Tertia Pars. Quaestio 6.
Over de volgorde bij het aannemen .

Prooemium

Deinde conſiderandum eſt de ordine aſſumptionis praedictae. Et circa hoc quaeruntur ſex. Primo, utrum filius Dei aſſumpſerit carnem mediante anima. Secundo, utrum aſſumpſerit animam mediante ſpiritu, ſive mente. Tertio, utrum anima Chriſti fuerit prius aſſumpta a verbo quam caro. Quarto, utrum caro fuerit prius a verbo aſſumpta quam animae unita. Quinto, utrum tota humana natura ſit aſſumpta mediantibus partibus. Sexto, utrum ſit aſſumpta mediante gratia. (IIIa q. 6 pr.)

Articulus 1.
Nam Gods Zoon het vlees aan door middel van de ziel?

Dit artikel is beschikbaar in Nederlandse vertaling, maar die kan slechts gepubliceerd worden na correctie van de tekstherkenning van de ingescande PDF. Wil je deze website helpen vervolledigen, neem dan contact op met info@gelovenleren.net!

Ad primum ſic proceditur. Videtur quod filius Dei non aſſumpſerit carnem mediante anima. Perfectior enim eſt modus quo filius Dei unitur humanae naturae et partibus eius, quam quo eſt in omnibus creaturis. Sed in creaturis eſt immediate per eſſentiam, praeſentiam et potentiam. Ergo multo magis filius Dei unitur carni, et non mediante anima. (IIIa q. 6 a. 1 arg. 1)

Praeterea, anima et caro unita ſunt Dei verbo in unitate hypoſtaſis ſeu perſonae. Sed corpus immediate pertinet ad perſonam ſive hypoſtaſim hominis, ſicut et anima. Quinimmo magis videtur ſe de propinquo habere ad hypoſtaſim hominis corpus, quod eſt materia quam anima, quae eſt forma, quia principium individuationis, quae importatur in nomine hypoſtaſis, videtur eſſe materia. Ergo filius Dei non aſſumpſit carnem mediante anima. (IIIa q. 6 a. 1 arg. 2)

Praeterea, remoto medio, ſeparantur ea quae per medium coniunguntur, ſicut, remota ſuperficie, ceſſaret color a corpore, qui ineſt corpori per ſuperficiem. Sed, ſeparata per mortem anima, adhuc remanet unio verbi ad carnem, quod infra patebit. Ergo verbum non coniungitur carni mediante anima. (IIIa q. 6 a. 1 arg. 3)

Sed contra eſt quod Auguſtinus dicit, in epiſtola ad Voluſianum, ipſa magnitudo divinae virtutis animam ſibi rationalem, et per eandem corpus humanum, totumque omnino hominem, in melius mutandum, coaptavit. (IIIa q. 6 a. 1 s. c.)

Reſpondeo dicendum quod medium dicitur reſpectu principii et finis. Unde, ſicut principium et finis important ordinem, ita et medium. Eſt autem duplex ordo, unus quidem temporis; alius autem naturae. Secundum autem ordinem temporis, non dicitur in myſterio incarnationis aliquid medium, quia totam naturam humanam ſimul ſibi Dei verbum univit, ut infra patebit. Ordo autem naturae inter aliqua poteſt attendi dupliciter, uno modo, ſecundum dignitatis gradum, ſicut dicimus Angelos eſſe medios inter homines et Deum; alio modo, ſecundum rationem cauſalitatis, ſicut dicimus mediam cauſam exiſtere inter primam cauſam et ultimum effectum. Et hic ſecundus ordo aliquo modo conſequitur primum, ſicut enim dicit Dionyſius, XIII cap. Cael. Hier., Deus per ſubſtantias magis propinquas agit in ea quae ſunt magis remota. Si ergo attendamus gradum dignitatis, anima media invenitur inter Deum et carnem. Et ſecundum hoc, poteſt dici quod filius Dei univit ſibi carnem mediante anima. Sed ſecundum ordinem cauſalitatis, ipſa anima eſt aliqualiter cauſa carnis uniendae filio Dei. Non enim eſſet aſſumptibilis niſi per ordinem quem habet ad animam rationalem, ſecundum quam habet quod ſit caro humana, dictum eſt enim ſupra quod natura humana prae ceteris eſt aſſumptibilis. (IIIa q. 6 a. 1 co.)

