Deinde considerandum est de vitiis oppositis commutativae iustitiae. Et primo considerandum
est de peccatis quae committuntur circa involuntarias commutationes; secundo, de peccatis
quae committuntur circa commutationes voluntarias. Committuntur autem peccata circa
involuntarias commutationes per hoc quod aliquod nocumentum proximo infertur contra
eius voluntatem, quod quidem potest fieri dupliciter, scilicet facto, et verbo. Facto
quidem, cum proximus laeditur vel in persona propria; vel in persona coniuncta; vel
in propriis rebus. De his ergo per ordinem considerandum est. Et primo, de homicidio,
per quod maxime nocetur proximo. Et circa hoc quaeruntur octo. Primo, utrum occidere
animalia bruta, vel etiam plantas, sit peccatum. Secundo, utrum occidere peccatorem
sit licitum. Tertio, utrum hoc liceat privatae personae, vel solum publicae. Quarto,
utrum hoc liceat clerico. Quinto, utrum liceat alicui occidere seipsum. Sexto, utrum
liceat occidere hominem iustum. Septimo, utrum liceat alicui occidere hominem seipsum
defendendo. Octavo, utrum homicidium casuale sit peccatum mortale. (IIa-IIae q. 64 pr.)
Articulus 1. Is het doden van alle levende wezens verboden?
Dit artikel is beschikbaar in Nederlandse vertaling, maar die kan
slechts gepubliceerd worden na correctie van de tekstherkenning van de ingescande PDF. Wil je deze website
helpen vervolledigen, neem dan contact op met info@gelovenleren.net!
Ad primum sic proceditur. Videtur quod occidere quaecumque viventia sit illicitum.
Dicit enim apostolus, ad Rom. XIII, qui ordinationi Dei resistit, ipse sibi damnationem
acquirit. Sed per ordinationem divinae providentiae omnia viventia conservantur, secundum
illud Psalm., qui producit in montibus faenum, et dat iumentis escam ipsorum. Ergo
mortificare quaecumque viventia videtur esse illicitum. (IIa-IIae q. 64 a. 1 arg. 1)
Praeterea, homicidium est peccatum ex eo quod homo privatur vita. Sed vita communis
est omnibus animalibus et plantis. Ergo eadem ratione videtur esse peccatum occidere
bruta animalia et plantas. (IIa-IIae q. 64 a. 1 arg. 2)
Praeterea, in lege divina non determinatur specialis poena nisi peccato. Sed occidenti
ovem vel bovem alterius statuitur poena determinata in lege divina, ut patet Exod.
XXII. Ergo occisio brutorum animalium est peccatum. (IIa-IIae q. 64 a. 1 arg. 3)
Sed contra est quod Augustinus dicit, in I de Civ. Dei, cum audimus, non occides,
non accipimus hoc dictum esse de fructetis, quia nullus eis est sensus, nec de irrationalibus
animalibus, quia nulla nobis ratione sociantur. Restat ergo ut de homine intelligamus
quod dictum est, non occides. (IIa-IIae q. 64 a. 1 s. c.)
Respondeo dicendum quod nullus peccat ex hoc quod utitur re aliqua ad hoc ad quod
est. In rerum autem ordine imperfectiora sunt propter perfectiora, sicut etiam in
generationis via natura ab imperfectis ad perfecta procedit. Et inde est quod sicut
in generatione hominis prius est vivum, deinde animal, ultimo autem homo; ita etiam
ea quae tantum vivunt, ut plantae, sunt communiter propter omnia animalia, et animalia
sunt propter hominem. Et ideo si homo utatur plantis ad utilitatem animalium, et animalibus
ad utilitatem hominum, non est illicitum, ut etiam per philosophum patet, in I Polit.
Inter alios autem usus maxime necessarius esse videtur ut animalia plantis utantur
in cibum, et homines animalibus, quod sine mortificatione eorum fieri non potest.
Et ideo licitum est et plantas mortificare in usum animalium, et animalia in usum
hominum, ex ipsa ordinatione divina, dicitur enim Gen. I, ecce, dedi vobis omnem herbam
et universa ligna, ut sint vobis in escam et cunctis animantibus. Et Gen. IX dicitur,
omne quod movetur et vivit, erit vobis in cibum. (IIa-IIae q. 64 a. 1 co.)
Ad primum ergo dicendum quod ex ordinatione divina conservatur vita animalium et plantarum
non propter seipsam, sed propter hominem. Unde ut Augustinus dicit, in I de Civ. Dei,
iustissima ordinatione creatoris et vita et mors eorum nostris usibus subditur. (IIa-IIae q. 64 a. 1 ad 1)
Ad secundum dicendum quod animalia bruta et plantae non habent vitam rationalem, per
quam a seipsis agantur, sed semper aguntur quasi ab alio, naturali quodam impulsu.
