Tertia Pars. Quaestio 68.
Over degenen die het doopsel ontvangen .

Prooemium

Deinde conſiderandum eſt de ſuſcipientibus Baptiſmum. Et circa hoc quaeruntur duodecim. Primo, utrum omnes teneantur ad ſuſcipiendum Baptiſmum. Secundo, utrum aliquis poſſit ſalvari ſine Baptiſmo. Tertio, utrum Baptiſmus ſit differendus. Quarto, utrum peccatores ſint baptizandi. Quinto, utrum peccatoribus baptizatis ſint imponenda opera ſatisfactoria. Sexto, utrum requiratur confeſſio peccatorum. Septimo, utrum requiratur intentio ex parte baptizati. Octavo, utrum requiratur fides. Nono, utrum pueri ſint baptizandi. Decimo, utrum pueri Iudaeorum ſint baptizandi invitis parentibus. Undecimo, utrum aliqui ſint baptizandi in maternis uteris exiſtentes. Duodecimo, utrum furioſi et amentes ſint baptizandi. (IIIa q. 68 pr.)

Articulus 1.
Zijn alle mensen verplicht het doopsel te ontvangen?

Dit artikel is beschikbaar in Nederlandse vertaling, maar die kan slechts gepubliceerd worden na correctie van de tekstherkenning van de ingescande PDF. Wil je deze website helpen vervolledigen, neem dan contact op met info@gelovenleren.net!

Ad primum ſic proceditur. Videtur quod non teneantur omnes ad ſuſceptionem Baptiſmi. Per Chriſtum enim non eſt hominibus arctata via ſalutis. Sed ante Chriſti adventum poterant homines ſalvari ſine Baptiſmo. Ergo etiam poſt Chriſti adventum. (IIIa q. 68 a. 1 arg. 1)

Praeterea, Baptiſmus maxime videtur eſſe inſtitutus in remedium peccati originalis. Sed ille qui eſt baptizatus, cum non habeat originale peccatum, non videtur quod poſſit transfundere in prolem. Ergo filii baptizatorum non videntur eſſe baptizandi. (IIIa q. 68 a. 1 arg. 2)

Praeterea, Baptiſmus datur ad hoc quod aliquis per gratiam a peccato mundetur. Sed hoc conſequuntur illi qui ſunt ſanctificati in utero, ſine Baptiſmo. Ergo non tenentur ad ſuſcipiendum Baptiſmum. (IIIa q. 68 a. 1 arg. 3)

Sed contra eſt quod dicitur Ioan. III, niſi quis renatus fuerit ex aqua et ſpiritu ſancto, non poteſt introire in regnum Dei. Et in libro de eccleſiaſticis dogmatibus dicitur, baptizatis tantum iter ſalutis eſſe credimus. (IIIa q. 68 a. 1 s. c.)

Reſpondeo dicendum quod ad illud homines tenentur ſine quo ſalutem conſequi non poſſunt. Manifeſtum eſt autem quod nullus ſalutem poteſt conſequi niſi per Chriſtum, unde et apoſtolus dicit, Rom. V, ſicut per unius delictum in omnes homines in condemnationem, ſic et per unius iuſtitiam in omnes homines in iuſtificationem vitae. Ad hoc autem datur Baptiſmus ut aliquis, per ipſum regeneratus, incorporetur Chriſto, factus membrum ipſius, unde dicitur Gal. III, quicumque in Chriſto baptizati eſtis, Chriſtum induiſtis. Unde manifeſtum eſt quod omnes ad Baptiſmum tenentur; et ſine eo non poteſt eſſe ſalus hominibus. (IIIa q. 68 a. 1 co.)

Ad primum ergo dicendum quod nunquam homines potuerunt ſalvari, etiam ante Chriſti adventum, niſi fierent membra Chriſti, quia, ut dicitur Act. IV, non eſt aliud nomen datum hominibus in quo oporteat nos ſalvos fieri. Sed ante adventum Chriſti, homines Chriſto incorporabantur per fidem futuri adventus, cuius fidei ſignaculum erat circumciſio, ut apoſtolus dicit, Rom. IV. Ante vero quam circumciſio inſtitueretur, ſola fide, ut Gregorius dicit, cum ſacrificiorum oblatione, quibus ſuam fidem antiqui patres profitebantur, homines Chriſto incorporabantur. Poſt adventum etiam Chriſti, homines per fidem Chriſto incorporantur, ſecundum illud Ephes. III habitare Chriſtum per fidem in cordibus veſtris. Sed alio ſigno manifeſtatur fides rei iam praeſentis quam demonſtrabatur quando erat futura, ſicut aliis verbis ſignificatur praeſens, praeteritum et futurum. Et ideo, licet ipſum ſacramentum Baptiſmi non ſemper fuerit neceſſarium ad ſalutem, fides tamen, cuius Baptiſmus ſacramentum eſt, ſemper neceſſaria fuit. (IIIa q. 68 a. 1 ad 1)

Ad ſecundum dicendum quod, ſicut in ſecunda parte dictum eſt, illi qui baptizantur, renovantur per Baptiſmum ſecundum ſpiritum, corpus tamen remanet ſubiectum vetuſtati peccati, ſecundum illud Rom. VIII, corpus quidem mortuum eſt propter peccatum, ſpiritus vero vivit propter iuſtificationem. Unde Auguſtinus probat, in libro contra Iulianum, quod non baptizatur in homine quidquid in eo eſt. Manifeſtum eſt autem quod homo non generat generatione carnali ſecundum ſpiritum, ſed ſecundum carnem. Et ideo filii baptizatorum cum peccato originali naſcuntur. Unde indigent baptizari. (IIIa q. 68 a. 1 ad 2)

Ad tertium dicendum quod illi qui ſunt ſanctificati in utero, conſequuntur quidem gratiam emundantem a peccato originali, non tamen ex hoc ipſo conſequuntur characterem, quo Chriſto configurentur. Et propter hoc, ſi aliqui nunc ſanctificarentur in utero, neceſſe eſſet eos baptizari, ut per ſuſceptionem characteris aliis membris Chriſti conformarentur. (IIIa q. 68 a. 1 ad 3)

Articulus 2.
Kan iemand zonder doopsel zalig worden?

Dit artikel is beschikbaar in Nederlandse vertaling, maar die kan slechts gepubliceerd worden na correctie van de tekstherkenning van de ingescande PDF. Wil je deze website helpen vervolledigen, neem dan contact op met info@gelovenleren.net!

Ad ſecundum ſic proceditur. Videtur quod ſine Baptiſmo nullus poſſit ſalvari. Dicit enim dominus, Ioan. III, niſi quis renatus fuerit ex aqua et ſpiritu ſancto, non poteſt introire in regnum Dei. Sed illi ſoli ſalvantur qui regnum Dei intrant. Ergo nullus poteſt ſalvari ſine Baptiſmo, quo aliquis regeneratur ex aqua et ſpiritu ſancto. (IIIa q. 68 a. 2 arg. 1)

Praeterea, in libro de eccleſiaſticis dogmatibus dicitur, nullum catechumenum, quamvis in bonis operibus defunctum, aeternam vitam habere credimus, excepto martyrio, ubi tota ſacramenta Baptiſmi complentur. Sed ſi aliquis ſine Baptiſmo poſſit ſalvari, maxime hoc haberet locum in catechumenis bona opera habentibus, qui videntur habere fidem per dilectionem operantem. Videtur ergo quod ſine Baptiſmo nullus poſſit ſalvari. (IIIa q. 68 a. 2 arg. 2)

Praeterea, ſicut ſupra dictum eſt, Baptiſmi ſacramentum eſt de neceſſitate ſalutis. Neceſſarium autem eſt ſine quo non poteſt aliquid eſſe, ut dicitur in V Metaphys. Ergo videtur quod ſine Baptiſmo nullus poſſit conſequi ſalutem. (IIIa q. 68 a. 2 arg. 3)

Sed contra eſt quod Auguſtinus dicit, ſuper Levit., inviſibilem ſanctificationem quibuſdam affuiſſe et profuiſſe ſine viſibilibus ſacramentis, viſibilem vero ſanctificationem, quae fit ſacramento viſibili, ſine inviſibili poſſe adeſſe, ſed non prodeſſe. Cum ergo ſacramentum Baptiſmi ad viſibilem ſanctificationem pertineat, videtur quod ſine ſacramento Baptiſmi aliquis poſſit ſalutem conſequi per inviſibilem ſanctificationem. (IIIa q. 68 a. 2 s. c.)