Ad primum ergo dicendum quod duplex ordo conſiderari poteſt inter creaturam et Deum. Unus quidem, ſecundum quod creaturae cauſantur a Deo et dependent ab ipſo ſicut a principio ſui eſſe. Et ſic, propter infinitatem ſuae virtutis, Deus immediate attingit quamlibet rem, cauſando et conſervando. Et ad hoc pertinet quod Deus immediate eſt in omnibus per eſſentiam, potentiam et praeſentiam. Alius autem ordo eſt ſecundum quod res reducuntur in Deum ſicut in finem. Et quantum ad hoc, invenitur medium inter creaturam et Deum, quia inferiores creaturae reducuntur in Deum per ſuperiores, ut dicit Dionyſius, in libro Caeleſt. Hier. Et ad hunc ordinem pertinet aſſumptio humanae naturae a verbo Dei quod eſt terminus aſſumptionis. Et ideo per animam unitur carni. (IIIa q. 6 a. 1 ad 1)

Ad ſecundum dicendum quod, ſi hypoſtaſis verbi Dei conſtitueretur ſimpliciter per naturam humanam, ſequeretur quod corpus eſſet ei vicinius, cum ſit materia, quae eſt individuationis principium, ſicut et anima, quae eſt forma ſpecifica, propinquius ſe habet ad naturam humanam. Sed quia hypoſtaſis eſt prior et altior quam humana natura, tanto id quod eſt in humana natura propinquius ſe habet, quanto eſt altius. Et ideo propinquior eſt verbo Dei anima quam corpus. (IIIa q. 6 a. 1 ad 2)

Ad tertium dicendum quod nihil prohibet aliquid eſſe cauſam alicuius quantum ad aptitudinem et congruitatem, quo tamen remoto, id non tollitur, quia, etſi fieri alicuius dependeat ex aliquo, poſtquam tamen eſt in facto eſſe, ab eo non dependet. Sicut, ſi inter aliquos amicitia cauſaretur aliquo mediante, eo recedente adhuc amicitia remanet, et ſi aliqua in matrimonium ducitur propter pulchritudinem, quae facit congruitatem in muliere ad copulam coniugalem, tamen, ceſſante pulchritudine, adhuc durat copula coniugalis. Et ſimiliter, ſeparata anima, remanet unio verbi Dei ad carnem. (IIIa q. 6 a. 1 ad 3)

Articulus 2.
Nam Gods Zoon de ziel aan door middel van den geest?

Dit artikel is beschikbaar in Nederlandse vertaling, maar die kan slechts gepubliceerd worden na correctie van de tekstherkenning van de ingescande PDF. Wil je deze website helpen vervolledigen, neem dan contact op met info@gelovenleren.net!

Ad ſecundum ſic proceditur. Videtur quod filius Dei non aſſumpſit animam mediante ſpiritu. Idem enim non cadit medium inter ipſum et aliquid aliud. Sed ſpiritus, ſive mens, non eſt aliud in eſſentia ab ipſa anima, ut in prima parte dictum eſt. Ergo filius Dei non aſſumpſit animam mediante ſpiritu, ſive mente. (IIIa q. 6 a. 2 arg. 1)

Praeterea, id quo mediante facta eſt aſſumptio, videtur magis aſſumptibile. Sed ſpiritus, ſive mens, non eſt magis aſſumptibilis quam anima, quod patet ex hoc quod ſpiritus angelici non ſunt aſſumptibiles, ut ſupra dictum eſt. Ergo videtur quod filius Dei non aſſumpſerit animam mediante ſpiritu. (IIIa q. 6 a. 2 arg. 2)

Praeterea, poſterius aſſumitur a primo mediante priori. Sed anima nominat ipſam eſſentiam, quae eſt prior naturaliter quam ipſa potentia eius quae eſt mens. Ergo videtur quod filius Dei non aſſumpſerit animam mediante ſpiritu vel mente. (IIIa q. 6 a. 2 arg. 3)

Sed contra eſt quod Auguſtinus dicit, in libro de agone Chriſtiano, inviſibilis et incommutabilis veritas per ſpiritum animam, et per animam corpus accepit. (IIIa q. 6 a. 2 s. c.)