Et hoc est signum quod sunt naturaliter serva, et aliorum usibus accommodata. (IIa-IIae q. 64 a. 1 ad 2)
Ad tertium dicendum quod ille qui occidit bovem alterius peccat quidem, non quia occidit
bovem, sed quia damnificat hominem in re sua. Unde non continetur sub peccato homicidii,
sed sub peccato furti vel rapinae. (IIa-IIae q. 64 a. 1 ad 3)
Articulus 2. Is het geoorloofd zondaars te doden?
Dit artikel is beschikbaar in Nederlandse vertaling, maar die kan
slechts gepubliceerd worden na correctie van de tekstherkenning van de ingescande PDF. Wil je deze website
helpen vervolledigen, neem dan contact op met info@gelovenleren.net!
Ad secundum sic proceditur. Videtur quod non sit licitum occidere homines peccatores.
Dominus enim, Matth. XIII, in parabola, prohibuit extirpare zizania, qui sunt filii
nequam, ut ibidem dicitur. Sed omne quod est prohibitum a Deo est peccatum. Ergo occidere
peccatorem est peccatum. (IIa-IIae q. 64 a. 2 arg. 1)
Praeterea, iustitia humana conformatur iustitiae divinae. Sed secundum divinam iustitiam
peccatores ad poenitentiam reservantur, secundum illud Ezech. XVIII, nolo mortem peccatoris,
sed ut convertatur et vivat. Ergo videtur esse omnino iniustum quod peccatores occidantur. (IIa-IIae q. 64 a. 2 arg. 2)
Praeterea, illud quod est secundum se malum nullo bono fine fieri licet, ut patet
per Augustinum, in libro contra mendacium, et per philosophum, in II Ethic. Sed occidere
hominem secundum se est malum, quia ad omnes homines debemus caritatem habere; amicos
autem volumus vivere et esse, ut dicitur in IX Ethic. Ergo nullo modo licet hominem
peccatorem interficere. (IIa-IIae q. 64 a. 2 arg. 3)
Sed contra est quod dicitur Exod. XXII, maleficos non patieris vivere; et in Psalm.,
in matutino interficiebam omnes peccatores terrae. (IIa-IIae q. 64 a. 2 s. c.)
Respondeo dicendum quod, sicut dictum est, licitum est occidere animalia bruta inquantum
ordinantur naturaliter ad hominum usum, sicut imperfectum ordinatur ad perfectum.
Omnis autem pars ordinatur ad totum ut imperfectum ad perfectum. Et ideo omnis pars
naturaliter est propter totum. Et propter hoc videmus quod si saluti totius corporis
humani expediat praecisio alicuius membri, puta cum est putridum et corruptivum aliorum,
laudabiliter et salubriter abscinditur. Quaelibet autem persona singularis comparatur
ad totam communitatem sicut pars ad totum. Et ideo si aliquis homo sit periculosus
communitati et corruptivus ipsius propter aliquod peccatum, laudabiliter et salubriter
occiditur, ut bonum commune conservetur, modicum enim fermentum totam massam corrumpit,
ut dicitur I ad Cor. V. (IIa-IIae q. 64 a. 2 co.)
Ad primum ergo dicendum quod dominus abstinendum mandavit ab eradicatione zizaniorum
ut tritico parceretur, idest bonis. Quod quidem fit quando non possunt occidi mali
quin simul occidantur et boni, vel quia latent inter bonos; vel quia habent multos
sequaces, ita quod sine bonorum periculo interfici non possunt; ut Augustinus dicit,
contra Parmen. Unde dominus docet magis esse sinendum malos vivere, et ultionem reservandum
usque ad extremum iudicium, quam quod boni simul occidantur. Quando vero ex occisione
malorum non imminet periculum bonis, sed magis tutela et salus, tunc licite possunt
mali occidi. (IIa-IIae q. 64 a. 2 ad 1)
Ad secundum dicendum quod Deus, secundum ordinem suae sapientiae, quandoque statim
peccatores occidit, ad liberationem bonorum; quandoque autem eis poenitendi tempus
concedit; secundum quod ipse novit suis electis expedire. Et hoc etiam humana iustitia
imitatur pro posse, illos enim qui sunt perniciosi in alios, occidit; eos vero qui
peccant aliis graviter non nocentes, ad poenitentiam reservat. (IIa-IIae q. 64 a. 2 ad 2)
Ad tertium dicendum quod homo peccando ab ordine rationis recedit, et ideo decidit
a dignitate humana, prout scilicet homo est naturaliter liber et propter seipsum existens,
et incidit quodammodo in servitutem bestiarum, ut scilicet de ipso ordinetur secundum
quod est utile aliis; secundum illud Psalm., homo, cum in honore esset, non intellexit,
comparatus est iumentis insipientibus, et similis factus est illis; et Prov. XI dicitur,
qui stultus est serviet sapienti. Et ideo quamvis hominem in sua dignitate manentem
occidere sit secundum se malum, tamen hominem peccatorem occidere potest esse bonum,
sicut occidere bestiam, peior enim est malus homo bestia, et plus nocet, ut philosophus
dicit, in I Polit. et in VII Ethic. (IIa-IIae q. 64 a. 2 ad 3)
Articulus 3. Is het aan een privaat persoon geoorloofd, een zondaar te doden?