Reſpondeo dicendum quod ſacramentum Baptiſmi dupliciter poteſt alicui deeſſe. Uno modo, et re et voto, quod contingit in illis qui nec baptizantur nec baptizari volunt. Quod manifeſte ad contemptum ſacramenti pertinet, quantum ad illos qui habent uſum liberi arbitrii. Et ideo hi quibus hoc modo deeſt Baptiſmus, ſalutem conſequi non poſſunt, quia nec ſacramentaliter nec mentaliter Chriſto incorporantur, per quem ſolum eſt ſalus. Alio modo poteſt ſacramentum Baptiſmi alicui deeſſe re, ſed non voto, ſicut cum aliquis baptizari deſiderat, ſed aliquo caſu praevenitur morte antequam Baptiſmum ſuſcipiat. Talis autem ſine Baptiſmo actuali ſalutem conſequi poteſt, propter deſiderium Baptiſmi, quod procedit ex fide per dilectionem operante, per quam Deus interius hominem ſanctificat, cuius potentia ſacramentis viſibilibus non alligatur. Unde Ambroſius dicit de Valentiniano, qui catechumenus mortuus fuit, quem regeneraturus eram, amiſi, veruntamen ille gratiam quam popoſcit, non amiſit. (IIIa q. 68 a. 2 co.)

Ad primum ergo dicendum quod, ſicut dicitur I Reg. XVI, homines vident ea quae parent, dominus autem intuetur cor. Ille autem qui deſiderat per Baptiſmum regenerari ex aqua et ſpiritu ſancto, corde quidem regeneratus eſt, licet non corpore, ſicut et apoſtolus dicit, Rom. II, quod circumciſio cordis eſt in ſpiritu, non in littera; cuius laus non ex hominibus, ſed ex Deo eſt. (IIIa q. 68 a. 2 ad 1)

Ad ſecundum dicendum quod nullus pervenit ad vitam aeternam niſi abſolutus ab omni culpa et reatu poenae. Quae quidem univerſalis abſolutio fit in perceptione Baptiſmi, et in martyrio, propter quod dicitur quod in martyrio omnia ſacramenta Baptiſmi complentur, ſcilicet quantum ad plenam liberationem a culpa et poena. Si quis ergo catechumenus ſit habens deſiderium Baptiſmi (quia aliter in bonis operibus non moreretur, quae non poſſunt eſſe ſine fide per dilectionem operante), talis decedens non ſtatim pervenit ad vitam aeternam, ſed patietur poenam pro peccatis praeteritis, ipſe tamen ſalvus erit ſic quaſi per ignem, ut dicitur I Cor. III. (IIIa q. 68 a. 2 ad 2)

Ad tertium dicendum quod pro tanto dicitur ſacramentum Baptiſmi eſſe de neceſſitate ſalutis, quia non poteſt eſſe hominis ſalus niſi ſaltem in voluntate habeatur, quae apud Deum reputatur pro facto. (IIIa q. 68 a. 2 ad 3)

Articulus 3.
Behoort het doopsel soms te worden uitgesteld?

Dit artikel is beschikbaar in Nederlandse vertaling, maar die kan slechts gepubliceerd worden na correctie van de tekstherkenning van de ingescande PDF. Wil je deze website helpen vervolledigen, neem dan contact op met info@gelovenleren.net!

Ad tertium ſic proceditur. Videtur quod Baptiſmus ſit differendus. Dicit enim Leo Papa, duo tempora, ideſt Paſcha et Pentecoſte, ad baptizandum a Romano pontifice legitima praefixa ſunt. Unde dilectionem veſtram monemus ut nullos alios dies huic obſervationi miſceatis. Videtur ergo quod oporteat non ſtatim aliquos baptizari, ſed uſque ad praedicta tempora Baptiſmum differri. (IIIa q. 68 a. 3 arg. 1)

Praeterea, in Concilio Agathenſi legitur, Iudaei, quorum perfidia frequenter ad vomitum redit, ſi ad leges Catholicas venire voluerint, octo menſes inter catechumenos Eccleſiae limen introeant, et, ſi pura fide venire noſcantur, tunc demum Baptiſmi gratiam mereantur. Non ergo ſtatim ſunt homines baptizandi, ſed uſque ad certum tempus eſt differendum Baptiſma. (IIIa q. 68 a. 3 arg. 2)

Praeterea, ſicut dicitur Iſaiae XXVII, iſte eſt omnis fructus, ut auferatur peccatum. Sed magis videtur auferri peccatum, vel etiam diminui, ſi Baptiſmus differatur. Primo quidem, quia peccantes poſt Baptiſmum gravius peccant, ſecundum illud Heb. X, quanto magis putatis deteriora mereri ſupplicia qui ſanguinem teſtamenti pollutum duxerit, in quo ſanctificatus eſt, ſcilicet per Baptiſmum? Secundo, quia Baptiſmus tollit peccata praeterita, non autem futura, unde, quanto Baptiſmus magis differtur, tanto plura peccata tollet. Videtur ergo quod Baptiſmus debeat diu differri. (IIIa q. 68 a. 3 arg. 3)

Sed contra eſt quod dicitur Eccli. V, ne tardes converti ad dominum, et ne differas de die in diem. Sed perfecta converſio ad Deum eſt eorum qui regenerantur in Chriſto per Baptiſmum. Non ergo Baptiſmus debet differri de die in diem. (IIIa q. 68 a. 3 s. c.)

Reſpondeo dicendum quod circa hoc diſtinguendum eſt utrum ſint baptizandi pueri vel adulti. Si enim pueri ſint baptizandi, non eſt differendum Baptiſma. Primo quidem, quia non expectatur in eis maior inſtructio, aut etiam plenior converſio. Secundo, propter periculum mortis, quia non poteſt alio remedio ſubveniri niſi per ſacramentum Baptiſmi. Adultis vero ſubveniri poteſt per ſolum Baptiſmi deſiderium, ut ſupra dictum eſt. Et ideo adultis non ſtatim cum convertuntur, eſt ſacramentum Baptiſmi conferendum, ſed oportet differre uſque ad aliquod certum tempus. Primo quidem, propter cautelam Eccleſiae, ne decipiatur, ficte accedentibus conferens, ſecundum illud I Ioan. IV, nolite omni ſpiritui credere, ſed probate ſpiritus ſi ex Deo ſunt. Quae quidem probatio ſumitur de accedentibus ad Baptiſmum, quando per aliquod ſpatium eorum fides et mores examinantur. Secundo, hoc eſt neceſſarium ad utilitatem eorum qui baptizantur, quia aliquo temporis ſpatio indigent ad hoc quod plene inſtruantur de fide, et exercitentur in his quae pertinent ad vitam Chriſtianam. Tertio, hoc eſt neceſſarium ad quandam reverentiam ſacramenti, dum in ſolemnitatibus praecipuis, ſcilicet Paſchae et Pentecoſtes, homines ad Baptiſmum admittuntur, et ita devotius ſacramentum ſuſcipiunt. Haec tamen dilatio eſt praetermittenda duplici ratione. Primo quidem, quando illi qui ſunt baptizandi, apparent perfecte inſtructi in fide et ad Baptiſmum idonei, ſicut Philippus ſtatim baptizavit eunuchum, ut habetur Act. VIII; et Petrus Cornelium et eos qui cum ipſo erant, ut habetur Act. X. Secundo, propter infirmitatem, aut aliquod periculum mortis. Unde Leo Papa dicit, hi qui neceſſitate mortis, aegritudinis, obſidionis et perſecutionis et naufragii, urgentur, omni tempore debent baptizari. Si tamen aliquis praeveniatur morte, articulo neceſſitatis ſacramentum excludente, dum expectat tempus ab Eccleſia inſtitutum, ſalvatur, licet per ignem, ut ſupra dictum eſt. Peccat autem ſi ultra tempus ab Eccleſia ſtatutum differret accipere Baptiſmum, niſi ex cauſa neceſſaria et licentia praelatorum Eccleſiae. Sed tamen et hoc peccatum cum aliis deleri poteſt per ſuccedentem contritionem, quae ſupplet vicem Baptiſmi, ut ſupra dictum eſt. (IIIa q. 68 a. 3 co.)