Reſpondeo dicendum quod, ſicut dictum eſt, filius Dei dicitur aſſumpſiſſe carnem anima mediante, tum propter ordinem dignitatis, tum etiam propter congruitatem aſſumptionis. Utrumque autem horum invenitur ſi comparemus intellectum, qui ſpiritus dicitur, ad ceteras animae partes. Non enim anima eſt aſſumptibilis ſecundum congruitatem niſi per hoc quod eſt capax Dei, ad imaginem eius exiſtens, quod eſt ſecundum mentem, quae ſpiritus dicitur, ſecundum illud Ephes. IV, renovamini ſpiritu mentis veſtrae. Similiter etiam intellectus, inter ceteras partes animae, eſt ſuperior et dignior et Deo ſimilior. Et ideo, ut Damaſcenus dicit, in III libro, unitum eſt carni per medium intellectum verbum Dei, intellectus enim eſt quod eſt animae puriſſimum; ſed et Deus eſt intellectus. (IIIa q. 6 a. 2 co.)

Ad primum ergo dicendum quod, ſi intellectus non ſit aliud ab anima ſecundum eſſentiam, diſtinguitur tamen ab aliis partibus animae ſecundum rationem potentiae. Et ſecundum hoc competit ſibi ratio medii. (IIIa q. 6 a. 2 ad 1)

Ad ſecundum dicendum quod ſpiritui angelico non deeſt congruitas ad aſſumptionem propter defectum dignitatis, ſed propter irreparabilitatem caſus. Quod non poteſt dici de ſpiritu humano, ut patet ex his quae in prima parte dicta ſunt. (IIIa q. 6 a. 2 ad 2)

Ad tertium dicendum quod anima inter quam et Dei verbum ponitur medium intellectus, non accipitur pro eſſentia animae, quae eſt omnibus potentiis communis, ſed pro potentiis inferioribus, quae ſunt omni animae communes. (IIIa q. 6 a. 2 ad 3)

Articulus 3.
Werd Christus’ ziel eerder door het Woord aangenomen dan het vlees?

Dit artikel is beschikbaar in Nederlandse vertaling, maar die kan slechts gepubliceerd worden na correctie van de tekstherkenning van de ingescande PDF. Wil je deze website helpen vervolledigen, neem dan contact op met info@gelovenleren.net!

Ad tertium ſic proceditur. Videtur quod anima Chriſti fuerit prius aſſumpta a verbo quam caro. Filius enim Dei aſſumpſit carnem mediante anima, ut dictum eſt. Sed prius pervenitur ad medium quam ad extremum. Ergo filius Dei prius aſſumpſit animam quam corpus. (IIIa q. 6 a. 3 arg. 1)

Praeterea, anima Chriſti eſt dignior Angelis, ſecundum illud Pſalmi, adorate eum, omnes Angeli eius. Sed Angeli creati ſunt a principio, ut in primo habitum eſt. Ergo et anima Chriſti. Quae non fuit ante creata quam aſſumpta, dicit enim Damaſcenus, in III libro, quod nunquam neque anima neque corpus Chriſti propriam habuerunt hypoſtaſim praeter verbi hypoſtaſim. Ergo videtur quod anima fuerit ante aſſumpta quam caro, quae eſt concepta in utero virginali. (IIIa q. 6 a. 3 arg. 2)