Dit artikel is beschikbaar in Nederlandse vertaling, maar die kan
slechts gepubliceerd worden na correctie van de tekstherkenning van de ingescande PDF. Wil je deze website
helpen vervolledigen, neem dan contact op met info@gelovenleren.net!
Ad tertium sic proceditur. Videtur quod occidere hominem peccatorem liceat privatae
personae. In lege enim divina nihil illicitum mandatur. Sed Exod. XXXII praecepit
Moyses, occidat unusquisque proximum suum, fratrem et amicum suum, pro peccato vituli
conflatilis. Ergo etiam privatis personis licet peccatorem occidere. (IIa-IIae q. 64 a. 3 arg. 1)
Praeterea, homo propter peccatum bestiis comparatur, ut dictum est. Sed occidere bestiam
sylvestrem, maxime nocentem, cuilibet privatae personae licet. Ergo, pari ratione,
occidere hominem peccatorem. (IIa-IIae q. 64 a. 3 arg. 2)
Praeterea, laudabile est quod homo, etiam si sit privata persona, operetur quod est
utile bono communi. Sed occisio maleficorum est utilis bono communi, ut dictum est.
Ergo laudabile est si etiam privatae personae malefactores occidant. (IIa-IIae q. 64 a. 3 arg. 3)
Sed contra est quod Augustinus dicit, in I de Civ. Dei, qui sine aliqua publica administratione
maleficum interfecerit, velut homicida iudicabitur, et tanto amplius quanto sibi potestatem
a Deo non concessam usurpare non timuit. (IIa-IIae q. 64 a. 3 s. c.)
Respondeo dicendum quod, sicut dictum est, occidere malefactorem licitum est inquantum
ordinatur ad salutem totius communitatis. Et ideo ad illum solum pertinet cui committitur
cura communitatis conservandae, sicut ad medicum pertinet praecidere membrum putridum
quando ei commissa fuerit cura salutis totius corporis. Cura autem communis boni commissa
est principibus habentibus publicam auctoritatem. Et ideo eis solum licet malefactores
occidere, non autem privatis personis. (IIa-IIae q. 64 a. 3 co.)
Ad primum ergo dicendum quod ille aliquid facit cuius auctoritate fit, ut patet per
Dionysium, XIII cap. Cael. Hier. Et ideo, ut Augustinus dicit, in I de Civ. Dei, non
ipse occidit qui ministerium debet iubenti sicut adminiculum gladius utenti. Unde
illi qui occiderunt proximos et amicos ex mandato domini, non hoc fecisse ipsi videntur,
sed potius ille cuius auctoritate fecerunt, sicut et miles interficit hostem auctoritate
principis, et minister latronem auctoritate iudicis. (IIa-IIae q. 64 a. 3 ad 1)
Ad secundum dicendum quod bestia naturaliter est distincta ab homine. Unde super hoc
non requiritur aliquod iudicium an sit occidenda, si sit sylvestris. Si vero sit domestica,
requiretur iudicium non propter ipsam, sed propter damnum domini. Sed homo peccator
non est naturaliter distinctus ab hominibus iustis. Et ideo indiget publico iudicio,
ut discernatur an sit occidendus propter communem salutem. (IIa-IIae q. 64 a. 3 ad 2)
Ad tertium dicendum quod facere aliquid ad utilitatem communem quod nulli nocet, hoc
est licitum cuilibet privatae personae. Sed si sit cum nocumento alterius, hoc non
debet fieri nisi secundum iudicium eius ad quem pertinet existimare quid sit subtrahendum
partibus pro salute totius. (IIa-IIae q. 64 a. 3 ad 3)
Articulus 4. Mogen geestelijken de boosdoeners doden?
Dit artikel is beschikbaar in Nederlandse vertaling, maar die kan
slechts gepubliceerd worden na correctie van de tekstherkenning van de ingescande PDF. Wil je deze website
helpen vervolledigen, neem dan contact op met info@gelovenleren.net!
Ad quartum sic proceditur. Videtur quod occidere malefactores liceat clericis. Clerici
enim praecipue debent implere quod apostolus dicit, I ad Cor. IV, imitatores mei estote,
sicut et ego Christi, per quod nobis indicitur ut Deum et sanctos eius imitemur. Sed
ipse Deus, quem colimus, occidit malefactores, secundum illud Psalm., qui percussit
Aegyptum cum primogenitis eorum. Moyses etiam a Levitis fecit interfici viginti tria
millia hominum propter adorationem vituli, ut habetur Exod. XXXII. Et Phinees, sacerdos,
interfecit Israelitem coeuntem cum Madianitide, ut habetur Num. XXV. Samuel etiam
interfecit Agag, regem Amalec; et Elias sacerdotes Baal; et Mathathias eum qui ad
sacrificandum accesserat; et in novo testamento, Petrus Ananiam et Saphiram. Ergo
videtur quod etiam clericis liceat occidere malefactores. (IIa-IIae q. 64 a. 4 arg. 1)
Praeterea, potestas spiritualis est maior quam temporalis, et Deo coniunctior. Sed
potestas temporalis licite malefactores occidit tanquam Dei minister, ut dicitur Rom.