Ad primum ergo dicendum quod illud mandatum Leonis Papae de obſervandis duobus temporibus in Baptiſmo, intelligendum eſt, excepto tamen periculo mortis (quod ſemper in pueris eſt timendum), ut dictum eſt. (IIIa q. 68 a. 3 ad 1)

Ad ſecundum dicendum quod illud de Iudaeis eſt ſtatutum ad Eccleſiae cautelam, ne ſimplicium fidem corrumpant, ſi non fuerint plene converſi. Et tamen, ut ibidem ſubditur, ſi infra tempus praeſcriptum aliquod periculum infirmitatis incurrerint, debent baptizari. (IIIa q. 68 a. 3 ad 2)

Ad tertium dicendum quod Baptiſmus per gratiam quam confert non ſolum removet peccata praeterita, ſed etiam impedit peccata futura ne fiant. Hoc autem conſiderandum eſt, ut homines non peccent, ſecundarium eſt ut levius peccent, vel etiam ut eorum peccata mundentur; ſecundum illud I Ioan. II, filioli mei, haec ſcribo vobis ut non peccetis. Sed et ſi quis peccaverit, advocatum habemus apud patrem Ieſum Chriſtum iuſtum, et ipſe eſt propitiatio pro peccatis noſtris. (IIIa q. 68 a. 3 ad 3)

Articulus 4.
Behoren zondaars gedoopt te worden?

Dit artikel is beschikbaar in Nederlandse vertaling, maar die kan slechts gepubliceerd worden na correctie van de tekstherkenning van de ingescande PDF. Wil je deze website helpen vervolledigen, neem dan contact op met info@gelovenleren.net!

Ad quartum ſic proceditur. Videtur quod peccatores ſint baptizandi. Dicitur enim Zach. XIII, in die illa erit fons patens domui David et habitantibus Ieruſalem in ablutionem peccatoris et menſtruatae, quod quidem intelligitur de fonte baptiſmali. Ergo videtur quod ſacramentum Baptiſmi ſit etiam peccatoribus exhibendum. (IIIa q. 68 a. 4 arg. 1)

Praeterea, dominus dicit, Matth. IX, non eſt opus valentibus medicus, ſed male habentibus. Male autem habentes ſunt peccatores. Cum igitur ſpiritualis medici, ſcilicet Chriſti, medicina ſit Baptiſmus, videtur quod peccatoribus ſacramentum Baptiſmi ſit exhibendum. (IIIa q. 68 a. 4 arg. 2)

Praeterea, nullum ſubſidium peccatoribus debet ſubtrahi. Sed peccatores baptizati ex ipſo charactere baptiſmali ſpiritualiter adiuvantur, cum ſit quaedam diſpoſitio ad gratiam. Ergo videtur quod ſacramentum Baptiſmi ſit peccatoribus exhibendum. (IIIa q. 68 a. 4 arg. 3)

Sed contra eſt quod Auguſtinus dicit, qui creavit te ſine te, non iuſtificabit te ſine te. Sed peccator, cum habeat voluntatem non diſpoſitam, non cooperatur Deo. Ergo fruſtra adhibetur ſibi Baptiſmus ad iuſtificationem. (IIIa q. 68 a. 4 s. c.)

Reſpondeo dicendum quod aliquis poteſt dici peccator dupliciter. Uno modo, propter maculam et reatum praeteritum. Et ſic peccatoribus eſt ſacramentum Baptiſmi conferendum, quia eſt ad hoc ſpecialiter inſtitutum ut per ipſum peccatorum ſordes mundentur, ſecundum illud Ephes. V, mundans eam, ſcilicet Eccleſiam, lavacro aquae in verbo vitae. Alio modo poteſt dici aliquis peccator ex voluntate peccandi et propoſito perſiſtendi in peccato. Et ſic peccatoribus non eſt ſacramentum Baptiſmi conferendum. Primo quidem, quia per Baptiſmum homines Chriſto incorporantur, ſecundum illud Galat. III, quicumque in Chriſto baptizati eſtis, Chriſtum induiſtis. Quandiu autem aliquis habet voluntatem peccandi, non poteſt eſſe Chriſto coniunctus, ſecundum illud II Cor. VI, quae participatio iuſtitiae cum iniquitate? Unde et Auguſtinus dicit, in libro de poenitentia, quod nullus ſuae voluntatis arbiter conſtitutus poteſt novam vitam inchoare, niſi eum veteris vitae poeniteat. Secundo, quia in operibus Chriſti et Eccleſiae nihil debet fieri fruſtra. Fruſtra autem eſt quod non pertingit ad finem ad quem eſt ordinatum. Nullus autem habens voluntatem peccandi ſimul poteſt a peccato mundari, ad quod ordinatur Baptiſmus, quia hoc eſſet ponere contradictoria eſſe ſimul. Tertio, quia in ſacramentalibus ſignis non debet eſſe aliqua falſitas. Eſt autem ſignum falſum cui res ſignificata non reſpondet. Ex hoc autem quod aliquis lavandum ſe praebet per Baptiſmum, ſignificatur quod ſe diſponat ad interiorem ablutionem. Quod non contingit de eo qui habet propoſitum perſiſtendi in peccato. Unde manifeſtum eſt quod talibus ſacramentum Baptiſmi non eſt conferendum. (IIIa q. 68 a. 4 co.)

Ad primum ergo dicendum quod illud verbum eſt intelligendum de peccatoribus qui habent voluntatem recedendi a peccato. (IIIa q. 68 a. 4 ad 1)

Ad ſecundum dicendum quod ſpiritualis medicus, ſcilicet Chriſtus, dupliciter operatur. Uno modo, interius per ſeipſum, et ſic praeparat voluntatem hominis ut bonum velit et malum odiat. Alio modo operatur per miniſtros, exterius adhibendo ſacramenta, et ſic operatur perficiendo id quod eſt exterius inchoatum. Et ideo ſacramentum Baptiſmi non eſt exhibendum niſi ei in quo interioris converſionis aliquod ſignum apparet, ſicut nec medicina corporalis adhibetur infirmo niſi in eo aliquis motus vitalis appareat. (IIIa q. 68 a. 4 ad 2)

Ad tertium dicendum quod Baptiſmus eſt fidei ſacramentum. Fides autem informis non ſufficit ad ſalutem, nec ipſa eſt fundamentum, ſed ſola fides formata, quae per dilectionem operatur, ut Auguſtinus dicit, in libro de fide et operibus. Unde nec ſacramentum Baptiſmi ſalutem conferre poteſt cum voluntate peccandi, quae fidei formam excludit. Non autem eſt per impreſſionem characteris baptiſmalis aliquis diſponendus ad gratiam, quandiu apparet in eo voluntas peccandi, quia, Deus neminem ad virtutem compellit, ſicut Damaſcenus dicit. (IIIa q. 68 a. 4 ad 3)

Articulus 5.
Moet men aan de zondaars die het doopsel ontvingen werken van genoegdoening opleggen?

Dit artikel is beschikbaar in Nederlandse vertaling, maar die kan slechts gepubliceerd worden na correctie van de tekstherkenning van de ingescande PDF. Wil je deze website helpen vervolledigen, neem dan contact op met info@gelovenleren.net!