Praeterea, Ioan. I dicitur, vidimus eum plenum gratiae et veritatis, et poſtea ſequitur, de plenitudine eius omnes accepimus, ideſt, omnes fideles quocumque tempore, ut Chryſoſtomus exponit. Hoc autem non eſſet niſi Chriſtus habuiſſet plenitudinem gratiae et veritatis ante omnes ſanctos qui fuerunt ab origine mundi, quia cauſa non eſt poſterior cauſato. Cum ergo plenitudo gratiae et veritatis fuerit in anima Chriſti ex unione ad verbum, ſecundum illud quod ibidem dicitur, vidimus gloriam eius quaſi unigeniti a patre, plenum gratiae et veritatis; conſequens videtur quod a principio mundi anima Chriſti fuiſſet a verbo Dei aſſumpta. (IIIa q. 6 a. 3 arg. 3)

Sed contra eſt quod Damaſcenus dicit, in IV libro, non, ut quidam mentiuntur, ante eam quae eſt ex virgine incarnationem, intellectus eſt unitus Deo verbo, et ex tunc vocatus eſt Chriſtus. (IIIa q. 6 a. 3 s. c.)

Reſpondeo dicendum quod Origenes poſuit omnes animas a principio fuiſſe creatas, inter quas etiam poſuit animam Chriſti creatam. Sed hoc quidem eſt inconveniens, ſcilicet, ſi ponatur quod fuerit tunc creata ſed non ſtatim verbo unita, quia ſequeretur quod anima illa habuiſſet aliquando propriam ſubſiſtentiam ſine verbo. Et ſic, cum fuiſſet a verbo aſſumpta, vel non eſſet facta unio ſecundum ſubſtinentiam; vel corrupta fuiſſet ſubſiſtentia animae praeexiſtens. Similiter etiam eſt inconveniens ſi ponatur quod anima illa fuerit a principio verbo unita, et poſtmodum in utero virginis incarnata. Quia ſic eius anima non videretur eiuſdem eſſe naturae cum noſtris, quae ſimul creantur dum corporibus infunduntur. Unde Leo Papa dicit, in epiſtola ad Iulianum, quod non alterius naturae erat caro quam noſtra, nec alio illi quam ceteris hominibus eſt anima inſpirata principio. (IIIa q. 6 a. 3 co.)

Ad primum ergo dicendum quod, ſicut ſupra dictum eſt, anima Chriſti dicitur eſſe medium in unione carnis ad verbum ſecundum ordinem naturae. Non autem oportet ex hoc quod fuerit medium ex ordine temporis. (IIIa q. 6 a. 3 ad 1)

Ad ſecundum dicendum quod, ſicut Leo Papa in eadem epiſtola, dicit, anima Chriſti excellit non diverſitate generis, ſed ſublimitate virtutis. Eſt enim eiuſdem generis cum noſtris animabus, ſed excellit etiam Angelos ſecundum plenitudinem gratiae et veritatis. Modus autem incarnationis reſpondet animae ſecundum proprietatem ſui generis, ex quo habet, cum ſit corporis forma, ut creetur ſimul dum corpori infunditur et unitur. Quod non competit Angelis, quia ſunt ſubſtantiae omnino a corporibus abſolutae. (IIIa q. 6 a. 3 ad 2)

Ad tertium dicendum quod de plenitudine Chriſti omnes homines accipiunt ſecundum fidem quam habent in ipſum, dicitur enim Rom. III, quod iuſtitia Dei eſt per fidem Ieſu Chriſti in omnes et ſuper omnes qui credunt in ipſum. Sicut autem nos in ipſum credimus ut incarnatum, ita antiqui crediderunt in ipſum ut naſciturum, habentes enim eundem ſpiritum credimus, ut dicitur II Cor. IV. Habet autem fides quae eſt in Chriſtum virtutem iuſtificandi ex propoſito gratiae Dei, ſecundum illud Rom. IV, ei qui non operatur, credenti autem in eum qui iuſtificat impium, fides reputatur ad iuſtitiam ſecundum propoſitum gratiae Dei. Unde, quia hoc propoſitum eſt aeternum, nihil prohibet per fidem Ieſu Chriſti aliquos iuſtificari antequam eius anima eſſet plena gratia et veritate. (IIIa q. 6 a. 3 ad 3)

Articulus 4.
Werd het Vlees van Christus eerder door het Woord aangenomen dan het met de ziel verenigd was?

