt eam sub modio, sed super candelabrum, ut luceat omnibus
qui in domo sunt, et pro tanto praemium virtutis dicitur honor. (IIa-IIae q. 103 a. 1 ad 2)
Ad tertium dicendum quod laus distinguitur ab honore dupliciter. Uno modo, quia laus
consistit in solis signis verborum, honor autem in quibuscumque exterioribus signis.
Et secundum hoc, laus in honore includitur. Alio modo, quia per exhibitionem honoris
testimonium reddimus de excellentia bonitatis alicuius absolute, sed per laudem testificamur
de bonitate alicuius in ordine ad finem, sicut laudamus bene operantem propter finem;
honor autem est etiam optimorum, quae non ordinantur ad finem, sed iam sunt in fine;
ut patet per philosophum, in I Ethic. Gloria autem est effectus honoris et laudis.
Quia ex hoc quod testificamur de bonitate alicuius, clarescit eius bonitas in notitia
plurimorum. Et hoc importat nomen gloriae, nam gloria dicitur quasi claria. Unde Rom.
I, dicit quaedam Glossa Ambrosii quod gloria est clara cum laude notitia. (IIa-IIae q. 103 a. 1 ad 3)
Articulus 2.
Ad secundum sic proceditur. Videtur quod honor non proprie debeatur superioribus.
Angelus enim est superior quolibet homine viatore, secundum illud Matth. XI, qui minor
est in regno caelorum, est maior Ioanne Baptista. Sed Angelus prohibuit Ioannem volentem
se honorare, ut patet Apoc. ult. Ergo honor non debetur superioribus. (IIa-IIae q. 103 a. 2 arg. 1)
Praeterea, honor debetur alicui in testimonium virtutis, ut dictum est. Sed quandoque
contingit quod superiores non sunt virtuosi. Ergo eis non debetur honor. Sicut nec
Daemonibus, qui tamen superiores sunt nobis ordine naturae. (IIa-IIae q. 103 a. 2 arg. 2)
Praeterea, apostolus dicit, Rom. XII, honore invicem praevenientes. Et I Pet. II,
omnes honorate. Sed hoc non esset servandum si solis superioribus honor deberetur.
Ergo honor non debetur proprie superioribus. (IIa-IIae q. 103 a. 2 arg. 3)
Praeterea, Tobiae I dicitur quod Tobias habebat decem talenta ex his quibus erat honoratus
a rege. Legitur etiam Esther VI, quod Assuerus honoravit Mardochaeum, et coram eo
fecit clamari, hoc honore dignus est quem rex honorare voluerit. Ergo honor exhibetur
etiam inferioribus. Et ita non videtur quod honor proprie superioribus debeatur. (IIa-IIae q. 103 a. 2 arg. 4)
Sed contra est quod philosophus dicit, in I Ethic., quod honor debetur optimis. (IIa-IIae q. 103 a. 2 s. c.)
Respondeo dicendum quod, sicut dictum est, honor nihil est aliud quam quaedam protestatio
de excellentia bonitatis alicuius. Potest autem alicuius excellentia considerari non
solum per comparationem ad honorantem, ut scilicet sit excellentior eo qui honoratur,
sed etiam secundum se, vel per comparationem ad aliquos alios. Et secundum hoc, honor
semper debetur alicui propter aliquam excellentiam vel superioritatem. Non enim oportet
quod ille qui honoratur sit excellentior honorante, sed forte quibusdam aliis; vel
etiam ipso honorante quantum ad aliquid, et non simpliciter. (IIa-IIae q. 103 a. 2 co.)
Ad primum ergo dicendum quod Angelus prohibuit Ioannem non a quacumque honoratione,
sed ab honoratione adorationis latriae, quae debetur Deo. Vel etiam ab honoratione
duliae, ut ostenderet ipsius Ioannis dignitatem, qua per Christum erat Angelis adaequatus,
secundum spem gloriae filiorum Dei. Et ideo nolebat ab eo adorari tanquam superior. (IIa-IIae q. 103 a. 2 ad 1)
Ad secundum dicendum quod si praelati sunt mali, non honorantur propter excellentiam
propriae virtutis, sed propter excellentiam dignitatis, secundum quam sunt Dei ministri.