Ad quintum ſic proceditur. Videtur quod peccatoribus baptizatis ſint opera ſatisfactoria imponenda. Hoc enim ad iuſtitiam Dei pertinere videtur, ut pro quolibet peccato aliquis puniatur, ſecundum illud Eccle. ult., cuncta quae fiunt adducet Deus in iudicium. Sed opera ſatisfactoria imponuntur peccatoribus in poenam praeteritorum peccatorum. Ergo videtur quod peccatoribus baptizatis ſint opera ſatisfactoria imponenda. (IIIa q. 68 a. 5 arg. 1)

Praeterea, per opera ſatisfactoria exercitantur peccatores de novo converſi ad iuſtitiam, et ſubtrahuntur occaſiones peccandi, nam ſatisfacere eſt peccatorum cauſas excidere et peccatis aditum non indulgere. Sed hoc maxime neceſſarium eſt nuper baptizatis. Ergo videtur quod opera ſatisfactoria ſint baptizatis iniungenda. (IIIa q. 68 a. 5 arg. 2)

Praeterea, non minus debitum eſt ut homo Deo ſatisfaciat quam proximo. Sed nuper baptizatis iniungendum eſt quod ſatisfaciant proximis, ſi eos laeſerunt. Ergo etiam eſt eis iniungendum ut Deo ſatisfaciant per opera poenitentiae. (IIIa q. 68 a. 5 arg. 3)

Sed contra eſt quod Ambroſius, ſuper Rom. XI, ſine poenitentia ſunt dona Dei et vocatio, dicit, gratia Dei in Baptiſmo non requirit gemitum neque planctum, vel etiam opus aliquod, ſed ſolam fidem, et omnia gratis condonat. (IIIa q. 68 a. 5 s. c.)

Reſpondeo dicendum quod, ſicut apoſtolus dicit, Rom. VI, quicumque baptizati ſumus in Chriſto Ieſu, in morte ipſius baptizati ſumus, conſepulti enim ſumus ei per Baptiſmum in mortem, ita ſcilicet quod homo per Baptiſmum incorporatur ipſi morti Chriſti. Manifeſtum eſt autem ex ſupra dictis quod mors Chriſti ſatisfactoria fuit ſufficienter pro peccatis, non ſolum noſtris, ſed etiam totius mundi, ut dicitur I Ioan. II. Et ideo ei qui baptizatur pro quibuſcumque peccatis non eſt aliqua ſatisfactio iniungenda, hoc autem eſſet iniuriam facere paſſioni et morti Chriſti, quaſi ipſa non eſſet ſufficiens ad plenariam ſatisfactionem pro peccatis baptizandorum. (IIIa q. 68 a. 5 co.)

Ad primum ergo dicendum quod, ſicut Auguſtinus dicit, in libro de Baptiſmo parvulorum, ad hoc Baptiſmus valet ut baptizati Chriſto incorporentur ut membra eius. Unde ipſa poena Chriſti fuit ſatisfactoria pro peccatis baptizandorum, ſicut et poena unius membri poteſt eſſe ſatisfactoria pro peccato alterius membri. Unde Iſaiae LIII dicitur, vere languores noſtros ipſe tulit, et dolores noſtros ipſe portavit. (IIIa q. 68 a. 5 ad 1)

Ad ſecundum dicendum quod nuper baptizati exercitandi ſunt ad iuſtitiam, non per opera poenalia, ſed per opera facilia, ut quaſi quodam lacte facilis exercitii promoveantur ad perfectiora, ut Gloſſa dicit, ſuper illud Pſalmi, ſicut ablactatus ſuper matre ſua. Unde et dominus diſcipulos ſuos de novo converſos a ieiunio excuſavit, ut patet Matth. IX. Et hoc eſt quod dicitur I Pet. II, ſicut modo geniti infantes lac concupiſcite, ut in eo creſcatis in ſalutem. (IIIa q. 68 a. 5 ad 2)

Ad tertium dicendum quod reſtituere male ablata proximis, et ſatisfacere de iniuriis illatis, eſt ceſſare a peccando, quia hoc ipſum quod eſt detinere aliena et proximum non placare, eſt peccatum. Et ideo peccatoribus baptizatis iniungendum eſt quod ſatisfaciant proximis, ſicut et quod deſiſtant a peccato. Non eſt autem eis iniungendum quod pro peccatis praeteritis aliquam poenam patiantur. (IIIa q. 68 a. 5 ad 3)

Articulus 6.
Zijn de zondaars verplicht wanneer ze willen het doopsel ontvangen hun zonden te belijden?

Dit artikel is beschikbaar in Nederlandse vertaling, maar die kan slechts gepubliceerd worden na correctie van de tekstherkenning van de ingescande PDF. Wil je deze website helpen vervolledigen, neem dan contact op met info@gelovenleren.net!

Ad ſextum ſic proceditur. Videtur quod peccatores ad Baptiſmum accedentes teneantur ſua peccata confiteri. Dicitur enim Matth. III quod baptizabantur multi a Ioanne in Iordane, confitentes peccata ſua. Sed Baptiſmus Chriſti eſt perfectior quam Baptiſmus Ioannis. Ergo videtur quod multo magis illi qui ſunt baptizandi Baptiſmo Chriſto, debeant ſua peccata confiteri. (IIIa q. 68 a. 6 arg. 1)

Praeterea, Prov. XXVIII dicitur, qui abſcondit ſcelera ſua, non dirigetur, qui autem confeſſus fuerit et reliquerit ea, miſericordiam conſequetur. Sed ad hoc aliqui baptizantur ut de peccatis ſuis miſericordiam conſequantur. Ergo baptizandi debent ſua peccata confiteri. (IIIa q. 68 a. 6 arg. 2)

Praeterea, poenitentia requiritur ante Baptiſmum, ſecundum illud Act. II, agite poenitentiam, et baptizetur unuſquiſque veſtrum. Sed confeſſio eſt pars poenitentiae. Ergo videtur quod confeſſio peccatorum requiratur ante Baptiſmum. (IIIa q. 68 a. 6 arg. 3)

Sed contra eſt quod confeſſio peccatorum debet eſſe cum fletu, ut dicit Auguſtinus, in libro de poenitentia, omnis iſta varietas conſideranda eſt et deflenda. Sed, ſicut Ambroſius dicit, gratia Dei in Baptiſmo non requirit gemitum neque planctum. Ergo a baptizandis non eſt requirenda confeſſio peccatorum. (IIIa q. 68 a. 6 s. c.)

Reſpondeo dicendum quod duplex eſt peccatorum confeſſio. Una quidem interior, quae fit Deo. Et talis confeſſio peccatorum requiritur ante Baptiſmum, ut ſcilicet homo, peccata ſua recogitans, de eis doleat, non enim poteſt inchoare novam vitam, niſi poeniteat eum veteris vitae, ut Auguſtinus dicit, in libro de poenitentia. Alia vero eſt confeſſio peccatorum exterior, quae fit ſacerdoti. Et talis confeſſio non requiritur ante Baptiſmum. Primo quidem, quia talis confeſſio, cum reſpiciat perſonam miniſtri, pertinet ad poenitentiae ſacramentum, quod non requiritur ante Baptiſmum, qui eſt ianua omnium ſacramentorum. Secundo, quia confeſſio exterior, quae fit ſacerdoti, ordinatur ad hoc quod ſacerdos confitentem abſolvat a peccatis, et liget ad opera ſatisfactoria, quae baptizatis non ſunt imponenda, ut ſupra dictum eſt. Nec etiam baptizati indigent remiſſione peccatorum per claves Eccleſiae, quibus omnia remittuntur per Baptiſmum. Tertio, quia ipſa particularis confeſſio homini facta eſt poenoſa, propter verecundiam confitentis. Baptizato autem nulla exterior poena imponitur. Et ideo a baptizatis non requiritur ſpecialis confeſſio peccatorum, ſed ſufficit generalis, quam faciunt cum, ſecundum ritum Eccleſiae, abrenuntiant Satanae et omnibus operibus eius. Et hoc modo dicit quaedam Gloſſa Matth. III, quod in Baptiſmo Ioannis exemplum datur baptizandis confitendi peccata et promittendi meliora. Si qui tamen baptizandi ex devotione ſua peccata confiteri vellent, eſſet eorum confeſſio audienda, non ad hoc quod ſatisfactio eis imponeretur; ſed ad hoc quod contra peccata conſueta eis ſpiritualis vitae informatio tradatur. (IIIa q. 68 a. 6 co.)

