Circa virtutes igitur theologicas primo erit considerandum de fide; secundo, de spe;
tertio, de caritate. Circa fidem vero quadruplex consideratio occurrit, prima quidem
de ipsa fide; secunda de donis intellectus et scientiae sibi correspondentibus; tertia
de vitiis oppositis; quarta de praeceptis ad hanc virtutem pertinentibus. Circa fidem
vero primo erit considerandum de eius obiecto; secundo, de eius actu; tertio, de ipso
habitu fidei. Circa primum quaeruntur decem. Primo, utrum obiectum fidei sit veritas
prima. Secundo, utrum obiectum fidei sit aliquid complexum vel incomplexum, idest
res aut enuntiabile. Tertio, utrum fidei possit subesse falsum. Quarto, utrum obiectum
fidei possit esse aliquid visum. Quinto, utrum possit esse aliquid scitum. Sexto,
utrum credibilia debeant distingui per certos articulos. Septimo, utrum iidem articuli
subsint fidei secundum omne tempus. Octavo, de numero articulorum. Nono, de modo tradendi
articulos in symbolo. Decimo, cuius sit fidei symbolum constituere. (IIª-IIae q. 1 pr.)
Articulus 1. Is het voorwerp van het geloof de eerste Waarheid?
Dit artikel is beschikbaar in Nederlandse vertaling, maar die kan
slechts gepubliceerd worden na correctie van de tekstherkenning van de ingescande PDF. Wil je deze website
helpen vervolledigen, neem dan contact op met info@gelovenleren.net!
Ad primum sic proceditur. Videtur quod obiectum fidei non sit veritas prima. Illud
enim videtur esse obiectum fidei quod nobis proponitur ad credendum. Sed non solum
proponuntur nobis ad credendum ea quae pertinent ad divinitatem, quae est veritas
prima; sed etiam ea quae pertinent ad humanitatem Christi et Ecclesiae sacramenta
et creaturarum conditionem. Ergo non solum veritas prima est fidei obiectum. (IIª-IIae q. 1 a. 1 arg. 1)
Praeterea, fides et infidelitas sunt circa idem, cum sint opposita. Sed circa omnia
quae in sacra Scriptura continentur potest esse infidelitas, quidquid enim horum homo
negaverit, infidelis reputatur. Ergo etiam fides est circa omnia quae in sacra Scriptura
continentur. Sed ibi multa continentur de hominibus et de aliis rebus creatis. Ergo
obiectum fidei non solum est veritas prima, sed etiam veritas creata. (IIª-IIae q. 1 a. 1 arg. 2)
Praeterea, fides caritati condividitur, ut supra dictum est. Sed caritate non solum
diligimus Deum, qui est summa bonitas, sed etiam diligimus proximum. Ergo fidei obiectum
non est solum veritas prima. (IIª-IIae q. 1 a. 1 arg. 3)
Sed contra est quod Dionysius dicit, VII cap. de Div. Nom., quod fides est circa simplicem
et semper existentem veritatem. Haec autem est veritas prima. Ergo obiectum fidei
est veritas prima. (IIª-IIae q. 1 a. 1 s. c.)
Respondeo dicendum quod cuiuslibet cognoscitivi habitus obiectum duo habet, scilicet
id quod materialiter cognoscitur, quod est sicut materiale obiectum; et id per quod
cognoscitur, quod est formalis ratio obiecti. Sicut in scientia geometriae materialiter
scita sunt conclusiones; formalis vero ratio sciendi sunt media demonstrationis, per
quae conclusiones cognoscuntur. Sic igitur in fide, si consideremus formalem rationem
obiecti, nihil est aliud quam veritas prima, non enim fides de qua loquimur assentit
alicui nisi quia est a Deo revelatum; unde ipsi veritati divinae innititur tanquam
medio. Si vero consideremus materialiter ea quibus fides assentit, non solum est ipse
Deus, sed etiam multa alia. Quae tamen sub assensu fidei non cadunt nisi secundum
quod habent aliquem ordinem ad Deum, prout scilicet per aliquos divinitatis effectus
homo adiuvatur ad tendendum in divinam fruitionem. Et ideo etiam ex hac parte obiectum
fidei est quodammodo veritas prima, inquantum nihil cadit sub fide nisi in ordine
ad Deum, sicut etiam obiectum medicinae est sanitas, quia nihil medicina considerat
nisi in ordine ad sanitatem. (IIª-IIae q. 1 a. 1 co.)
Ad primum ergo dicendum quod ea quae pertinent ad humanitatem Christi et ad sacramenta
Ecclesiae vel ad quascumque creaturas cadunt sub fide inquantum per haec ordinamur
ad Deum. Et eis etiam assentimus propter divinam veritatem. (IIª-IIae q. 1 a. 1 ad 1)
Et similiter dicendum est ad secundum, de omnibus illis quae in sacra Scriptura traduntur. (IIª-IIae q. 1 a. 1 ad 2)
Ad tertium dicendum quod etiam caritas diligit proximum propter Deum; et sic obiectum
eius proprie est ipse Deus, ut infra dicetur. (IIª-IIae q. 1 a. 1 ad 3)
Articulus 2. Is het voorwerp van het Geloof samengesteld, zoals de uitdrukking van een oordeel?
Dit artikel is beschikbaar in Nederlandse vertaling, maar die kan
slechts gepubliceerd worden na correctie van de tekstherkenning van de ingescande PDF. Wil je deze website
helpen vervolledigen, neem dan contact op met info@gelovenleren.net!
Ad secundum sic proceditur. Videtur quod obiectum fidei non sit aliquid complexum
per modum enuntiabilis. Obiectum enim fidei est veritas prima, sicut dictum est. Sed
prima veritas est aliquid incomplexum. Ergo obiectum fidei non est aliquid complexum. (IIª-IIae q. 1 a. 2 arg. 1)
Praeterea, expositio fidei in symbolo continetur. Sed in symbolo non ponuntur enuntiabilia,
sed res, non enim dicitur ibi quod Deus sit omnipotens, sed, credo in Deum omnipotentem.
Ergo obiectum fidei non est enuntiabile, sed res. (IIª-IIae q. 1 a. 2 arg. 2)
Praeterea, fidei succedit visio, secundum illud I ad Cor. XIII, videmus nunc per speculum
in aenigmate, tunc autem facie ad faciem. Sed visio patriae est de incomplexo, cum
sit ipsius divinae essentiae. Ergo etiam fides viae. (IIª-IIae q. 1 a. 2 arg. 3)
Sed contra, fides est media inter scientiam et opinionem. Medium autem et extrema
sunt eiusdem generis. Cum igitur scientia et opinio sint circa enuntiabilia, videtur
quod similiter fides sit circa enuntiabilia. Et ita obiectum fidei, cum fides sit
circa enuntiabilia, est aliquid complexum. (IIª-IIae q. 1 a. 2 s. c.)