Et in eis etiam honoratur tota communitas, cui praesunt. Daemones autem sunt irrevocabiliter
mali, et pro inimicis habendi magis quam honorandi. (IIa-IIae q. 103 a. 2 ad 2)
Ad tertium dicendum quod in quolibet invenitur aliquid ex quo potest aliquis eum superiorem
reputare, secundum illud Philipp. II in humilitate superiores invicem arbitrantes.
Et secundum hoc etiam omnes se invicem debent honore praevenire. (IIa-IIae q. 103 a. 2 ad 3)
Ad quartum dicendum quod privatae personae interdum honorantur a regibus, non quia
sint eis superiores secundum ordinem dignitatis, sed propter aliquam excellentiam
virtutis ipsarum. Et secundum hoc honorati sunt Tobias et Mardochaeus a regibus. (IIa-IIae q. 103 a. 2 ad 4)
Articulus 3.
Ad tertium sic proceditur. Videtur quod dulia non sit specialis virtus a latria distincta.
Quia super illud Psalm., domine Deus meus, in te speravi, dicit Glossa, domine omnium
per potentiam, cui debetur dulia, Deus per creationem, cui debetur latria. Sed non
est distincta virtus quae ordinatur in Deum secundum quod est dominus, et secundum
quod est Deus. Ergo dulia non est virtus distincta a latria. (IIa-IIae q. 103 a. 3 arg. 1)
Praeterea, secundum philosophum, in VIII Ethic., amari simile est ei quod est honorari.
Sed eadem est virtus caritatis qua amatur Deus, et qua amatur proximus. Ergo dulia,
qua honoratur proximus, non est alia virtus a latria, qua honoratur Deus. (IIa-IIae q. 103 a. 3 arg. 2)
Praeterea, idem est motus quo aliquis movetur in imaginem, et in rem cuius est imago.
Sed per duliam honoratur homo inquantum est ad Dei imaginem, dicitur enim Sap. II,
de impiis quod non iudicaverunt honorem animarum sanctarum, quoniam Deus creavit hominem
inexterminabilem, et ad imaginem suae similitudinis fecit illum. Ergo dulia non est
alia virtus a latria, qua honoratur Deus. (IIa-IIae q. 103 a. 3 arg. 3)
Sed contra est quod Augustinus dicit, X de Civ. Dei, quod alia est servitus quae debetur
hominibus, secundum quam praecepit apostolus servos dominis suis subditos esse, quae
scilicet Graece dulia dicitur, alia vero latria, quae dicitur servitus pertinens ad
colendum Deum. (IIa-IIae q. 103 a. 3 s. c.)
Respondeo dicendum quod, secundum ea quae supra dicta sunt, ubi est alia ratio debiti,
ibi necesse est quod sit alia virtus quae debitum reddat. Alia autem ratione debetur
servitus Deo, et homini, sicut alia ratione dominum esse competit Deo, et homini.
Nam Deus plenarium et principale dominium habet respectu totius et cuiuslibet creaturae,
quae totaliter eius subiicitur potestati, homo autem participat quandam similitudinem
divini dominii, secundum quod habet particularem potestatem super aliquem hominem
vel super aliquam creaturam. Et ideo dulia, quae debitam servitutem exhibet homini
dominanti, alia virtus est a latria, quae exhibet debitam servitutem divino dominio.
Et est quaedam observantiae species. Quia per observantiam honoramus quascumque personas
dignitate praecellentes, per duliam autem proprie sumptam servi suos dominos venerantur;
dulia enim Graece servitus dicitur. (IIa-IIae q. 103 a. 3 co.)
Ad primum ergo dicendum quod sicut religio per excellentiam dicitur pietas, inquantum
Deus est per excellentiam pater; ita etiam latria per excellentiam dicitur dulia,
inquantum Deus excellenter est dominus. Non autem creatura participat potentiam creandi,
ratione cuius Deo debetur latria. Et ideo Glossa illa distinxit, attribuens latriam
Deo secundum creationem, quae creaturae non communicatur; duliam vero secundum dominium,
quod creaturae communicatur. (IIa-IIae q. 103 a. 3 ad 1)
Ad secundum dicendum quod ratio diligendi proximum Deus est, non enim diligimus per
caritatem in proximo nisi Deum, et ideo eadem caritas est qua diligitur Deus, et proximus.