Ad primum ergo dicendum quod in Baptiſmo Ioannis non remittebantur peccata, ſed erat Baptiſmus poenitentiae. Et ideo accedentes ad illud Baptiſma convenienter confitebantur peccata, ut ſecundum qualitatem peccatorum eis poenitentia determinaretur. Sed Baptiſmus Chriſti eſt ſine exteriori poenitentia, ut Ambroſius dicit. Unde non eſt ſimilis ratio. (IIIa q. 68 a. 6 ad 1)

Ad ſecundum dicendum quod baptizatis ſufficit confeſſio interior Deo facta, et etiam exterior generalis, ad hoc quod dirigantur et miſericordiam conſequantur, nec requiritur confeſſio ſpecialis exterior, ut dictum eſt. (IIIa q. 68 a. 6 ad 2)

Ad tertium dicendum quod confeſſio eſt pars poenitentiae ſacramentalis, quae non requiritur ante Baptiſmum, ut dictum eſt, ſed requiritur interioris poenitentiae virtus. (IIIa q. 68 a. 6 ad 3)

Articulus 7.
Moet de dopeling het opzet hebben het doopsel te ontvangen?

Dit artikel is beschikbaar in Nederlandse vertaling, maar die kan slechts gepubliceerd worden na correctie van de tekstherkenning van de ingescande PDF. Wil je deze website helpen vervolledigen, neem dan contact op met info@gelovenleren.net!

Ad ſeptimum ſic proceditur. Videtur quod ex parte baptizati non requiratur intentio ſuſcipiendi ſacramentum Baptiſmi. Baptizatus enim ſe habet ſicut patiens in ſacramento. Intentio autem non requiritur ex parte patientis, ſed ex parte agentis. Ergo videtur quod ex parte baptizati non requiratur intentio ſuſcipiendi Baptiſmum. (IIIa q. 68 a. 7 arg. 1)

Praeterea, ſi praetermittatur id quod requiritur ad Baptiſmum, homo eſt denuo baptizandus, ſicut cum praetermittitur invocatio Trinitatis, ſicut ſupra dictum eſt. Sed ex hoc non videtur aliquis denuo baptizandus quod intentionem non habebat ſuſcipiendi Baptiſmum, alioquin, cum de intentione baptizati non conſtet, quilibet poſſet petere ſe denuo baptizari propter intentionis defectum. Non videtur ergo quod intentio requiratur ex parte baptizati ut ſuſcipiat ſacramentum. (IIIa q. 68 a. 7 arg. 2)

Praeterea, Baptiſmus contra peccatum originale datur. Sed originale peccatum contrahitur ſine intentione naſcentis. Ergo Baptiſmus, ut videtur, intentionem non requirit ex parte baptizati. (IIIa q. 68 a. 7 arg. 3)

Sed contra eſt quod, ſecundum ritum Eccleſiae, baptizandi profitentur ſe petere ab Eccleſia Baptiſmum. Per quod profitentur ſuam intentionem de ſuſceptione ſacramenti. (IIIa q. 68 a. 7 s. c.)

Reſpondeo dicendum quod per Baptiſmum aliquis moritur veteri vitae peccati, et incipit quandam vitae novitatem, ſecundum illud Rom. VI, conſepulti ſumus Chriſto per Baptiſmum in mortem, ut, quomodo Chriſtus reſurrexit a mortuis, ita et nos in novitate vitae ambulemus. Et ideo, ſicut ad hoc quod homo moriatur veteri vitae, requiritur, ſecundum Auguſtinum, in habente uſum liberi arbitrii, voluntas qua eum veteris vitae poeniteat; ita requiritur voluntas qua intendat vitae novitatem, cuius principium eſt ipſa ſuſceptio ſacramenti. Et ideo ex parte baptizati requiritur voluntas, ſive intentio, ſuſcipiendi ſacramentum. (IIIa q. 68 a. 7 co.)

Ad primum ergo dicendum quod in iuſtificatione, quae fit per Baptiſmum, non eſt paſſio coacta, ſed voluntaria. Et ideo requiritur intentio recipiendi id quod ei datur. (IIIa q. 68 a. 7 ad 1)

Ad ſecundum dicendum quod, ſi in adulto deeſſet intentio ſuſcipiendi ſacramentum, eſſet rebaptizandus. Si tamen hoc non conſtaret, eſſet dicendum, ſi non es baptizatus, ego te baptizo. (IIIa q. 68 a. 7 ad 2)

Ad tertium dicendum quod Baptiſmus ordinatur non ſolum contra originale peccatum, ſed etiam contra actualia, quae per voluntatem et intentionem cauſantur. (IIIa q. 68 a. 7 ad 3)

Articulus 8.
Wordt tot de geldigheid van het doopsel vereist dat de dopeling zou geloven?

Dit artikel is beschikbaar in Nederlandse vertaling, maar die kan slechts gepubliceerd worden na correctie van de tekstherkenning van de ingescande PDF. Wil je deze website helpen vervolledigen, neem dan contact op met info@gelovenleren.net!

Ad octavum ſic proceditur. Videtur quod fides requiratur ex parte baptizati. Sacramentum enim Baptiſmi a Chriſto eſt inſtitutum. Sed Chriſtus, formam Baptiſmi tradens, fidem Baptiſmo praemittit, dicens, Marc. ult., qui crediderit et baptizatus fuerit, ſalvus erit. Ergo videtur quod, niſi ſit fides, non poſſit eſſe ſacramentum Baptiſmi. (IIIa q. 68 a. 8 arg. 1)

Praeterea, nihil fruſtra in ſacramentis Eccleſiae agitur. Sed ſecundum ritum Eccleſiae, qui accedit ad Baptiſmum de fide interrogatur, cum dicitur, credis in Deum patrem omnipotentem? Ergo videtur quod fides ad Baptiſmum requiratur. (IIIa q. 68 a. 8 arg. 2)

Praeterea, ad Baptiſmum requiritur intentio ſuſcipiendi ſacramentum. Sed hoc non poteſt eſſe ſine recta fide, cum Baptiſmus ſit rectae fidei ſacramentum, per eum enim incorporantur homines Chriſto, ut Auguſtinus dicit, in libro de Baptiſmo parvulorum; hoc autem eſſe non poteſt ſine recta fide, ſecundum illud Ephes. III, habitare Chriſtum per fidem in cordibus veſtris. Ergo videtur quod ille qui non habet rectam fidem, non poſſit ſuſcipere ſacramentum Baptiſmi. (IIIa q. 68 a. 8 arg. 3)

Praeterea, infidelitas eſt graviſſimum peccatum, ut in ſecunda parte habitum eſt. Sed permanentes in peccato non ſunt baptizandi. Ergo nec etiam permanentes in infidelitate. (IIIa q. 68 a. 8 arg. 4)

Sed contra eſt quod Gregorius, ſcribens Quirico epiſcopo, dicit, ab antiqua patrum inſtitutione didicimus ut qui apud haereſim in Trinitatis nomine baptizantur, cum ad ſanctam Eccleſiam redeunt, aut unctione chriſmatis, aut impoſitione manus, aut ſola profeſſione fidei, ad ſinum matris Eccleſiae revocentur. Hoc autem non eſſet, ſi fides ex neceſſitate requireretur ad ſuſceptionem Baptiſmi. (IIIa q. 68 a. 8 s. c.)

Reſpondeo dicendum quod, ſicut ex dictis patet, duo efficiuntur in anima per Baptiſmum, ſcilicet character et gratia. Dupliciter ergo aliquid ex neceſſitate requiritur ad Baptiſmum. Uno modo, ſine quo gratia haberi non poteſt, quae eſt ultimus effectus ſacramenti. Et hoc modo recta fides ex neceſſitate requiritur ad Baptiſmum, quia, ſicut dicitur Rom. III, iuſtitia Dei eſt per fidem Ieſu Chriſti. Alio modo requiritur aliquid ex neceſſitate ad Baptiſmum, ſine quo character Baptiſmi imprimi non poteſt. Et ſic recta fides baptizati non requiritur ex neceſſitate ad Baptiſmum, ſicut nec recta fides baptizantis, dummodo adſint cetera quae ſunt de neceſſitate ſacramenti. Non enim ſacramentum perficitur per iuſtitiam hominis dantis vel ſuſcipientis Baptiſmum, ſed per virtutem Dei. (IIIa q. 68 a. 8 co.)