Respondeo dicendum quod cognita sunt in cognoscente secundum modum cognoscentis. Est
autem modus proprius humani intellectus ut componendo et dividendo veritatem cognoscat,
sicut in primo dictum est. Et ideo ea quae sunt secundum se simplicia intellectus
humanus cognoscit secundum quandam complexionem, sicut e converso intellectus divinus
incomplexe cognoscit ea quae sunt secundum se complexa. Sic igitur obiectum fidei
dupliciter considerari potest. Uno modo, ex parte ipsius rei creditae, et sic obiectum
fidei est aliquid incomplexum, scilicet res ipsa de qua fides habetur. Alio modo,
ex parte credentis, et secundum hoc obiectum fidei est aliquid complexum per modum
enuntiabilis. Et ideo utrumque vere opinatum fuit apud antiquos, et secundum aliquid
utrumque est verum. (IIª-IIae q. 1 a. 2 co.)
Ad primum ergo dicendum quod ratio illa procedit de obiecto fidei ex parte ipsius
rei creditae. (IIª-IIae q. 1 a. 2 ad 1)
Ad secundum dicendum quod in symbolo tanguntur ea de quibus est fides inquantum ad
ea terminatur actus credentis, ut ex ipso modo loquendi apparet. Actus autem credentis
non terminatur ad enuntiabile, sed ad rem, non enim formamus enuntiabilia nisi ut
per ea de rebus cognitionem habeamus, sicut in scientia, ita et in fide. (IIª-IIae q. 1 a. 2 ad 2)
Ad tertium dicendum quod visio patriae erit veritatis primae secundum quod in se est,
secundum illud I Ioan. III, cum apparuerit, similes ei erimus et videbimus eum sicuti
est. Et ideo visio illa erit non per modum enuntiabilis, sed per modum simplicis intelligentiae.
Sed per fidem non apprehendimus veritatem primam sicut in se est. Unde non est similis
ratio. (IIª-IIae q. 1 a. 2 ad 3)
Articulus 3. Is het mogelijk iets te gelooven, wat vals is?
Dit artikel is beschikbaar in Nederlandse vertaling, maar die kan
slechts gepubliceerd worden na correctie van de tekstherkenning van de ingescande PDF. Wil je deze website
helpen vervolledigen, neem dan contact op met info@gelovenleren.net!
Ad tertium sic proceditur. Videtur quod fidei possit subesse falsum. Fides enim condividitur
spei et caritati. Sed spei potest aliquid subesse falsum, multi enim sperant se habituros
vitam aeternam qui non habebunt. Similiter etiam et caritati, multi enim diliguntur
tanquam boni qui tamen boni non sunt. Ergo etiam fidei potest aliquid subesse falsum. (IIª-IIae q. 1 a. 3 arg. 1)
Praeterea, Abraham credidit Christum nasciturum, secundum illud Ioan. VIII, Abraham,
pater vester, exultavit ut videret diem meum. Sed post tempus Abrahae Deus poterat
non incarnari, sola enim sua voluntate carnem accepit, et ita esset falsum quod Abraham
de Christo credidit. Ergo fidei potest subesse falsum. (IIª-IIae q. 1 a. 3 arg. 2)
Praeterea, fides antiquorum fuit quod Christus esset nasciturus, et haec fides duravit
in multis usque ad praedicationem Evangelii. Sed Christo iam nato, antequam praedicare
inciperet, falsum erat Christum nasciturum. Ergo fidei potest subesse falsum. (IIª-IIae q. 1 a. 3 arg. 3)
Praeterea, unum de pertinentibus ad fidem est ut aliquis credat sub sacramento altaris
verum corpus Christi contineri. Potest autem contingere, quando non recte consecratur,
quod non est ibi verum corpus Christi, sed solum panis. Ergo fidei potest subesse
falsum. (IIª-IIae q. 1 a. 3 arg. 4)
Sed contra, nulla virtus perficiens intellectum se habet ad falsum secundum quod est
malum intellectus, ut patet per philosophum, in VI Ethic. Sed fides est quaedam virtus
perficiens intellectum, ut infra patebit. Ergo ei non potest subesse falsum. (IIª-IIae q. 1 a. 3 s. c.)
Respondeo dicendum quod nihil subest alicui potentiae vel habitui aut etiam actui,
nisi mediante ratione formali obiecti, sicut color videri non potest nisi per lucem,
et conclusio sciri non potest nisi per medium demonstrationis. Dictum est autem quod
ratio formalis obiecti fidei est veritas prima. Unde nihil potest cadere sub fide
nisi inquantum stat sub veritate prima. Sub qua nullum falsum stare potest, sicut
nec non ens sub ente, nec malum sub bonitate. Unde relinquitur quod fidei non potest
subesse aliquod falsum. (IIª-IIae q. 1 a. 3 co.)
Ad primum ergo dicendum quod, quia verum est bonum intellectus, non autem est bonum
appetitivae virtutis, ideo omnes virtutes quae perficiunt intellectum excludunt totaliter
falsum, quia de ratione virtutis est quod se habeat solum ad bonum. Virtutes autem
perficientes partem appetitivam non excludunt totaliter falsum, potest enim aliquis
secundum iustitiam aut temperantiam agere aliquam falsam opinionem habens de eo circa
quod agit. Et ita, cum fides perficiat intellectum, spes autem et caritas appetitivam
partem, non est similis ratio de eis. Et tamen neque etiam spei subest falsum. Non
enim aliquis sperat se habiturum vitam aeternam secundum propriam potestatem (hoc
enim esset praesumptionis), sed secundum auxilium gratiae, in qua si perseveraverit,
omnino infallibiliter vitam aeternam consequetur. Similiter etiam ad caritatem pertinet
diligere Deum in quocumque fuerit. Unde non refert ad caritatem utrum in isto sit
Deus qui propter Deum diligitur. (IIª-IIae q. 1 a. 3 ad 1)
Ad secundum dicendum quod Deum non incarnari, secundum se consideratum, fuit possibile
etiam post tempus Abrahae. Sed secundum quod cadit sub praescientia divina, habet
quandam necessitatem infallibilitatis, ut in primo dictum est. Et hoc modo cadit sub
fide. Unde prout cadit sub fide, non potest esse falsum. (IIª-IIae q. 1 a. 3 ad 2)
Ad tertium dicendum quod hoc ad fidem credentis pertinebat post Christi nativitatem
quod crederet eum quandoque nasci. Sed illa determinatio temporis, in qua decipiebatur,
non erat ex fide, sed ex coniectura humana. Possibile est enim hominem fidelem ex
coniectura humana falsum aliquid aestimare. Sed quod ex fide falsum aestimet, hoc
est impossibile. (IIª-IIae q. 1 a. 3 ad 3)
Ad quartum dicendum quod fides credentis non refertur ad has species panis vel illas,
sed ad hoc quod verum corpus Christi sit sub speciebus panis sensibilis quando recte
fuerit consecratum. Unde si non sit recte consecratum, fidei non suberit propter hoc
falsum. (IIª-IIae q. 1 a. 3 ad 4)
Articulus 4. Kan het voorwerp van het geloof iets zijn, wat men ziet?
Dit artikel is beschikbaar in Nederlandse vertaling, maar die kan
slechts gepubliceerd worden na correctie van de tekstherkenning van de ingescande PDF. Wil je deze website
helpen vervolledigen, neem dan contact op met info@gelovenleren.net!