XIII. Ergo multo magis clerici, qui sunt Dei ministri spiritualem potestatem habentes,
licite possunt malefactores occidere. (IIa-IIae q. 64 a. 4 arg. 2)
Praeterea, quicumque licite suscipit aliquod officium, licite potest ea exercere quae
ad officium illud pertinent. Sed officium principis terrae est malefactores occidere,
ut dictum est. Ergo clerici qui sunt terrarum principes, licite possunt occidere malefactores. (IIa-IIae q. 64 a. 4 arg. 3)
Sed contra est quod dicitur I ad Tim. III, oportet episcopum sine crimine esse, non
vinolentum, non percussorem. (IIa-IIae q. 64 a. 4 s. c.)
Respondeo dicendum quod non licet clericis occidere, duplici ratione. Primo quidem,
quia sunt electi ad altaris ministerium, in quo repraesentatur passio Christi occisi,
qui cum percuteretur, non repercutiebat, ut dicitur I Pet. II. Et ideo non competit
ut clerici sint percussores aut occisores, debent enim ministri suum dominum imitari,
secundum illud Eccli. X, secundum iudicem populi, sic et ministri eius. Alia ratio
est quia clericis committitur ministerium novae legis, in qua non determinatur poena
occisionis vel mutilationis corporalis. Et ideo, ut sint idonei ministri novi testamenti,
debent a talibus abstinere. (IIa-IIae q. 64 a. 4 co.)
Ad primum ergo dicendum quod Deus universaliter in omnibus operatur quae recta sunt,
in unoquoque tamen secundum eius congruentiam. Et ideo unusquisque debet Deum imitari
in hoc quod sibi specialiter congruit. Unde licet Deus corporaliter etiam malefactores
occidat, non tamen oportet quod omnes in hoc eum imitentur. Petrus autem non propria
auctoritate vel manu Ananiam et Saphiram interfecit, sed magis divinam sententiam
de eorum morte promulgavit. Sacerdotes autem vel Levitae veteris testamenti erant
ministri veteris legis, secundum quam poenae corporales infligebantur, et ideo etiam
eis occidere propria manu congruebat. (IIa-IIae q. 64 a. 4 ad 1)
Ad secundum dicendum quod ministerium clericorum est in melioribus ordinatum quam
sint corporales occisiones, scilicet in his quae pertinent ad salutem spiritualem.
Et ideo non congruit eis quod minoribus se ingerant. (IIa-IIae q. 64 a. 4 ad 2)
Ad tertium dicendum quod praelati Ecclesiarum accipiunt officia principum terrae non
ut ipsi iudicium sanguinis exerceant per seipsos, sed quod eorum auctoritate per alios
exerceatur. (IIa-IIae q. 64 a. 4 ad 3)
Articulus 5. Is het aan iemand geoorloofd zelfmoord te plegen?
Dit artikel is beschikbaar in Nederlandse vertaling, maar die kan
slechts gepubliceerd worden na correctie van de tekstherkenning van de ingescande PDF. Wil je deze website
helpen vervolledigen, neem dan contact op met info@gelovenleren.net!
Ad quintum sic proceditur. Videtur quod alicui liceat seipsum occidere. Homicidium
enim est peccatum inquantum iustitiae contrariatur. Sed nullus potest sibi ipsi iniustitiam
facere, ut probatur in V Ethic. Ergo nullus peccat occidendo seipsum. (IIa-IIae q. 64 a. 5 arg. 1)
Praeterea, occidere malefactores licet habenti publicam potestatem. Sed quandoque
ille qui habet publicam potestatem est malefactor. Ergo licet ei occidere seipsum. (IIa-IIae q. 64 a. 5 arg. 2)
Praeterea, licitum est quod aliquis spontanee minus periculum subeat ut maius periculum
vitet, sicut licitum est quod aliquis etiam sibi ipsi amputet membrum putridum ut
totum corpus salvetur. Sed quandoque aliquis per occisionem sui ipsius vitat maius
malum, vel miseram vitam vel turpitudinem alicuius peccati. Ergo licet alicui occidere
seipsum. (IIa-IIae q. 64 a. 5 arg. 3)
Praeterea, Samson seipsum interfecit, ut habetur Iudic. XVI, qui tamen connumeratur
inter sanctos, ut patet Heb. XI. Ergo licitum est alicui occidere seipsum. (IIa-IIae q. 64 a. 5 arg. 4)
Praeterea, II Machab. XIV dicitur quod Razias quidam seipsum interfecit, eligens nobiliter
mori potius quam subditus fieri peccatoribus et contra natales suos iniuriis agi.
Sed nihil quod nobiliter fit et fortiter, est illicitum. Ergo occidere seipsum non
est illicitum. (IIa-IIae q. 64 a. 5 arg. 5)
Sed contra est quod Augustinus dicit, in I de Civ. Dei, restat ut de homine intelligamus
quod dictum est, non occides. Nec alterum ergo, nec te. Neque enim aliud quam hominem
occidit qui seipsum occidit. (IIa-IIae q. 64 a. 5 s. c.)