Ad primum ergo dicendum quod dominus loquitur ibi de Baptiſmo ſecundum quod perducit homines ad ſalutem ſecundum gratiam iuſtificantem, quod quidem ſine recta fide eſſe non poteſt. Et ideo ſignanter dicit, qui crediderit et baptizatus fuerit, ſalvus erit. (IIIa q. 68 a. 8 ad 1)

Ad ſecundum dicendum quod Eccleſia intendit homines baptizare ut emundentur a peccato, ſecundum illud Iſaiae XXVII, hic eſt omnis fructus, ut auferatur peccatum. Et ideo, quantum eſt de ſe, non intendit dare Baptiſmum niſi habentibus rectam fidem, ſine qua non eſt remiſſio peccatorum. Et propter hoc interrogat ad Baptiſmum accedentes, an credant. Si tamen ſine recta fide aliquis Baptiſmum ſuſcipiat extra Eccleſiam, non percipit illud ad ſuam ſalutem. Unde Auguſtinus dicit, Eccleſia Paradiſo comparata indicat nobis poſſe quidem Baptiſmum eius homines etiam foris accipere, ſed ſalutem beatitudinis extra eam neminem percipere vel tenere. (IIIa q. 68 a. 8 ad 2)

Ad tertium dicendum quod etiam non habens rectam fidem circa alios articulos, poteſt habere rectam fidem circa ſacramentum Baptiſmi, et ita non impeditur quin poſſit habere intentionem ſuſcipiendi ſacramentum Baptiſmi. Si tamen etiam circa hoc ſacramentum non recte ſentiat, ſufficit ad perceptionem ſacramenti generalis intentio qua intendit ſuſcipere Baptiſmum ſicut Chriſtus inſtituit, et ſicut Eccleſia tradit. (IIIa q. 68 a. 8 ad 3)

Ad quartum dicendum quod, ſicut ſacramentum Baptiſmi non eſt conferendum ei qui non vult ab aliis peccatis recedere, ita nec etiam ei qui non vult infidelitatem deſerere. Uterque tamen ſuſcipit ſacramentum ſi ei conferatur, licet non ad ſalutem. (IIIa q. 68 a. 8 ad 4)

Articulus 9.
Behoren kinderen gedoopt te worden?

Dit artikel is beschikbaar in Nederlandse vertaling, maar die kan slechts gepubliceerd worden na correctie van de tekstherkenning van de ingescande PDF. Wil je deze website helpen vervolledigen, neem dan contact op met info@gelovenleren.net!

Ad nonum ſic proceditur. Videtur quod pueri non ſint baptizandi. In eo enim qui baptizatur requiritur intentio ſuſcipiendi ſacramentum, ut ſupra dictum eſt. Huiuſmodi autem intentionem non poſſunt pueri habere, cum non habeant uſum liberi arbitrii. Ergo videtur quod non poſſint ſuſcipere ſacramentum Baptiſmi. (IIIa q. 68 a. 9 arg. 1)

Praeterea, Baptiſmus eſt fidei ſacramentum, ut ſupra dictum eſt. Sed pueri non habent fidem, quae conſiſtit in credentium voluntate, ut Auguſtinus dicit, ſuper Ioan. Nec etiam poteſt dici quod ſalventur in fide parentum, quia quandoque parentes ſunt infideles, et ſic magis per eorum infidelitatem damnarentur. Ergo videtur quod pueri non poſſint baptizari. (IIIa q. 68 a. 9 arg. 2)

Praeterea, I Pet. III dicitur quod homines ſalvos facit Baptiſma, non carnis depoſitio ſordium, ſed conſcientiae bonae interrogatio in Deum. Sed pueri neque conſcientiam habent bonam vel malam, cum non habeant uſum rationis, neque etiam convenienter ipſi interrogantur cum non intelligant. Ergo non debent pueri baptizari. (IIIa q. 68 a. 9 arg. 3)

Sed contra eſt quod Dionyſius dicit, ult. cap. Eccl. Hier., divini noſtri duces, ſcilicet apoſtoli, probaverunt infantes recipi ad Baptiſmum. (IIIa q. 68 a. 9 s. c.)

Reſpondeo dicendum quod, ſicut apoſtolus dicit, Rom. V, ſi unius delicto mors regnavit per unum, ſcilicet per Adam, multo magis abundantiam gratiae et donationis et iuſtitiae accipientes in vita regnabunt per unum, Ieſum Chriſtum. Pueri autem ex peccato Adae peccatum originale contrahunt, quod patet ex hoc quod ſunt mortalitati ſubiecti, quae per peccatum primi hominis in omnes pertranſiit, ut ibidem apoſtolus dicit. Unde multo magis pueri poſſunt per Chriſtum gratiam ſuſcipere, ut regnent in vita aeterna. Ipſe autem dominus dicit, Ioan. III, niſi quis renatus fuerit ex aqua et ſpiritu ſancto, non poteſt introire in regnum Dei. Unde neceſſarium fuit pueros baptizare, ut, ſicut per Adam damnationem incurrerunt naſcendo, ita per Chriſtum ſalutem conſequantur renaſcendo. Fuit etiam conveniens pueros baptizari ut a pueritia nutriti in his quae ſunt Chriſtianae vitae, firmius in ea perſeverent, iuxta illud Prov. XXII, adoleſcens iuxta viam ſuam, etiam cum ſenuerit, non recedet ab ea. Et hanc rationem aſſignat Dionyſius, ult. cap. Eccl. Hier. (IIIa q. 68 a. 9 co.)

Ad primum ergo dicendum quod regeneratio ſpiritualis, quae fit per Baptiſmum, quodammodo ſimilis eſt nativitati carnali, quantum ad hoc quod, ſicut pueri in maternis uteris conſtituti non per ſeipſos nutrimentum accipiunt, ſed ex nutrimento matris ſuſtentantur, ita etiam pueri non habentes uſum rationis, quaſi in utero matris Eccleſiae conſtituti, non per ſeipſos, ſed per actum Eccleſiae ſalutem ſuſcipiunt. Unde Auguſtinus dicit, in libro de peccatorum meritis et Remiſs., mater Eccleſia os maternum parvulis praebet, ut ſacris myſteriis imbuantur, quia nondum poſſunt corde proprio credere ad iuſtitiam, nec ore proprio confiteri ad ſalutem. Si autem propterea recte fideles vocantur quoniam fidem per verba geſtantium quodammodo profitentur, cur etiam non poenitentes habeantur, cum per eorundem verba geſtantium Diabolo et huic ſaeculo abrenuntiare monſtrentur? Et eadem ratione poſſunt dici intendentes, non per actum propriae intentionis, cum ipſi quandoque contranitantur et plorent, ſed per actum eorum a quibus offeruntur. (IIIa q. 68 a. 9 ad 1)

Ad ſecundum dicendum quod, ſicut Auguſtinus, ſcribens Bonifacio, dicit, in Eccleſia ſalvatoris parvuli per alios credunt, ſicut ex aliis quae in Baptiſmo remittuntur peccata traxerunt. Nec impeditur eorum ſalus ſi parentes ſint infideles, quia, ſicut Auguſtinus dicit, eidem Bonifacio ſcribens, offeruntur parvuli ad percipiendam ſpiritualem gratiam, non tam ab eis quorum geſtantur manibus (quamvis et ab ipſis, ſi et ipſi boni fideles ſunt), quam ab univerſa ſocietate ſanctorum atque fidelium. Ab omnibus namque offerri recte intelliguntur, quibus placet quod offeruntur, et quorum caritate ad communionem ſancti ſpiritus adiunguntur. Infidelitas autem propriorum parentum, etiam ſi eos poſt Baptiſmum Daemoniorum ſacrificiis imbuere conentur, pueris non nocet. Quia, ut ibidem Auguſtinus dicit, puer ſemel generatus per aliorum voluntatem, deinceps non poteſt vinculo alienae iniquitatis obſtringi, ubi nulla ſua voluntate conſentit, ſecundum illud, Ezech. XVIII, ſicut anima patris mea eſt, et anima filii, anima quae peccaverit, ipſa morietur. Sed ideo ex Adam traxit quod ſacramenti illius gratia ſolveretur, quia nondum erat anima ſeparata vivens. Fides autem unius, immo totius Eccleſiae, parvulo prodeſt per operationem ſpiritus ſancti, qui unit Eccleſiam et bona unius alteri communicat. (IIIa q. 68 a. 9 ad 2)