Ad quartum sic proceditur. Videtur quod obiectum fidei sit aliquid visum. Dicit enim
dominus Thomae, Ioan. XX, quia vidisti me, credidisti. Ergo et de eodem est visio
et fides. (IIª-IIae q. 1 a. 4 arg. 1)
Praeterea, apostolus, I ad Cor. XIII, dicit, videmus nunc per speculum in aenigmate.
Et loquitur de cognitione fidei. Ergo id quod creditur videtur. (IIª-IIae q. 1 a. 4 arg. 2)
Praeterea, fides est quoddam spirituale lumen. Sed quolibet lumine aliquid videtur.
Ergo fides est de rebus visis. (IIª-IIae q. 1 a. 4 arg. 3)
Praeterea, quilibet sensus visus nominatur, ut Augustinus dicit, in libro de Verb.
Dom. Sed fides est de auditis, secundum illud ad Rom. X, fides ex auditu. Ergo fides
est de rebus visis. (IIª-IIae q. 1 a. 4 arg. 4)
Sed contra est quod apostolus dicit, ad Heb. XI, quod fides est argumentum non apparentium. (IIª-IIae q. 1 a. 4 s. c.)
Respondeo dicendum quod fides importat assensum intellectus ad id quod creditur. Assentit
autem alicui intellectus dupliciter. Uno modo, quia ad hoc movetur ab ipso obiecto,
quod est vel per seipsum cognitum, sicut patet in principiis primis, quorum est intellectus;
vel est per aliud cognitum, sicut patet de conclusionibus, quarum est scientia. Alio
modo intellectus assentit alicui non quia sufficienter moveatur ab obiecto proprio,
sed per quandam electionem voluntarie declinans in unam partem magis quam in aliam.
Et si quidem hoc fit cum dubitatione et formidine alterius partis, erit opinio, si
autem fit cum certitudine absque tali formidine, erit fides. Illa autem videri dicuntur
quae per seipsa movent intellectum nostrum vel sensum ad sui cognitionem. Unde manifestum
est quod nec fides nec opinio potest esse de visis aut secundum sensum aut secundum
intellectum. (IIª-IIae q. 1 a. 4 co.)
Ad primum ergo dicendum quod Thomas aliud vidit et aliud credidit. Hominem vidit et
Deum credens confessus est, cum dixit, dominus meus et Deus meus. (IIª-IIae q. 1 a. 4 ad 1)
Ad secundum dicendum quod ea quae subsunt fidei dupliciter considerari possunt. Uno
modo, in speciali, et sic non possunt esse simul visa et credita, sicut dictum est.
Alio modo, in generali, scilicet sub communi ratione credibilis. Et sic sunt visa
ab eo qui credit, non enim crederet nisi videret ea esse credenda, vel propter evidentiam
signorum vel propter aliquid huiusmodi. (IIª-IIae q. 1 a. 4 ad 2)
Ad tertium dicendum quod lumen fidei facit videre ea quae creduntur. Sicut enim per
alios habitus virtutum homo videt illud quod est sibi conveniens secundum habitum
illum, ita etiam per habitum fidei inclinatur mens hominis ad assentiendum his quae
conveniunt rectae fidei et non aliis. (IIª-IIae q. 1 a. 4 ad 3)
Ad quartum dicendum quod auditus est verborum significantium ea quae sunt fidei, non
autem est ipsarum rerum de quibus est fides. Et sic non oportet ut huiusmodi res sint
visae. (IIª-IIae q. 1 a. 4 ad 4)
Articulus 5. Kan het voorwerp van het geloof iets zijn, wat men weet?
Dit artikel is beschikbaar in Nederlandse vertaling, maar die kan
slechts gepubliceerd worden na correctie van de tekstherkenning van de ingescande PDF. Wil je deze website
helpen vervolledigen, neem dan contact op met info@gelovenleren.net!
Ad quintum sic proceditur. Videtur quod ea quae sunt fidei possint esse scita. Ea
enim quae non sciuntur videntur esse ignorata, quia ignorantia scientiae opponitur.
Sed ea quae sunt fidei non sunt ignorata, horum enim ignorantia ad infidelitatem pertinet,
secundum illud I ad Tim. I, ignorans feci in incredulitate mea. Ergo ea quae sunt
fidei possunt esse scita. (IIª-IIae q. 1 a. 5 arg. 1)
Praeterea, scientia per rationes acquiritur. Sed ad ea quae sunt fidei a sacris auctoribus
rationes inducuntur. Ergo ea quae sunt fidei possunt esse scita. (IIª-IIae q. 1 a. 5 arg. 2)
Praeterea, ea quae demonstrative probantur sunt scita, quia demonstratio est syllogismus
faciens scire. Sed quaedam quae in fide continentur sunt demonstrative probata a philosophis,
sicut Deum esse, et Deum esse unum, et alia huiusmodi. Ergo ea quae sunt fidei possunt
esse scita. (IIª-IIae q. 1 a. 5 arg. 3)
Praeterea, opinio plus distat a scientia quam fides, cum fides dicatur esse media
inter opinionem et scientiam. Sed opinio et scientia possunt esse aliquo modo de eodem,
ut dicitur in I Poster. Ergo etiam fides et scientia. (IIª-IIae q. 1 a. 5 arg. 4)
Sed contra est quod Gregorius dicit, quod apparentia non habent fidem, sed agnitionem.
Ea ergo de quibus est fides agnitionem non habent. Sed ea quae sunt scita habent agnitionem.
Ergo de his quae sunt scita non potest esse fides. (IIª-IIae q. 1 a. 5 s. c.)
Respondeo dicendum quod omnis scientia habetur per aliqua principia per se nota, et
per consequens visa. Et ideo oportet quaecumque sunt scita aliquo modo esse visa.
Non autem est possibile quod idem ab eodem sit creditum et visum, sicut supra dictum
est. Unde etiam impossibile est quod ab eodem idem sit scitum et creditum. Potest
tamen contingere ut id quod est visum vel scitum ab uno, sit creditum ab alio. Ea
enim quae de Trinitate credimus nos visuros speramus, secundum illud I ad Cor. XIII,
videmus nunc per speculum in aenigmate, tunc autem facie ad faciem, quam quidem visionem
iam Angeli habent, unde quod nos credimus illi vident. Et similiter potest contingere
ut id quod est visum vel scitum ab uno homine, etiam in statu viae, sit ab alio creditum,
qui hoc demonstrative non novit. Id tamen quod communiter omnibus hominibus proponitur
ut credendum est communiter non scitum. Et ista sunt quae simpliciter fidei subsunt.
Et ideo fides et scientia non sunt de eodem. (IIª-IIae q. 1 a. 5 co.)