Respondeo dicendum quod seipsum occidere est omnino illicitum triplici ratione. Primo
quidem, quia naturaliter quaelibet res seipsam amat, et ad hoc pertinet quod quaelibet
res naturaliter conservat se in esse et corrumpentibus resistit quantum potest. Et
ideo quod aliquis seipsum occidat est contra inclinationem naturalem, et contra caritatem,
qua quilibet debet seipsum diligere. Et ideo occisio sui ipsius semper est peccatum
mortale, utpote contra naturalem legem et contra caritatem existens. Secundo, quia
quaelibet pars id quod est, est totius. Quilibet autem homo est pars communitatis,
et ita id quod est, est communitatis. Unde in hoc quod seipsum interficit, iniuriam
communitati facit, ut patet per philosophum, in V Ethic. Tertio, quia vita est quoddam
donum divinitus homini attributum, et eius potestati subiectum qui occidit et vivere
facit. Et ideo qui seipsum vita privat in Deum peccat, sicut qui alienum servum interficit
peccat in dominum cuius est servus; et sicut peccat ille qui usurpat sibi iudicium
de re sibi non commissa. Ad solum enim Deum pertinet iudicium mortis et vitae, secundum
illud Deut. XXXII, ego occidam, et vivere faciam. (IIa-IIae q. 64 a. 5 co.)
Ad primum ergo dicendum quod homicidium est peccatum non solum quia contrariatur iustitiae,
sed etiam quia contrariatur caritati quam habere debet aliquis ad seipsum. Et ex hac
parte occisio sui ipsius est peccatum per comparationem ad seipsum. Per comparationem
autem ad communitatem et ad Deum, habet rationem peccati etiam per oppositionem ad
iustitiam. (IIa-IIae q. 64 a. 5 ad 1)
Ad secundum dicendum quod ille qui habet publicam potestatem potest licite malefactorem
occidere per hoc quod potest de ipso iudicare. Nullus autem est iudex sui ipsius.
Unde non licet habenti publicam potestatem seipsum occidere propter quodcumque peccatum.
Licet tamen ei se committere iudicio aliorum. (IIa-IIae q. 64 a. 5 ad 2)
Ad tertium dicendum quod homo constituitur dominus sui ipsius per liberum arbitrium.
Et ideo licite potest homo de seipso disponere quantum ad ea quae pertinent ad hanc
vitam, quae hominis libero arbitrio regitur. Sed transitus de hac vita ad aliam feliciorem
non subiacet libero arbitrio hominis, sed potestati divinae. Et ideo non licet homini
seipsum interficere ut ad feliciorem transeat vitam. Similiter etiam nec ut miserias
quaslibet praesentis vitae evadat. Quia ultimum malorum huius vitae et maxime terribile
est mors, ut patet per philosophum, in III Ethic. Et ita inferre sibi mortem ad alias
huius vitae miserias evadendas est maius malum assumere ad minoris mali vitationem.
Similiter etiam non licet seipsum occidere propter aliquod peccatum commissum. Tum
quia in hoc sibi maxime nocet quod sibi adimit necessarium poenitentiae tempus. Tum
etiam quia malefactorem occidere non licet nisi per iudicium publicae potestatis.
Similiter etiam non licet mulieri seipsam occidere ne ab alio corrumpatur. Quia non
debet in se committere crimen maximum, quod est sui ipsius occisio, ut vitet minus
crimen alienum (non enim est crimen mulieris per violentiam violatae, si consensus
non adsit, quia non inquinatur corpus nisi de consensu mentis, ut Lucia dixit). Constat
autem minus esse peccatum fornicationem vel adulterium quam homicidium, et praecipue
sui ipsius, quod est gravissimum, quia sibi ipsi nocet, cui maximam dilectionem debet.
Est etiam periculosissimum, quia non restat tempus ut per poenitentiam expietur. Similiter
etiam nulli licet seipsum occidere ob timorem ne consentiat in peccatum. Quia non
sunt facienda mala ut veniant bona, vel ut vitentur mala, praesertim minora et minus
certa. Incertum enim est an aliquis in futurum consentiat in peccatum, potens est
enim Deus hominem, quacumque tentatione superveniente, liberare a peccato. (IIa-IIae q. 64 a. 5 ad 3)
Ad quartum dicendum quod, sicut Augustinus dicit, in I de Civ. Dei, nec Samson aliter
excusatur quod seipsum cum hostibus ruina domus oppressit, nisi quia latenter spiritus
hoc iusserat, qui per illum miracula faciebat. Et eandem rationem assignat de quibusdam
sanctis feminis quae tempore persecutionis seipsas occiderunt, quarum memoria in Ecclesia
celebratur. (IIa-IIae q. 64 a. 5 ad 4)
Ad quintum dicendum quod ad fortitudinem pertinet quod aliquis ab alio mortem pati
non refugiat propter bonum virtutis, et ut vitet peccatum. Sed quod aliquis sibi ipsi
inferat mortem ut vitet mala poenalia, habet quidem quandam speciem fortitudinis,
propter quod quidam seipsos interfecerunt aestimantes se fortiter agere, de quorum
numero Razias fuit, non tamen est vera fortitudo, sed magis quaedam mollities animi
non valentis mala poenalia sustinere, ut patet per philosophum, in III Ethic., et
per Augustinum, in I de Civ. Dei. (IIa-IIae q. 64 a. 5 ad 5)
Articulus 6. Is het in sommige gevallen toegelaten een onschuldige te doden?