Dit artikel is beschikbaar in Nederlandse vertaling, maar die kan slechts gepubliceerd worden na correctie van de tekstherkenning van de ingescande PDF. Wil je deze website helpen vervolledigen, neem dan contact op met info@gelovenleren.net!

Ad quartum ſic proceditur. Videtur quod caro Chriſti fuit primo a verbo aſſumpta quam animae unita. Dicit enim Auguſtinus, in libro de fide ad Petrum, firmiſſime tene, et nullatenus dubites, non carnem Chriſti ſine divinitate conceptam in utero virginis antequam ſuſciperetur a verbo. Sed caro Chriſti videtur prius fuiſſe concepta quam animae rationali unita, quia materialis diſpoſitio prius eſt in via generationis quam forma completiva. Ergo prius fuit caro Chriſti aſſumpta quam animae unita. (IIIa q. 6 a. 4 arg. 1)

Praeterea, ſicut anima eſt pars naturae humanae, ita et corpus. Sed anima humana non habuit aliud principium ſui eſſe in Chriſto quam in aliis hominibus, ut patet ex auctoritate Leonis Papae ſupra inducta. Ergo videtur quod nec corpus Chriſti aliter habuit principium eſſendi quam in nobis. Sed in nobis ante concipitur caro quam adveniat anima rationalis. Ergo etiam ita fuit in Chriſto. Et ſic caro prius fuit a verbo aſſumpta quam animae unita. (IIIa q. 6 a. 4 arg. 2)

Praeterea, ſicut dicitur in libro de cauſis, cauſa prima plus influit in cauſatum, et prius unitur ei quam cauſa ſecunda. Sed anima Chriſti comparatur ad verbum ſicut cauſa ſecunda ad primam. Prius ergo verbum eſt unitum carni quam anima. (IIIa q. 6 a. 4 arg. 3)

Sed contra eſt quod Damaſcenus dicit, in III libro, ſimul Dei verbi caro, ſimul caro animata, rationalis et intellectualis. Non ergo unio verbi ad carnem praeceſſit unionem ad animam. (IIIa q. 6 a. 4 s. c.)

Reſpondeo dicendum quod caro humana eſt aſſumptibilis a verbo ſecundum ordinem quem habet ad animam rationalem ſicut ad propriam formam. Hunc autem ordinem non habet antequam anima rationalis ei adveniat, quia ſimul dum aliqua materia fit propria alicuius formae, recipit illam formam; unde in eodem inſtanti terminatur alteratio in quo introducitur forma ſubſtantialis. Et inde eſt quod caro non debuit ante aſſumi quam eſſet caro humana, quod factum eſt anima rationali adveniente. Sicut igitur anima non eſt prius aſſumpta quam caro, quia contra naturam animae eſt ut prius ſit quam corpori uniatur; ita caro non debuit prius aſſumi quam anima, quia non prius eſt caro humana quam habeat animam rationalem. (IIIa q. 6 a. 4 co.)

Ad primum ergo dicendum quod caro humana ſortitur eſſe per animam. Et ideo ante adventum animae non eſt caro humana, ſed poteſt eſſe diſpoſitio ad carnem humanam. In conceptione tamen Chriſti ſpiritus ſanctus, qui eſt agens infinitae virtutis, ſimul et materiam diſpoſuit et ad perfectum perduxit. (IIIa q. 6 a. 4 ad 1)

Ad ſecundum dicendum quod forma actu dat ſpeciem, materia autem, quantum eſt de ſe, eſt in potentia ad ſpeciem. Et ideo contra rationem formae eſſet quod praeexiſteret naturae ſpeciei, quae perficitur per unionem eius ad materiam, non autem eſt contra naturam materiae quod praeexiſtat naturae ſpeciei. Et ideo diſſimilitudo quae eſt inter originem noſtram et originem Chriſti ſecundum hoc quod caro noſtra prius concipitur quam animetur, non autem caro Chriſti, eſt ſecundum id quod praecedit naturae complementum, ſicut et quod nos concipimur ex ſemine viri, non autem Chriſtus. Sed differentia quae eſſet quantum ad originem animae, redundaret in diverſitatem naturae. (IIIa q. 6 a. 4 ad 2)