Ad primum ergo dicendum quod infideles eorum quae sunt fidei ignorantiam habent, quia
nec vident aut sciunt ea in seipsis, nec cognoscunt ea esse credibilia. Sed per hunc
modum fideles habent eorum notitiam, non quasi demonstrative, sed inquantum per lumen
fidei videntur esse credenda, ut dictum est. (IIª-IIae q. 1 a. 5 ad 1)
Ad secundum dicendum quod rationes quae inducuntur a sanctis ad probandum ea quae
sunt fidei non sunt demonstrativae, sed persuasiones quaedam manifestantes non esse
impossibile quod in fide proponitur. Vel procedunt ex principiis fidei, scilicet ex
auctoritatibus sacrae Scripturae, sicut Dionysius dicit, II cap. de Div. Nom. Ex his
autem principiis ita probatur aliquid apud fideles sicut etiam ex principiis naturaliter
notis probatur aliquid apud omnes. Unde etiam theologia scientia est, ut in principio
operis dictum est. (IIª-IIae q. 1 a. 5 ad 2)
Ad tertium dicendum quod ea quae demonstrative probari possunt inter credenda numerantur,
non quia de ipsis sit simpliciter fides apud omnes, sed quia praeexiguntur ad ea quae
sunt fidei, et oportet ea saltem per fidem praesupponi ab his qui horum demonstrationem
non habent. (IIª-IIae q. 1 a. 5 ad 3)
Ad quartum dicendum quod, sicut philosophus ibidem dicit, a diversis hominibus de
eodem omnino potest haberi scientia et opinio, sicut et nunc dictum est de scientia
et fide. Sed ab uno et eodem potest quidem haberi fides et scientia de eodem secundum
quid, scilicet subiecto, sed non secundum idem, potest enim esse quod de una et eadem
re aliquis aliquid sciat et aliquid aliud opinetur; et similiter de Deo potest aliquis
demonstrative scire quod sit unus, et credere quod sit trinus. Sed de eodem secundum
idem non potest esse simul in uno homine scientia nec cum opinione nec cum fide, alia
tamen et alia ratione. Scientia enim cum opinione simul esse non potest simpliciter
de eodem, quia de ratione scientiae est quod id quod scitur existimetur esse impossibile
aliter se habere; de ratione autem opinionis est quod id quod quis existimat, existimet
possibile aliter se habere. Sed id quod fide tenetur, propter fidei certitudinem,
existimatur etiam impossibile aliter se habere, sed ea ratione non potest simul idem
et secundum idem esse scitum et creditum, quia scitum est visum et creditum est non
visum, ut dictum est. (IIª-IIae q. 1 a. 5 ad 4)
Articulus 6. Moet het voorwerp van het geloof naar bepaalde artikelen onderscheiden worden?
Dit artikel is beschikbaar in Nederlandse vertaling, maar die kan
slechts gepubliceerd worden na correctie van de tekstherkenning van de ingescande PDF. Wil je deze website
helpen vervolledigen, neem dan contact op met info@gelovenleren.net!
Ad sextum sic proceditur. Videtur quod credibilia non sint per certos articulos distinguenda.
Eorum enim omnium quae in sacra Scriptura continentur est fides habenda. Sed illa
non possunt reduci ad aliquem certum numerum, propter sui multitudinem. Ergo superfluum
videtur articulos fidei distinguere. (IIª-IIae q. 1 a. 6 arg. 1)
Praeterea, materialis distinctio, cum in infinitum fieri possit, est ab arte praetermittenda.
Sed formalis ratio obiecti credibilis est una et indivisibilis, ut supra dictum est,
scilicet veritas prima, et sic secundum rationem formalem credibilia distingui non
possunt. Ergo praetermittenda est credibilium materialis distinctio per articulos. (IIª-IIae q. 1 a. 6 arg. 2)
Praeterea, sicut a quibusdam dicitur, articulus est indivisibilis veritas de Deo arctans
nos ad credendum. Sed credere est voluntarium, quia, sicut Augustinus dicit, nullus
credit nisi volens. Ergo videtur quod inconvenienter distinguantur credibilia per
articulos. (IIª-IIae q. 1 a. 6 arg. 3)
Sed contra est quod Isidorus dicit, articulus est perceptio divinae veritatis tendens
in ipsam. Sed perceptio divinae veritatis competit nobis secundum distinctionem quandam,
quae enim in Deo unum sunt in nostro intellectu multiplicantur. Ergo credibilia debent
per articulos distingui. (IIª-IIae q. 1 a. 6 s. c.)
Respondeo dicendum quod nomen articuli ex Graeco videtur esse derivatum. Arthron enim
in Graeco, quod in Latino articulus dicitur, significat quandam coaptationem aliquarum
partium distinctarum. Et ideo particulae corporis sibi invicem coaptatae dicuntur
membrorum articuli. Et similiter in grammatica apud Graecos dicuntur articuli quaedam
partes orationis coaptatae aliis dictionibus ad exprimendum earum genus, numerum vel
casum. Et similiter in rhetorica articuli dicuntur quaedam partium coaptationes, dicit
enim Tullius, in IV Rhet., quod articulus dicitur cum singula verba intervallis distinguuntur
caesa oratione, hoc modo, acrimonia, voce, vultu adversarios perterruisti. Unde et
credibilia fidei Christianae dicuntur per articulos distingui inquantum in quasdam
partes dividuntur habentes aliquam coaptationem ad invicem. Est autem obiectum fidei
aliquid non visum circa divina, ut supra dictum est. Et ideo ubi occurrit aliquid
speciali ratione non visum, ibi est specialis articulus, ubi autem multa secundum
eandem rationem sunt incognita, ibi non sunt articuli distinguendi. Sicut aliam difficultatem
habet ad videndum quod Deus sit passus, et aliam quod mortuus resurrexerit, et ideo
distinguitur articulus resurrectionis ab articulo passionis. Sed quod sit passus,
mortuus et sepultus, unam et eandem difficultatem habent, ita quod, uno suscepto,
non est difficile alia suscipere, et propter hoc omnia haec pertinent ad unum articulum. (IIª-IIae q. 1 a. 6 co.)
Ad primum ergo dicendum quod aliqua sunt credibilia de quibus est fides secundum se;
aliqua vero sunt credibilia de quibus non est fides secundum se, sed solum in ordine
ad alia, sicut etiam in aliis scientiis quaedam proponuntur ut per se intenta, et
quaedam ad manifestationem aliorum. Quia vero fides principaliter est de his quae
videnda speramus in patria, secundum illud Heb. XI, fides est substantia sperandarum
rerum; ideo per se ad fidem pertinent illa quae directe nos ordinant ad vitam aeternam,
sicut sunt tres personae, omnipotentia Dei, mysterium incarnationis Christi, et alia
huiusmodi. Et secundum ista distinguuntur articuli fidei. Quaedam vero proponuntur
in sacra Scriptura ut credenda non quasi principaliter intenta, sed ad praedictorum
manifestationem, sicut quod Abraham habuit duos filios, quod ad tactum ossium Elisaei
suscitatus est mortuus, et alia huiusmodi, quae narrantur in sacra Scriptura in ordine
ad manifestationem divinae maiestatis vel incarnationis Christi. Et secundum talia
non oportet articulos distinguere. (IIª-IIae q. 1 a. 6 ad 1)
Ad secundum dicendum quod ratio formalis obiecti fidei potest accipi dupliciter. Uno
modo, ex parte ipsius rei creditae. Et sic ratio formalis omnium credibilium est una,
scilicet veritas prima. Et ex hac parte articuli non distinguuntur. Alio modo potest
accipi formalis ratio credibilium ex parte nostra. Et sic ratio formalis credibilis
est ut sit non visum. Et ex hac parte articuli fidei distinguuntur, ut visum est. (IIª-IIae q. 1 a. 6 ad 2)
Ad tertium dicendum quod illa definitio datur de articulo magis secundum quandam etymologiam
nominis prout habet derivationem Latinam, quam secundum eius veram significationem
prout a Graeco derivatur. Unde non est magni ponderis. Potest tamen dici quod, licet
ad credendum necessitate coactionis nullus arctetur, cum credere sit voluntarium;
arctatur tamen necessitate finis, quia accedentem ad Deum oportet credere, et sine
fide impossibile est placere Deo, ut apostolus dicit, Heb. XI. (IIª-IIae q. 1 a. 6 ad 3)
Articulus 7. Is het aantal der geloofsartikelen aangegroeid in de loop van de tijd?