Ad tertium dicendum quod, ſicut puer, cum baptizatur, non per ſeipſum, ſed per alios credit; ita non per ſeipſum, ſed per alios interrogatur, et interrogati confitentur fidem Eccleſiae in perſona pueri, qui huic fidei aggregatur per fidei ſacramentum. Conſcientiam autem bonam conſequitur puer etiam in ſeipſo, non quidem actu, ſed habitu, per gratiam iuſtificantem. (IIIa q. 68 a. 9 ad 3)

Articulus 10.
Behoren joodse kinderen en kinderen van andere ongelovigen tegen de wil van hun ouders in gedoopt te worden?

Dit artikel is beschikbaar in Nederlandse vertaling, maar die kan slechts gepubliceerd worden na correctie van de tekstherkenning van de ingescande PDF. Wil je deze website helpen vervolledigen, neem dan contact op met info@gelovenleren.net!

Ad decimum ſic proceditur. Videtur quod pueri Iudaeorum vel aliorum infidelium ſint baptizandi, etiam invitis parentibus. Magis enim debet homini ſubveniri contra periculum mortis aeternae quam contra periculum mortis temporalis. Sed puero in periculo mortis temporalis exiſtenti eſt ſubveniendum, etiam ſi parentes per malitiam contraniterentur. Ergo multo magis eſt ſubveniendum pueris infidelium filiis contra periculum mortis aeternae, etiam invitis parentibus. (IIIa q. 68 a. 10 arg. 1)

Praeterea, filii ſervorum ſunt ſervi, et in poteſtate dominorum. Sed Iudaei ſunt ſervi regum et principum, et quicumque etiam alii infideles. Ergo abſque omni iniuria poſſunt principes Iudaeorum filios, vel aliorum ſervorum infidelium, facere baptizari. (IIIa q. 68 a. 10 arg. 2)

Praeterea, quilibet homo eſt magis Dei, a quo habet animam, quam patris carnalis, a quo habet corpus. Non eſt ergo iniuſtum ſi pueri infidelium filii parentibus carnalibus auferantur, et Deo per Baptiſmum conſecrentur. (IIIa q. 68 a. 10 arg. 3)

Sed contra eſt quod in decretis, diſt. XLV, ex Concilio Toletano, ſic dicitur, de Iudaeis praecepit ſancta ſynodus nemini deinceps ad credendum vim inferre, non enim tales inviti ſalvandi ſunt, ſed volentes, ut integra ſit forma iuſtitiae. (IIIa q. 68 a. 10 s. c.)

Reſpondeo dicendum quod pueri infidelium filii aut habent uſum rationis, aut non habent. Si autem habent, iam, quantum ad ea quae ſunt iuris divini vel naturalis, incipiunt ſuae poteſtatis eſſe. Et ideo propria voluntate, invitis parentibus, poſſunt Baptiſmum ſuſcipere, ſicut et matrimonium contrahere. Et ideo tales licite moneri poſſunt et induci ad ſuſcipiendum Baptiſmum. Si vero nondum habent uſum liberi arbitrii, ſecundum ius naturale ſunt ſub cura parentum, quandiu ipſi ſibi providere non poſſunt. Unde etiam et de pueris antiquorum dicitur quod ſalvabantur in fide parentum. Et ideo contra iuſtitiam naturalem eſſet ſi tales pueri, invitis parentibus, baptizarentur, ſicut etiam ſi aliquis habens uſum rationis baptizaretur invitus. Eſſet etiam periculoſum taliter filios infidelium baptizare, quia de facili ad infidelitatem redirent, propter naturalem affectum ad parentes. Et ideo non habet hoc Eccleſiae conſuetudo, quod filii infidelium, invitis parentibus, baptizentur. (IIIa q. 68 a. 10 co.)

Ad primum ergo dicendum quod a morte corporali non eſt aliquis eripiendus contra ordinem iuris civilis, puta, ſi aliquis a ſuo iudice condemnetur ad mortem, nullus debet eum violenter a morte eripere. Unde nec aliquis debet irrumpere ordinem iuris naturae, quo filius eſt ſub cura patris, ut eum liberet a periculo mortis aeternae. (IIIa q. 68 a. 10 ad 1)

Ad ſecundum dicendum quod Iudaei ſunt ſervi principum ſervitute civili, quae non excludit ordinem iuris naturalis vel divini. (IIIa q. 68 a. 10 ad 2)

Ad tertium dicendum quod homo ordinatur ad Deum per rationem, per quam Deum cognoſcere poteſt. Unde puer, antequam uſum rationis habeat, naturali ordine ordinatur in Deum per rationem parentum, quorum curae naturaliter ſubiacet, et ſecundum eorum diſpoſitionem ſunt circa ipſum divina agenda. (IIIa q. 68 a. 10 ad 3)

Articulus 11.
Behoren sommige kinderen niet wanneer ze nog in de baarmoeder zijn gedoopt te worden?

Dit artikel is beschikbaar in Nederlandse vertaling, maar die kan slechts gepubliceerd worden na correctie van de tekstherkenning van de ingescande PDF. Wil je deze website helpen vervolledigen, neem dan contact op met info@gelovenleren.net!

Ad undecimum ſic proceditur. Videtur quod in maternis uteris exiſtentes poſſint baptizari. Efficacius eſt enim donum Chriſti ad ſalutem quam peccatum Adae ad damnationem, ut apoſtolus dicit, Rom. V. Sed pueri in maternis uteris exiſtentes damnantur propter peccatum Adae. Ergo multo magis ſalvari poſſunt per donum Chriſti. Quod quidem fit per Baptiſmum. Ergo pueri in maternis uteris exiſtentes poſſunt baptizari. (IIIa q. 68 a. 11 arg. 1)

Praeterea, puer in utero matris exiſtens aliquid matris eſſe videtur. Sed, baptizata matre, baptizatur quidquid eſt eius intra ipſam exiſtens. Ergo videtur quod, baptizata matre, baptizetur puer in utero eius exiſtens. (IIIa q. 68 a. 11 arg. 2)

Praeterea, mors aeterna peior eſt quam mors corporalis. Sed de duobus malis minus malum eligendum eſt. Si ergo puer in utero matris exiſtens baptizari non poteſt, melius eſſet quod mater aperiretur et puer vi eductus baptizaretur, quam quod puer aeternaliter damnaretur, abſque Baptiſmo decedens. (IIIa q. 68 a. 11 arg. 3)

Praeterea, contingit quandoque quod aliqua pars pueri prius egreditur, ſicut legitur Gen. XXXVIII quod, pariente Thamar, in ipſa effuſione infantium, unus protulit manum, in qua obſtetrix ligavit coccinum, dicens, iſte egredietur prior. Illo vero manum retrahente, egreſſus eſt alter. Quandoque autem in tali caſu imminet periculum mortis. Ergo videtur quod illa pars debeat baptizari, puero adhuc in materno utero exiſtente. (IIIa q. 68 a. 11 arg. 4)

Sed contra eſt quod Auguſtinus, in epiſtola ad Dardanum, dicit, nemo renaſcitur niſi primo naſcatur. Sed Baptiſmus eſt quaedam ſpiritualis regeneratio. Non ergo debet aliquis baptizari priuſquam ex utero naſcatur. (IIIa q. 68 a. 11 s. c.)