Dit artikel is beschikbaar in Nederlandse vertaling, maar die kan
slechts gepubliceerd worden na correctie van de tekstherkenning van de ingescande PDF. Wil je deze website
helpen vervolledigen, neem dan contact op met info@gelovenleren.net!
Ad sextum sic proceditur. Videtur quod liceat in aliquo casu interficere innocentem.
Divinus enim timor non manifestatur per peccatum, quin magis timor domini expellit
peccatum, ut dicitur Eccli. I. Sed Abraham commendatus est quod timuerit dominum,
quia voluit interficere filium innocentem. Ergo potest aliquis innocentem interficere
sine peccato. (IIa-IIae q. 64 a. 6 arg. 1)
Praeterea, in genere peccatorum quae contra proximum committuntur, tanto videtur aliquid
esse maius peccatum quanto maius nocumentum infertur ei in quem peccatur. Sed occisio
plus nocet peccatori quam innocenti, qui de miseria huius vitae ad caelestem gloriam
transit per mortem. Cum ergo liceat in aliquo casu peccatorem occidere, multo magis
licet occidere innocentem vel iustum. (IIa-IIae q. 64 a. 6 arg. 2)
Praeterea, illud quod fit secundum ordinem iustitiae non est peccatum. Sed quandoque
cogitur aliquis secundum ordinem iustitiae occidere innocentem, puta cum iudex, qui
debet secundum allegata iudicare, condemnat ad mortem eum quem scit innocentem, per
falsos testes convictum; et similiter minister qui iniuste condemnatum occidit obediens
iudici. Ergo absque peccato potest aliquis occidere innocentem. (IIa-IIae q. 64 a. 6 arg. 3)
Sed contra est quod dicitur Exod. XXIII, innocentem et iustum non occides. (IIa-IIae q. 64 a. 6 s. c.)
Respondeo dicendum quod aliquis homo dupliciter considerari potest, uno modo, secundum
se; alio modo, per comparationem ad aliud. Secundum se quidem considerando hominem,
nullum occidere licet, quia in quolibet, etiam peccatore, debemus amare naturam, quam
Deus fecit, quae per occisionem corrumpitur. Sed sicut supra dictum est, occisio peccatoris
fit licita per comparationem ad bonum commune, quod per peccatum corrumpitur. Vita
autem iustorum est conservativa et promotiva boni communis, quia ipsi sunt principalior
pars multitudinis. Et ideo nullo modo licet occidere innocentem. (IIa-IIae q. 64 a. 6 co.)
Ad primum ergo dicendum quod Deus habet dominium mortis et vitae, eius enim ordinatione
moriuntur et peccatores et iusti. Et ideo ille qui mandato Dei occidit innocentem,
talis non peccat, sicut nec Deus, cuius est executor, et ostenditur Deum timere, eius
mandatis obediens. (IIa-IIae q. 64 a. 6 ad 1)
Ad secundum dicendum quod in pensanda gravitate peccati magis est considerandum illud
quod est per se quam illud quod est per accidens. Unde ille qui occidit iustum gravius
peccat quam ille qui occidit peccatorem. Primo quidem, quia nocet ei quem plus debet
diligere, et ita magis contra caritatem agit. Secundo, quia iniuriam infert ei qui
est minus dignus, et ita magis contra iustitiam agit. Tertio, quia privat communitatem
maiori bono. Quarto, quia magis Deum contemnit, secundum illud Luc. X, qui vos spernit,
me spernit. Quod autem iustus occisus ad gloriam perducatur a Deo, per accidens se
habet ad occisionem. (IIa-IIae q. 64 a. 6 ad 2)
Ad tertium dicendum quod iudex, si scit aliquem esse innocentem qui falsis testibus
convincitur, debet diligentius examinare testes, ut inveniat occasionem liberandi
innoxium, sicut Daniel fecit. Si autem hoc non potest, debet eum ad superiorem remittere
iudicandum. Si autem nec hoc potest, non peccat secundum allegata sententiam ferens,
quia non ipse occidit innocentem, sed illi qui eum asserunt nocentem. Minister autem
iudicis condemnantis innocentem, si sententia intolerabilem errorem contineat, non
debet obedire, alias excusarentur carnifices qui martyres occiderunt. Si vero non
contineat manifestam iniustitiam, non peccat praeceptum exequendo, quia ipse non habet
discutere superioris sententiam; nec ipse occidit innocentem, sed iudex, cui ministerium
adhibet. (IIa-IIae q. 64 a. 6 ad 3)
Articulus 7. Is het geoorloofd een ander uit zelfverdediging te doden?