Dit artikel is beschikbaar in Nederlandse vertaling, maar die kan
slechts gepubliceerd worden na correctie van de tekstherkenning van de ingescande PDF. Wil je deze website
helpen vervolledigen, neem dan contact op met info@gelovenleren.net!
Ad septimum sic proceditur. Videtur quod articuli fidei non creverint secundum temporum
successionem. Quia, ut apostolus dicit, ad Heb. XI, fides est substantia sperandarum
rerum. Sed omni tempore sunt eadem speranda. Ergo omni tempore sunt eadem credenda. (IIª-IIae q. 1 a. 7 arg. 1)
Praeterea, in scientiis humanitus ordinatis per successionem temporum augmentum factum
est propter defectum cognitionis in primis qui scientias invenerunt, ut patet per
philosophum, in II Metaphys. Sed doctrina fidei non est inventa humanitus, sed tradita
a Deo. Dei enim donum est, ut dicitur Ephes. II. Cum igitur in Deum nullus defectus
scientiae cadat, videtur quod a principio cognitio credibilium fuerit perfecta, et
quod non creverit secundum successionem temporum. (IIª-IIae q. 1 a. 7 arg. 2)
Praeterea, operatio gratiae non minus ordinate procedit quam operatio naturae. Sed
natura semper initium sumit a perfectis ut Boetius dicit, in libro de Consol. Ergo
etiam videtur quod operatio gratiae a perfectis initium sumpserit, ita quod illi qui
primo tradiderunt fidem perfectissime eam cognoverunt. (IIª-IIae q. 1 a. 7 arg. 3)
Praeterea, sicut per apostolos ad nos fides Christi pervenit, ita etiam in veteri
testamento per priores patres ad posteriores devenit cognitio fidei, secundum illud
Deut. XXXII, interroga patrem tuum et annuntiabit tibi. Sed apostoli plenissime fuerunt
instructi de mysteriis, acceperunt enim, sicut tempore prius, ita et ceteris abundantius,
ut dicit Glossa, super illud Rom. VIII, nos ipsi primitias spiritus habentes. Ergo
videtur quod cognitio credibilium non creverit per temporum successionem. (IIª-IIae q. 1 a. 7 arg. 4)
Sed contra est quod Gregorius dicit, quod secundum incrementa temporum crevit scientia
sanctorum patrum, et quanto viciniores adventui salvatoris fuerunt, tanto sacramenta
salutis plenius perceperunt. (IIª-IIae q. 1 a. 7 s. c.)
Respondeo dicendum quod ita se habent in doctrina fidei articuli fidei sicut principia
per se nota in doctrina quae per rationem naturalem habetur. In quibus principiis
ordo quidam invenitur, ut quaedam in aliis implicite contineantur, sicut omnia principia
reducuntur ad hoc sicut ad primum, impossibile est simul affirmare et negare, ut patet
per philosophum, in IV Metaphys. Et similiter omnes articuli implicite continentur
in aliquibus primis credibilibus, scilicet ut credatur Deus esse et providentiam habere
circa hominum salutem, secundum illud ad Heb. XI, accedentem ad Deum oportet credere
quia est, et quod inquirentibus se remunerator sit. In esse enim divino includuntur
omnia quae credimus in Deo aeternaliter existere, in quibus nostra beatitudo consistit,
in fide autem providentiae includuntur omnia quae temporaliter a Deo dispensantur
ad hominum salutem, quae sunt via in beatitudinem. Et per hunc etiam modum aliorum
subsequentium articulorum quidam in aliis continentur, sicut in fide redemptionis
humanae implicite continetur et incarnatio Christi et eius passio et omnia huiusmodi.
Sic igitur dicendum est quod, quantum ad substantiam articulorum fidei, non est factum
eorum augmentum per temporum successionem, quia quaecumque posteriores crediderunt
continebantur in fide praecedentium patrum, licet implicite. Sed quantum ad explicationem,
crevit numerus articulorum, quia quaedam explicite cognita sunt a posterioribus quae
a prioribus non cognoscebantur explicite. Unde dominus Moysi dicit, Exod. VI, ego
sum Deus Abraham, Deus Isaac, Deus Iacob, et nomen meum Adonai non indicavi eis. Et
David dicit, super senes intellexi. Et apostolus dicit, ad Ephes. III, aliis generationibus
non est agnitum mysterium Christi sicut nunc revelatum est sanctis apostolis eius
et prophetis. (IIª-IIae q. 1 a. 7 co.)
Ad primum ergo dicendum quod semper fuerunt eadem speranda apud omnes. Quia tamen
ad haec speranda homines non pervenerunt nisi per Christum, quanto a Christo fuerunt
remotiores secundum tempus, tanto a consecutione sperandorum longinquiores, unde apostolus
dicit, ad Heb. XI, iuxta fidem defuncti sunt omnes isti, non acceptis repromissionibus,
sed a longe eas respicientes. Quanto autem aliquid a longinquioribus videtur, tanto
minus distincte videtur. Et ideo bona speranda distinctius cognoverunt qui fuerunt
adventui Christi vicini. (IIª-IIae q. 1 a. 7 ad 1)
Ad secundum dicendum quod profectus cognitionis dupliciter contingit. Uno modo, ex
parte docentis, qui in cognitione proficit, sive unus sive plures, per temporum successionem.
Et ista est ratio augmenti in scientiis per rationem humanam inventis. Alio modo,
ex parte addiscentis, sicut magister qui novit totam artem non statim a principio
tradit eam discipulo, quia capere non posset, sed paulatim, condescendens eius capacitati.
Et hac ratione profecerunt homines in cognitione fidei per temporum successionem.
Unde apostolus, ad Gal. III, comparat statum veteris testamenti pueritiae. (IIª-IIae q. 1 a. 7 ad 2)
Ad tertium dicendum quod ad generationem naturalem duae causae praeexiguntur, scilicet
agens et materia. Secundum igitur ordinem causae agentis, naturaliter prius est quod
est perfectius, et sic natura a perfectis sumit exordium, quia imperfecta non ducuntur
ad perfectionem nisi per aliqua perfecta praeexistentia. Secundum vero ordinem causae
materialis, prius est quod est imperfectius, et secundum hoc natura procedit ab imperfecto
ad perfectum. In manifestatione autem fidei Deus est sicut agens, qui habet perfectam
scientiam ab aeterno, homo autem est sicut materia recipiens influxum Dei agentis.