Sunt tamen aliae amicitiae, differentes a caritate, secundum alias rationes quibus
homines amantur. Et similiter, cum sit alia ratio serviendi Deo et homini, aut honorandi
utrumque, non est eadem virtus latria et dulia. (IIa-IIae q. 103 a. 3 ad 2)
Ad tertium dicendum quod motus qui est in imaginem inquantum est imago, refertur in
rem cuius est imago, non tamen omnis motus qui est in imaginem est in eam inquantum
est imago. Et ideo quandoque est alius specie motus in imaginem, et motus in rem.
Sic ergo dicendum est quod honor vel subiectio duliae respicit absolute quandam hominis
dignitatem. Licet enim secundum illam dignitatem sit homo ad imaginem vel similitudinem
Dei, non tamen semper homo, quando reverentiam alteri exhibet, refert hoc actu in
Deum. Vel dicendum quod motus qui est in imaginem quodammodo est in rem, non tamen
motus qui est in rem oportet quod sit in imaginem. Et ideo reverentia quae exhibetur
alicui inquantum est ad imaginem, redundat quodammodo in Deum, alia tamen est reverentia
quae ipsi Deo exhibetur, quae nullo modo pertinet ad eius imaginem. (IIa-IIae q. 103 a. 3 ad 3)
Articulus 4.
Ad quartum sic proceditur. Videtur quod dulia habeat diversas species. Per duliam
enim exhibetur honor proximo. Diversa autem ratione honorantur diversi proximi, sicut
rex, pater et magister, ut patet per philosophum, in IX Ethic. Cum ergo diversa ratio
obiecti diversificet speciem virtutis, videtur quod dulia dividatur in virtutes specie
differentes. (IIa-IIae q. 103 a. 4 arg. 1)
Praeterea, medium differt specie ab extremo, sicut pallidum ab albo et nigro. Sed
hyperdulia videtur esse medium inter latriam et duliam, exhibetur enim creaturis quae
habent specialem affinitatem ad Deum, sicut beatae virgini inquantum est mater Dei.
Ergo videtur quod duliae sint species differentes, una quidem dulia simpliciter, alia
vero hyperdulia. (IIa-IIae q. 103 a. 4 arg. 2)
Praeterea, sicut in creatura rationali invenitur imago Dei, ratione cuius honoratur,
ita etiam in creatura irrationali invenitur vestigium Dei. Sed alia ratio similitudinis
importatur in nomine imaginis, et in nomine vestigii. Ergo etiam oportet secundum
hoc diversas species duliae attendi, praesertim cum quibusdam irrationabilibus creaturis
honor exhibeatur, sicut ligno sanctae crucis, et aliis huiusmodi. (IIa-IIae q. 103 a. 4 arg. 3)
Sed contra est quod dulia contra latriam dividitur. Latria autem non dividitur per
diversas species. Ergo nec dulia. (IIa-IIae q. 103 a. 4 s. c.)
Respondeo dicendum quod dulia potest accipi dupliciter. Uno modo, communiter, secundum
quod exhibet reverentiam cuicumque homini, ratione cuiuscumque excellentiae. Et sic
continet sub se pietatem et observantiam, et quamcumque huiusmodi virtutem quae homini
reverentiam exhibet. Et secundum hoc habebit partes specie diversas. Alio modo potest
accipi stricte, prout secundum eam servus reverentiam exhibet domino, nam dulia servitus
dicitur, ut dictum est. Et secundum hoc non dividitur in diversas species, sed est
una specierum observantiae, quam Tullius ponit, eo quod alia ratione servus reveretur
dominum, miles ducem, discipulus magistrum, et sic de aliis huiusmodi. (IIa-IIae q. 103 a. 4 co.)
Ad primum ergo dicendum quod ratio illa procedit de dulia communiter sumpta. (IIa-IIae q. 103 a. 4 ad 1)
Ad secundum dicendum quod hyperdulia est potissima species duliae communiter sumptae.
Maxima enim reverentia debetur homini ex affinitate quam habet ad Deum. (IIa-IIae q. 103 a. 4 ad 2)
Ad tertium dicendum quod creaturae irrationali in se consideratae non debetur ab homine
aliqua subiectio vel honor, quin potius omnis talis creatura est naturaliter homini
subiecta. Quod autem crux Christi honoretur, hoc fit eodem honore quo Christus honoratur,
sicut purpura regis honoratur eodem honore quo rex, ut Damascenus dicit, in IV libro. (IIa-IIae q. 103 a. 4 ad 3)