Dit artikel is beschikbaar in Nederlandse vertaling, maar die kan
slechts gepubliceerd worden na correctie van de tekstherkenning van de ingescande PDF. Wil je deze website
helpen vervolledigen, neem dan contact op met info@gelovenleren.net!
Ad septimum sic proceditur. Videtur quod nulli liceat occidere aliquem se defendendo.
Dicit enim Augustinus, ad Publicolam, de occidendis hominibus ne ab eis quisquam occidatur,
non mihi placet consilium, nisi forte sit miles, aut publica functione teneatur, ut
non pro se hoc faciat sed pro aliis, accepta legitima potestate, si eius congruat
personae. Sed ille qui se defendendo occidit aliquem, ad hoc eum occidit ne ipse ab
eo occidatur. Ergo hoc videtur esse illicitum. (IIa-IIae q. 64 a. 7 arg. 1)
Praeterea, in I de Lib. Arb. dicitur, quomodo apud divinam providentiam a peccato
liberi sunt qui pro his rebus quas contemni oportet, humana caede polluti sunt? Eas
autem res dicit esse contemnendas quas homines inviti amittere possunt, ut ex praemissis
patet. Horum autem est vita corporalis. Ergo pro conservanda vita corporali nulli
licitum est hominem occidere. (IIa-IIae q. 64 a. 7 arg. 2)
Praeterea, Nicolaus Papa dicit, et habetur in decretis, dist. l, de clericis pro quibus
consuluisti, scilicet qui se defendendo Paganum occiderunt, si postea per poenitentiam
possent ad pristinum statum redire aut ad altiorem ascendere, scito nos nullam occasionem
dare, nec ullam tribuere licentiam eis quemlibet hominem quolibet modo occidendi.
Sed ad praecepta moralia servanda tenentur communiter clerici et laici. Ergo etiam
laicis non est licitum occidere aliquem se defendendo. (IIa-IIae q. 64 a. 7 arg. 3)
Praeterea, homicidium est gravius peccatum quam simplex fornicatio vel adulterium.
Sed nulli licet committere simplicem fornicationem vel adulterium, vel quodcumque
aliud peccatum mortale, pro conservatione propriae vitae, quia vita spiritualis praeferenda
est corporali. Ergo nulli licet, defendendo seipsum, alium occidere ut propriam vitam
conservet. (IIa-IIae q. 64 a. 7 arg. 4)
Praeterea, si arbor est mala, et fructus, ut dicitur Matth. VII. Sed ipsa defensio
sui videtur esse illicita, secundum illud Rom. XII, non vos defendentes, carissimi.
Ergo et occisio hominis exinde procedens est illicita. (IIa-IIae q. 64 a. 7 arg. 5)
Sed contra est quod Exod. XXII dicitur, si effringens fur domum sive suffodiens fuerit
inventus, et, accepto vulnere, mortuus fuerit, percussor non erit reus sanguinis.
Sed multo magis licitum est defendere propriam vitam quam propriam domum. Ergo etiam
si aliquis occidat aliquem pro defensione vitae suae, non erit reus homicidii. (IIa-IIae q. 64 a. 7 s. c.)
Respondeo dicendum quod nihil prohibet unius actus esse duos effectus, quorum alter
solum sit in intentione, alius vero sit praeter intentionem. Morales autem actus recipiunt
speciem secundum id quod intenditur, non autem ab eo quod est praeter intentionem,
cum sit per accidens, ut ex supradictis patet. Ex actu igitur alicuius seipsum defendentis
duplex effectus sequi potest, unus quidem conservatio propriae vitae; alius autem
occisio invadentis. Actus igitur huiusmodi ex hoc quod intenditur conservatio propriae
vitae, non habet rationem illiciti, cum hoc sit cuilibet naturale quod se conservet
in esse quantum potest. Potest tamen aliquis actus ex bona intentione proveniens illicitus
reddi si non sit proportionatus fini. Et ideo si aliquis ad defendendum propriam vitam
utatur maiori violentia quam oporteat, erit illicitum. Si vero moderate violentiam
repellat, erit licita defensio, nam secundum iura, vim vi repellere licet cum moderamine
inculpatae tutelae. Nec est necessarium ad salutem ut homo actum moderatae tutelae
praetermittat ad evitandum occisionem alterius, quia plus tenetur homo vitae suae
providere quam vitae alienae. Sed quia occidere hominem non licet nisi publica auctoritate
propter bonum commune, ut ex supradictis patet; illicitum est quod homo intendat occidere
hominem ut seipsum defendat, nisi ei qui habet publicam auctoritatem, qui, intendens
hominem occidere ad sui defensionem, refert hoc ad publicum bonum, ut patet in milite
pugnante contra hostes, et in ministro iudicis pugnante contra latrones. Quamvis et
isti etiam peccent si privata libidine moveantur. (IIa-IIae q. 64 a. 7 co.)