Et ideo oportuit quod ab imperfectis ad perfectum procederet cognitio fidei in hominibus.
Et licet in hominibus quidam se habuerint per modum causae agentis, quia fuerunt fidei
doctores; tamen manifestatio spiritus datur talibus ad utilitatem communem, ut dicitur
I ad Cor. XII. Et ideo tantum dabatur patribus qui erant instructores fidei de cognitione
fidei, quantum oportebat pro tempore illo populo tradi vel nude vel in figura. (IIª-IIae q. 1 a. 7 ad 3)
Ad quartum dicendum quod ultima consummatio gratiae facta est per Christum, unde et
tempus eius dicitur tempus plenitudinis, ad Gal. IV. Et ideo illi qui fuerunt propinquiores
Christo vel ante, sicut Ioannes Baptista, vel post, sicut apostoli, plenius mysteria
fidei cognoverunt. Quia et circa statum hominis hoc videmus, quod perfectio est in
iuventute, et tanto habet homo perfectiorem statum vel ante vel post, quanto est iuventuti
propinquior. (IIª-IIae q. 1 a. 7 ad 4)
Articulus 8. Worden de artikelen des geloofs op geschikte wijze opgesomd?
Dit artikel is beschikbaar in Nederlandse vertaling, maar die kan
slechts gepubliceerd worden na correctie van de tekstherkenning van de ingescande PDF. Wil je deze website
helpen vervolledigen, neem dan contact op met info@gelovenleren.net!
Ad octavum sic proceditur. Videtur quod inconvenienter articuli fidei enumerentur.
Ea enim quae possunt ratione demonstrativa sciri non pertinent ad fidem ut apud omnes
sint credibilia, sicut supra dictum est. Sed Deum esse unum potest esse scitum per
demonstrationem, unde et philosophus hoc in XII Metaphys. probat, et multi alii philosophi
ad hoc demonstrationes induxerunt. Ergo Deum esse unum non debet poni unus articulus
fidei. (IIª-IIae q. 1 a. 8 arg. 1)
Praeterea, sicut de necessitate fidei est quod credamus Deum omnipotentem, ita etiam
quod credamus eum omnia scientem et omnibus providentem; et circa utrumque eorum aliqui
erraverunt. Debuit ergo inter articulos fidei fieri mentio de sapientia et providentia
divina, sicut et de omnipotentia. (IIª-IIae q. 1 a. 8 arg. 2)
Praeterea, eadem est notitia patris et filii, secundum illud Ioan. XIV, qui videt
me videt et patrem. Ergo unus tantum articulus debet esse de patre et filio; et, eadem
ratione, de spiritu sancto. (IIª-IIae q. 1 a. 8 arg. 3)
Praeterea, persona patris non est minor quam filii et spiritus sancti. Sed plures
articuli ponuntur circa personam spiritus sancti, et similiter circa personam filii.
Ergo plures articuli debent poni circa personam patris. (IIª-IIae q. 1 a. 8 arg. 4)
Praeterea, sicuti personae patris et personae spiritus sancti aliquid appropriatur,
ita et personae filii secundum divinitatem. Sed in articulis ponitur aliquod opus
appropriatum patri, scilicet opus creationis; et similiter aliquod opus appropriatum
spiritui sancto, scilicet quod locutus est per prophetas. Ergo etiam inter articulos
fidei debet aliquod opus appropriari filio secundum divinitatem. (IIª-IIae q. 1 a. 8 arg. 5)
Praeterea, sacramentum Eucharistiae specialem habet difficultatem prae multis articulis.
Ergo de ea debuit poni specialis articulus. Non videtur ergo quod articuli sufficienter
enumerentur. (IIª-IIae q. 1 a. 8 arg. 6)
Sed in contrarium est auctoritas Ecclesiae sic enumerantis. (IIª-IIae q. 1 a. 8 s. c.)
Respondeo dicendum quod, sicut dictum est, illa per se pertinent ad fidem quorum visione
in vita aeterna perfruemur, et per quae ducemur in vitam aeternam. Duo autem nobis
ibi videnda proponuntur, scilicet occultum divinitatis, cuius visio nos beatos facit;
et mysterium humanitatis Christi, per quem in gloriam filiorum Dei accessum habemus,
ut dicitur ad Rom. V. Unde dicitur Ioan. XVII, haec est vita aeterna, ut cognoscant
te, Deum verum, et quem misisti Iesum Christum. Et ideo prima distinctio credibilium
est quod quaedam pertinent ad maiestatem divinitatis; quaedam vero pertinent ad mysterium
humanitatis Christi, quod est pietatis sacramentum, ut dicitur I ad Tim. III. Circa
maiestatem autem divinitatis tria nobis credenda proponuntur. Primo quidem, unitas
divinitatis, et ad hoc pertinet primus articulus. Secundo, Trinitas personarum, et
de hoc sunt tres articuli secundum tres personas. Tertio vero proponuntur nobis opera
divinitatis propria. Quorum primum pertinet ad esse naturae, et sic proponitur nobis
articulus creationis. Secundum vero pertinet ad esse gratiae, et sic proponuntur nobis
sub uno articulo omnia pertinentia ad sanctificationem humanam. Tertium vero pertinet
ad esse gloriae, et sic ponitur alius articulus de resurrectione carnis et de vita
aeterna. Et ita sunt septem articuli ad divinitatem pertinentes. Similiter etiam circa
humanitatem Christi ponuntur septem articuli. Quorum primus est de incarnatione sive
de conceptione Christi; secundus de nativitate eius ex virgine; tertius de passione
eius et morte et sepultura; quartus est de descensu ad Inferos; quintus est de resurrectione;
sextus de ascensione; septimus de adventu ad iudicium. Et sic in universo sunt quatuordecim.
Quidam tamen distinguunt duodecim articulos fidei, sex pertinentes ad divinitatem
et sex pertinentes ad humanitatem. Tres enim articulos trium personarum comprehendunt
sub uno, quia eadem est cognitio trium personarum. Articulum vero de opere glorificationis
distinguunt in duos, scilicet in resurrectionem carnis et gloriam animae. Similiter
articulum conceptionis et nativitatis coniungunt in unum. (IIª-IIae q. 1 a. 8 co.)
Ad primum ergo dicendum quod multa per fidem tenemus de Deo quae naturali ratione
investigare philosophi non potuerunt, puta circa providentiam eius et omnipotentiam,
et quod ipse solus sit colendus. Quae omnia continentur sub articulo unitatis Dei. (IIª-IIae q. 1 a. 8 ad 1)
Ad secundum dicendum quod ipsum nomen divinitatis importat provisionem quandam, ut
in primo libro dictum est. Potentia autem in habentibus intellectum non operatur nisi
secundum voluntatem et cognitionem. Et ideo omnipotentia Dei includit quodammodo omnium
scientiam et providentiam, non enim posset omnia quae vellet in istis inferioribus
agere nisi ea cognosceret et eorum providentiam haberet. (IIª-IIae q. 1 a. 8 ad 2)
Ad tertium dicendum quod patris et filii et spiritus sancti est una cognitio quantum
ad unitatem essentiae, quae pertinet ad primum articulum. Quantum vero ad distinctionem
personarum, quae est per relationes originis, quodammodo in cognitione patris includitur
cognitio filii, non enim esset pater si filium non haberet, quorum nexus est spiritus
sanctus. Et quantum ad hoc bene moti sunt qui posuerunt unum articulum trium personarum.