Reſpondeo dicendum quod de neceſſitate Baptiſmi eſt quod corpus baptizandi aliquo modo aqua abluatur, cum Baptiſmus ſit quaedam ablutio, ut ſupra dictum eſt. Corpus autem infantis, antequam naſcatur ex utero, non poteſt aliquo modo ablui aqua, niſi forte dicatur quod ablutio baptiſmalis qua corpus matris lavatur, ad filium in ventre exiſtentem perveniat. Sed hoc non poteſt eſſe, tum quia anima pueri, ad cuius ſanctificationem ordinatur Baptiſmus, diſtincta eſt ab anima matris; tum quia corpus puerperii animati iam eſt formatum, et per conſequens a corpore matris diſtinctum. Et ideo Baptiſmus quo mater baptizatur, non redundat in prolem in utero exiſtentem. Unde Auguſtinus dicit, contra Iulianum, ſi ad matris corpus id quod in ea concipitur pertinet, ita ut eius pars imputetur, non baptizaretur infans cuius mater baptizata eſt, aliquo mortis urgente periculo, cum geſtaret in utero. Nunc vero, cum etiam ipſe, ſcilicet infans, baptizetur, non utique ad maternum corpus, cum eſſet in utero, pertinebat. Et ita relinquitur quod nullo modo exiſtentes in maternis uteris baptizari poſſunt. (IIIa q. 68 a. 11 co.)

Ad primum ergo dicendum quod pueri in maternis uteris exiſtentes nondum prodierunt in lucem, ut cum aliis hominibus vitam ducant. Unde non poſſunt ſubiici actioni humanae, ut per eorum miniſterium ſacramenta recipiant ad ſalutem. Poſſunt tamen ſubiici operationi Dei, apud quem vivunt, ut quodam privilegio gratiae ſanctificationem conſequantur, ſicut patet de ſanctificatis in utero. (IIIa q. 68 a. 11 ad 1)

Ad ſecundum dicendum quod membrum interius matris eſt aliquid eius per continuationem et unionem materialis partis ad totum. Puer autem in utero matris exiſtens eſt aliquid eius per quandam colligationem corporum diſtinctorum. Unde non eſt ſimilis ratio. (IIIa q. 68 a. 11 ad 2)

Ad tertium dicendum quod non ſunt facienda mala ut veniant bona, ut dicitur Rom. III. Et ideo non debet homo occidere matrem ut baptizet puerum. Si tamen mater mortua fuerit vivente puero in utero, aperiri debet, ut puer baptizetur. (IIIa q. 68 a. 11 ad 3)

Ad quartum dicendum quod expectanda eſt totalis egreſſio pueri ex utero ad Baptiſmum, niſi mors immineat. Si tamen primo caput egrediatur, in quo fundatur ſenſus, debet baptizari, periculo imminente, et non eſt poſtea rebaptizandus, ſi eum perfecte naſci contigerit. Et videtur idem faciendum quaecumque alia pars egrediatur, periculo imminente. Quia tamen in nulla partium exteriorum integritas ita conſiſtit ſicut in capite, videtur quibuſdam quod, propter dubium, quacumque alia parte corporis abluta, puer poſt perfectam nativitatem ſit baptizandus ſub hac forma, ſi non es baptizatus, ego te baptizo, et cetera. (IIIa q. 68 a. 11 ad 4)

Articulus 12.
Dienen razende en krankzinnige mensen gedoopt te worden?

Dit artikel is beschikbaar in Nederlandse vertaling, maar die kan slechts gepubliceerd worden na correctie van de tekstherkenning van de ingescande PDF. Wil je deze website helpen vervolledigen, neem dan contact op met info@gelovenleren.net!

Ad duodecimum ſic proceditur. Videtur quod furioſi et amentes non debeant baptizari. Ad ſuſceptionem enim Baptiſmi requiritur intentio in eo qui baptizatur, ut ſupra dictum eſt. Sed furioſi et amentes, cum careant uſu rationis, non poſſunt habere niſi inordinatam intentionem. Ergo non debent baptizari. (IIIa q. 68 a. 12 arg. 1)

Praeterea, homo bruta animalia ſuperexcedit in hoc quod habet rationem. Sed furioſi et amentes non habent uſum rationis, et quandoque etiam in eis non expectatur, ſicut expectatur in pueris. Ergo videtur quod, ſicut bruta animalia non baptizantur, ita etiam nec tales furioſi et amentes debeant baptizari. (IIIa q. 68 a. 12 arg. 2)

Praeterea, magis ligatus eſt uſus rationis in furioſis vel amentibus quam in dormientibus. Sed Baptiſmus non conſuevit dari dormientibus. Ergo non debet dari amentibus et furioſis. (IIIa q. 68 a. 12 arg. 3)

Sed contra eſt quod Auguſtinus dicit, IV Confeſs., de amico ſuo, qui, cum deſperaretur, baptizatus eſt. Et tamen in ipſo Baptiſmus efficaciam habuit. Unde et carentibus uſu rationis aliquando Baptiſmus dari debet. (IIIa q. 68 a. 12 s. c.)

Reſpondeo dicendum quod circa amentes et furioſos eſt diſtinguendum. Quidam enim ſunt a nativitate tales, nulla habentes lucida intervalla, in quibus etiam nullus uſus rationis apparet. Et de talibus, quantum ad Baptiſmi ſuſceptionem, videtur eſſe idem iudicium et de pueris, qui baptizantur in fide Eccleſiae, ut ſupra dictum eſt. Alii vero ſunt amentes qui ex ſana mente quam habuerunt prius, in amentiam inciderunt. Et tales ſunt iudicandi ſecundum voluntatem quam habuerunt dum ſanae mentis exiſterent. Et ideo, ſi tunc apparuit in eis voluntas ſuſcipiendi Baptiſmum, debet exhiberi eis in furia vel amentia conſtitutis, etiam ſi tunc contradicant. Alioquin, ſi nulla voluntas ſuſcipiendi Baptiſmum in eis apparuit dum ſanae mentis eſſent, non ſunt baptizandi. Quidam vero ſunt qui, etſi a nativitate fuerint furioſi et amentes, habent tamen aliqua lucida intervalla, in quibus recta ratione uti poſſunt. Unde, ſi tunc baptizari voluerint, baptizari poſſunt etiam in amentia conſtituti. Et debet eis ſacramentum tunc conferri ſi periculum timeatur, alioquin melius eſt ut tempus expectetur in quo ſint ſanae mentis ad hoc quod devotius ſuſcipiant ſacramentum. Si autem tempore lucidi intervalli non appareat in eis voluntas Baptiſmum ſuſcipiendi, baptizari non debent in amentia conſtituti. Quidam vero ſunt qui, etſi non omnino ſanae mentis exiſtant, in tantum tamen ratione utuntur quod poſſunt de ſua ſalute cogitare, et intelligere ſacramenti virtutem. Et de talibus idem eſt iudicium ſicut de his qui ſanae mentis exiſtunt, qui baptizantur volentes, non inviti. (IIIa q. 68 a. 12 co.)

Ad primum ergo dicendum quod amentes qui nunquam habuerunt nec habent uſum rationis, baptizantur ex intentione Eccleſiae, ſicut ex ritu Eccleſiae credunt et poenitent, ſicut ſupra de pueris dictum eſt. Illi vero qui aliquo tempore habuerunt vel habent uſum rationis, ſecundum propriam intentionem baptizantur, quam habent vel habuerunt tempore ſanae mentis. (IIIa q. 68 a. 12 ad 1)

Ad ſecundum dicendum quod furioſi vel amentes carent uſu rationis per accidens, ſcilicet propter aliquod impedimentum organi corporalis, non autem propter defectum animae rationalis, ſicut bruta animalia. Unde non eſt de eis ſimilis ratio. (IIIa q. 68 a. 12 ad 2)

Ad tertium dicendum quod dormientes non ſunt baptizandi niſi periculum mortis immineat. In quo caſu baptizari debent ſi prius voluntas apparuit in eis ſuſcipiendi Baptiſmum, ſicut et de amentibus dictum eſt, ſicut Auguſtinus narrat, in IV libro Confeſs., de amico ſuo, qui baptizatus eſt neſciens, propter periculum mortis. (IIIa q. 68 a. 12 ad 3)