Ad primum ergo dicendum quod auctoritas Augustini intelligenda est in eo casu quo
quis intendit occidere hominem ut seipsum a morte liberet. (IIa-IIae q. 64 a. 7 ad 1)
In quo etiam casu intelligitur auctoritas inducta ex libro de libero arbitrio. Unde
signanter dicitur, pro his rebus, in quo designatur intentio. Et per hoc patet responsio
ad secundum. (IIa-IIae q. 64 a. 7 ad 2)
Ad tertium dicendum quod irregularitas consequitur actum homicidii etiam si sit absque
peccato, ut patet in iudice qui iuste aliquem condemnat ad mortem. Et propter hoc
clericus, etiam si se defendendo interficiat aliquem, irregularis est, quamvis non
intendat occidere, sed seipsum defendere. (IIa-IIae q. 64 a. 7 ad 3)
Ad quartum dicendum quod actus fornicationis vel adulterii non ordinatur ad conservationem
propriae vitae ex necessitate, sicut actus ex quo quandoque sequitur homicidium. (IIa-IIae q. 64 a. 7 ad 4)
Ad quintum dicendum quod ibi prohibetur defensio quae est cum livore vindictae. Unde
Glossa dicit, non vos defendentes, idest, non sitis referientes adversarios. (IIa-IIae q. 64 a. 7 ad 5)
Articulus 8. Is iemand die toevallig een mens doodt, schuldig aan doodslag?
Dit artikel is beschikbaar in Nederlandse vertaling, maar die kan
slechts gepubliceerd worden na correctie van de tekstherkenning van de ingescande PDF. Wil je deze website
helpen vervolledigen, neem dan contact op met info@gelovenleren.net!
Ad octavum sic proceditur. Videtur quod aliquis casualiter occidens hominem incurrat
homicidii reatum. Legitur enim Gen. IV quod Lamech, credens interficere bestiam, interfecit
hominem, et reputatum est ei ad homicidium. Ergo reatum homicidii incurrit qui casualiter
hominem occidit. (IIa-IIae q. 64 a. 8 arg. 1)
Praeterea, Exod. XXI dicitur quod si quis percusserit mulierem praegnantem et aborsum
fecerit, si mors eius fuerit subsecuta, reddet animam pro anima. Sed hoc potest fieri
absque intentione occisionis. Ergo homicidium casuale habet homicidii reatum. (IIa-IIae q. 64 a. 8 arg. 2)
Praeterea, in decretis, dist. l, inducuntur plures canones in quibus casualia homicidia
puniuntur. Sed poena non debetur nisi culpae. Ergo ille qui casualiter occidit hominem,
incurrit homicidii culpam. (IIa-IIae q. 64 a. 8 arg. 3)
Sed contra est quod Augustinus dicit, ad Publicolam, absit ut ea quae propter bonum
ac licitum facimus, si quid per haec, praeter nostram voluntatem, cuiquam mali acciderit,
nobis imputetur. Sed contingit quandoque ut propter bonum aliquid facientibus homicidium
consequatur casualiter. Ergo non imputatur facienti ad culpam. (IIa-IIae q. 64 a. 8 s. c.)
Respondeo dicendum quod, secundum philosophum, in II Physic., casus est causa agens
praeter intentionem. Et ideo ea quae casualia sunt, simpliciter loquendo, non sunt
intenta neque voluntaria. Et quia omne peccatum est voluntarium, secundum Augustinum,
consequens est quod casualia, inquantum huiusmodi, non sunt peccata. Contingit tamen
id quod non est actu et per se volitum vel intentum, esse per accidens volitum et
intentum, secundum quod causa per accidens dicitur removens prohibens. Unde ille qui
non removet ea ex quibus sequitur homicidium, si debeat removere, erit quodammodo
homicidium voluntarium. Hoc autem contingit dupliciter, uno modo, quando dans operam
rebus illicitis, quas vitare debebat, homicidium incurrit; alio modo, quando non adhibet
debitam sollicitudinem. Et ideo secundum iura, si aliquis det operam rei licitae,
debitam diligentiam adhibens, et ex hoc homicidium sequatur, non incurrit homicidii
reatum, si vero det operam rei illicitae, vel etiam det operam rei licitae non adhibens
diligentiam debitam, non evadit homicidii reatum si ex eius opere mors hominis consequatur. (IIa-IIae q. 64 a. 8 co.)
Ad primum ergo dicendum quod Lamech non adhibuit sufficientem diligentiam ad homicidium
vitandum, et ideo reatum homicidii non evasit. (IIa-IIae q. 64 a. 8 ad 1)
Ad secundum dicendum quod ille qui percutit mulierem praegnantem dat operam rei illicitae.
Et ideo si sequatur mors vel mulieris vel puerperii animati, non effugiet homicidii
crimen, praecipue cum ex tali percussione in promptu sit quod mors sequatur. (IIa-IIae q. 64 a. 8 ad 2)
Ad tertium dicendum quod secundum canones imponitur poena his qui casualiter occidunt
dantes operam rei illicitae, vel non adhibentes diligentiam debitam. (IIa-IIae q. 64 a. 8 ad 3)