Sed quia circa singulas personas sunt aliqua attendenda circa quae contingit esse
errorem, quantum ad hoc de tribus personis possunt poni tres articuli. Arius enim
credidit patrem omnipotentem et aeternum, sed non credidit filium coaequalem et consubstantialem
patri, et ideo necessarium fuit apponere articulum de persona filii ad hoc determinandum.
Et eadem ratione contra Macedonium necesse fuit ponere articulum tertium de persona
spiritus sancti. Et similiter etiam conceptio Christi et nativitas, et etiam resurrectio
et vita aeterna, secundum unam rationem possunt comprehendi sub uno articulo, inquantum
ad unum ordinantur, et secundum aliam rationem possunt distingui, inquantum seorsum
habent speciales difficultates. (IIª-IIae q. 1 a. 8 ad 3)
Ad quartum dicendum quod filio et spiritui sancto convenit mitti ad sanctificandam
creaturam, circa quod plura credenda occurrunt. Et ideo circa personam filii et spiritus
sancti plures articuli multiplicantur quam circa personam patris, qui nunquam mittitur,
ut in primo dictum est. (IIª-IIae q. 1 a. 8 ad 4)
Ad quintum dicendum quod sanctificatio creaturae per gratiam et consummatio per gloriam
fit etiam per donum caritatis, quod appropriatur spiritui sancto, et per donum sapientiae,
quod appropriatur filio. Et ideo utrumque opus pertinet et ad filium et ad spiritum
sanctum per appropriationem secundum rationes diversas. (IIª-IIae q. 1 a. 8 ad 5)
Ad sextum dicendum quod in sacramento Eucharistiae duo possunt considerari. Unum scilicet
quod sacramentum est, et hoc habet eandem rationem cum aliis effectibus gratiae sanctificantis.
Aliud est quod miraculose ibi corpus Christi continetur, et sic concluditur sub omnipotentia,
sicut et omnia alia miracula, quae omnipotentiae attribuuntur. (IIª-IIae q. 1 a. 8 ad 6)
Articulus 9. Worden de artikelen des geloofs op geschikte wijze samengevat in een of ander Symbolum?
Dit artikel is beschikbaar in Nederlandse vertaling, maar die kan
slechts gepubliceerd worden na correctie van de tekstherkenning van de ingescande PDF. Wil je deze website
helpen vervolledigen, neem dan contact op met info@gelovenleren.net!
Ad nonum sic proceditur. Videtur quod inconvenienter articuli fidei in symbolo ponantur.
Sacra enim Scriptura est regula fidei, cui nec addere nec subtrahere licet, dicitur
enim Deut. IV, non addetis ad verbum quod vobis loquor, neque auferetis ab eo. Ergo
illicitum fuit aliquod symbolum constituere quasi regulam fidei, post sacram Scripturam
editam. (IIª-IIae q. 1 a. 9 arg. 1)
Praeterea, sicut apostolus dicit, ad Ephes. IV, una est fides. Sed symbolum est professio
fidei. Ergo inconvenienter traditur multiplex symbolum. (IIª-IIae q. 1 a. 9 arg. 2)
Praeterea, confessio fidei quae in symbolo continetur pertinet ad omnes fideles. Sed
non omnibus fidelibus convenit credere in Deum, sed solum illis qui habent fidem formatam.
Ergo inconvenienter symbolum fidei traditur sub hac forma verborum, credo in unum
Deum. (IIª-IIae q. 1 a. 9 arg. 3)
Praeterea, descensus ad Inferos est unus de articulis fidei, sicut supra dictum est.
Sed in symbolo patrum non fit mentio de descensu ad Inferos. Ergo videtur insufficienter
collectum. (IIª-IIae q. 1 a. 9 arg. 4)
Praeterea, sicut Augustinus dicit, exponens illud Ioan. XIV, creditis in Deum, et
in me credite, Petro aut Paulo credimus, sed non dicimur credere nisi in Deum. Cum
igitur Ecclesia Catholica sit pure aliquid creatum, videtur quod inconvenienter dicatur,
in unam sanctam, Catholicam et apostolicam Ecclesiam. (IIª-IIae q. 1 a. 9 arg. 5)
Praeterea, symbolum ad hoc traditur ut sit regula fidei. Sed regula fidei debet omnibus
proponi et publice. Quodlibet igitur symbolum deberet in Missa cantari, sicut symbolum
patrum. Non videtur ergo esse conveniens editio articulorum fidei in symbolo. (IIª-IIae q. 1 a. 9 arg. 6)
Sed contra est quod Ecclesia universalis non potest errare, quia spiritu sancto gubernatur,
qui est spiritus veritatis, hoc enim promisit dominus discipulis, Ioan. XVI, dicens,
cum venerit ille spiritus veritatis, docebit vos omnem veritatem. Sed symbolum est
auctoritate universalis Ecclesiae editum. Nihil ergo inconveniens in eo continetur. (IIª-IIae q. 1 a. 9 s. c.)
Respondeo dicendum quod, sicut apostolus dicit, ad Heb. XI, accedentem ad Deum oportet
credere. Credere autem non potest aliquis nisi ei veritas quam credat proponatur.
Et ideo necessarium fuit veritatem fidei in unum colligi, ut facilius posset omnibus
proponi, ne aliquis per ignorantiam a fidei veritate deficeret. Et ab huiusmodi collectione
sententiarum fidei nomen symboli est acceptum. (IIª-IIae q. 1 a. 9 co.)
Ad primum ergo dicendum quod veritas fidei in sacra Scriptura diffuse continetur et
variis modis, et in quibusdam obscure; ita quod ad eliciendum fidei veritatem ex sacra
Scriptura requiritur longum studium et exercitium, ad quod non possunt pervenire omnes
illi quibus necessarium est cognoscere fidei veritatem, quorum plerique, aliis negotiis
occupati, studio vacare non possunt. Et ideo fuit necessarium ut ex sententiis sacrae
Scripturae aliquid manifestum summarie colligeretur quod proponeretur omnibus ad credendum.
Quod quidem non est additum sacrae Scripturae, sed potius ex sacra Scriptura assumptum. (IIª-IIae q. 1 a. 9 ad 1)
Ad secundum dicendum quod in omnibus symbolis eadem fidei veritas docetur. Sed ibi
oportet populum diligentius instrui de fidei veritate ubi errores insurgunt, ne fides
simplicium per haereticos corrumpatur. Et haec fuit causa quare necesse fuit edere
plura symbola. Quae in nullo alio differunt nisi quod in uno plenius explicantur quae
in alio continentur implicite, secundum quod exigebat haereticorum instantia. (IIª-IIae q. 1 a. 9 ad 2)
Ad tertium dicendum quod confessio fidei traditur in symbolo quasi ex persona totius
Ecclesiae, quae per fidem unitur. Fides autem Ecclesiae est fides formata, talis enim
fides invenitur in omnibus illis qui sunt numero et merito de Ecclesia. Et ideo confessio
fidei in symbolo traditur secundum quod convenit fidei formatae, ut etiam si qui fideles
fidem formatam non habent, ad hanc formam pertingere studeant. (IIª-IIae q. 1 a. 9 ad 3)
Ad quartum dicendum quod de descensu ad Inferos nullus error erat exortus apud haereticos,
et ideo non fuit necessarium aliquam explicationem circa hoc fieri. Et propter hoc
non reiteratur in symbolo patrum, sed supponitur tanquam praedeterminatum in symbolo
apostolorum. Non enim symbolum sequens abolet praecedens, sed potius illud exponit,
ut dictum est. (IIª-IIae q. 1 a. 9 ad 4)
Ad quintum dicendum quod, si dicatur in sanctam Ecclesiam Catholicam, est hoc intelligendum
secundum quod fides nostra refertur ad spiritum sanctum, qui sanctificat Ecclesiam,
ut sit sensus, credo in spiritum sanctum sanctificantem Ecclesiam. Sed melius est
et secundum communiorem usum, ut non ponatur ibi in, sed simpliciter dicatur sanctam
Ecclesiam Catholicam, sicut etiam Leo Papa dicit. (IIª-IIae q. 1 a. 9 ad 5)
Ad sextum dicendum quod, quia symbolum patrum est declarativum symboli apostolorum,
et etiam fuit conditum fide iam manifestata et Ecclesia pacem habente, propter hoc
publice in Missa cantatur. Symbolum autem apostolorum, quod tempore persecutionis
editum fuit, fide nondum publicata, occulte dicitur in prima et in completorio, quasi
contra tenebras errorum praeteritorum et futurorum. (IIª-IIae q. 1 a. 9 ad 6)
Articulus 10. Komt het aan den Paus toe, een Symbolum des geloofs uit te vaardigen?
Dit artikel is beschikbaar in Nederlandse vertaling, maar die kan
slechts gepubliceerd worden na correctie van de tekstherkenning van de ingescande PDF. Wil je deze website
helpen vervolledigen, neem dan contact op met info@gelovenleren.net!
Ad decimum sic proceditur. Videtur quod non pertineat ad summum pontificem fidei symbolum
ordinare. Nova enim editio symboli necessaria est propter explicationem articulorum
fidei, sicut dictum est. Sed in veteri testamento articuli fidei magis ac magis explicabantur
secundum temporum successionem propter hoc quod veritas fidei magis manifestabatur
secundum maiorem propinquitatem ad Christum, ut supra dictum est. Cessante ergo tali
causa in nova lege, non debet fieri maior ac maior explicatio articulorum fidei. Ergo
non videtur ad auctoritatem summi pontificis pertinere nova symboli editio. (IIª-IIae q. 1 a. 10 arg. 1)
Praeterea, illud quod est sub anathemate interdictum ab universali Ecclesia non subest
potestati alicuius hominis. Sed nova symboli editio interdicta est sub anathemate
auctoritate universalis Ecclesiae. Dicitur enim in gestis primae Ephesinae synodi
quod, perlecto symbolo Nicaenae synodi, decrevit sancta synodus aliam fidem nulli
licere proferre vel conscribere vel componere praeter definitam a sanctis patribus
qui in Nicaea congregati sunt cum spiritu sancto, et subditur anathematis poena; et
idem etiam reiteratur in gestis Chalcedonensis synodi. Ergo videtur quod non pertineat
ad auctoritatem summi pontificis nova editio symboli. (IIª-IIae q. 1 a. 10 arg. 2)
Praeterea, Athanasius non fuit summus pontifex, sed Alexandrinus patriarcha. Et tamen
symbolum constituit quod in Ecclesia cantatur. Ergo non magis videtur pertinere editio
symboli ad summum pontificem quam ad alios. (IIª-IIae q. 1 a. 10 arg. 3)
Sed contra est quod editio symboli facta est in synodo generali. Sed huiusmodi synodus
auctoritate solius summi pontificis potest congregari, ut habetur in decretis, dist.
XVII. Ergo editio symboli ad auctoritatem summi pontificis pertinet. (IIª-IIae q. 1 a. 10 s. c.)
Respondeo dicendum quod, sicut supra dictum est, nova editio symboli necessaria est
ad vitandum insurgentes errores. Ad illius ergo auctoritatem pertinet editio symboli
ad cuius auctoritatem pertinet sententialiter determinare ea quae sunt fidei, ut ab
omnibus inconcussa fide teneantur. Hoc autem pertinet ad auctoritatem summi pontificis,
ad quem maiores et difficiliores Ecclesiae quaestiones referuntur ut dicitur in decretis,
dist. XVII. Unde et dominus, Luc. XXII, Petro dixit, quem summum pontificem constituit,
ego pro te rogavi, Petre, ut non deficiat fides tua, et tu aliquando conversus confirma
fratres tuos. Et huius ratio est quia una fides debet esse totius Ecclesiae, secundum
illud I ad Cor. I, idipsum dicatis omnes, et non sint in vobis schismata. Quod servari
non posset nisi quaestio fidei de fide exorta determinaretur per eum qui toti Ecclesiae
praeest, ut sic eius sententia a tota Ecclesia firmiter teneatur. Et ideo ad solam
auctoritatem summi pontificis pertinet nova editio symboli, sicut et omnia alia quae
pertinent ad totam Ecclesiam, ut congregare synodum generalem et alia huiusmodi. (IIª-IIae q. 1 a. 10 co.)
Ad primum ergo dicendum quod in doctrina Christi et apostolorum veritas fidei est
sufficienter explicata. Sed quia perversi homines apostolicam doctrinam et ceteras
Scripturas pervertunt ad sui ipsorum perditionem, sicut dicitur II Pet. ult.; ideo
necessaria est, temporibus procedentibus, explanatio fidei contra insurgentes errores. (IIª-IIae q. 1 a. 10 ad 1)
Ad secundum dicendum quod prohibitio et sententia synodi se extendit ad privatas personas,
quarum non est determinare de fide. Non enim per huiusmodi sententiam synodi generalis
ablata est potestas sequenti synodo novam editionem symboli facere, non quidem aliam
fidem continentem, sed eandem magis expositam. Sic enim quaelibet synodus observavit,
ut sequens synodus aliquid exponeret supra id quod praecedens synodus exposuerat,
propter necessitatem alicuius haeresis insurgentis. Unde pertinet ad summum pontificem,
cuius auctoritate synodus congregatur et eius sententia confirmatur. (IIª-IIae q. 1 a. 10 ad 2)
Ad tertium dicendum quod Athanasius non composuit manifestationem fidei per modum
symboli, sed magis per modum cuiusdam doctrinae, ut ex ipso modo loquendi apparet.
Sed quia integram fidei veritatem eius doctrina breviter continebat, auctoritate summi
pontificis est recepta, ut quasi regula fidei habeatur. (IIª-IIae q. 1 a. 10 ad 3)