Ad tertium dicendum quod verbum Dei per prius intelligitur unitum carni quam anima per modum communem quo eſt in ceteris creaturis per eſſentiam, potentiam et praeſentiam, prius tamen dico, non tempore, ſed natura. Prius enim intelligitur caro ut quoddam ens, quod habet a verbo, quam ut animata, quod habet ab anima. Sed unione perſonali prius ſecundum intellectum oportet quod caro uniatur animae quam verbo, quia ex unione ad animam habet quod ſit unibilis verbo in perſona; praeſertim quia perſona non invenitur niſi in rationali natura. (IIIa q. 6 a. 4 ad 3)

Articulus 5.
Nam Gods Zoon de gehele menselijke natuur aan door middel van de delen?

Dit artikel is beschikbaar in Nederlandse vertaling, maar die kan slechts gepubliceerd worden na correctie van de tekstherkenning van de ingescande PDF. Wil je deze website helpen vervolledigen, neem dan contact op met info@gelovenleren.net!

Ad quintum ſic proceditur. Videtur quod filius Dei aſſumpſerit totam naturam humanam mediantibus partibus. Dicit enim Auguſtinus, in libro de agone Chriſtiano, quod inviſibilis et incommutabilis veritas per ſpiritum animam, per animam corpus, et ſic totum hominem aſſumpſit. Sed ſpiritus, anima et corpus ſunt partes totius hominis. Ergo totum hominem aſſumpſit mediantibus partibus. (IIIa q. 6 a. 5 arg. 1)

Praeterea, ideo Dei filius carnem aſſumpſit mediante anima, quia anima eſt Deo ſimilior quam corpus. Sed partes humanae naturae, cum ſint ſimpliciores videntur eſſe ſimiliores ei, qui eſt ſimpliciſſimus, quam totum. Ergo aſſumpſit totum mediantibus partibus. (IIIa q. 6 a. 5 arg. 2)

Praeterea, totum reſultat ex unione partium. Sed unio intelligitur ut terminus aſſumptionis, partes autem praeintelliguntur aſſumptioni. Ergo aſſumpſit totum per partes. (IIIa q. 6 a. 5 arg. 3)

Sed contra eſt quod Damaſcenus dicit, in III libro, in domino Ieſu Chriſto non partes partium intuemur, ſed quae proxime componuntur, ideſt deitatem et humanitatem. Humanitas autem eſt quoddam totum, quod componitur ex anima et corpore ſicut ex partibus. Ergo filius Dei aſſumpſit partes mediante toto. (IIIa q. 6 a. 5 s. c.)

Reſpondeo dicendum quod, cum dicitur aliquid medium in aſſumptione incarnationis, non deſignatur ordo temporis, quia ſimul facta eſt aſſumptio totius et omnium partium. Oſtenſum eſt enim quod ſimul anima et corpus ſunt ad invicem unita ad conſtituendam naturam humanam in verbo. Deſignatur autem ibi ordo naturae. Unde per id quod eſt prius natura, aſſumitur id quod eſt poſterius. Eſt autem aliquid prius in natura dupliciter, uno modo ex parte agentis, alio modo ex parte materiae; hae enim duae cauſae praeexiſtunt rei. Ex parte quidem agentis, eſt ſimpliciter primum id quod primo cadit in eius intentione, ſed ſecundum quid eſt primum illud a quo incipit eius operatio, et hoc ideo, quia intentio eſt prior operatione. Ex parte vero materiae, eſt prius illud quod prius exiſtit in tranſmutatione materiae. In incarnatione autem oportet maxime attendere ordinem qui eſt ex parte agentis, quia, ut Auguſtinus dicit, in epiſtola ad Voluſianum, in talibus rebus tota ratio facti eſt potentia facientis. Manifeſtum eſt autem quod ſecundum intentionem facientis prius eſt completum quam incompletum, et per conſequens, totum quam partes. Et ideo dicendum eſt quod verbum Dei aſſumpſit partes humanae naturae mediante toto. Sicut enim corpus aſſumpſit propter ordinem quem habet ad animam rationalem, ita aſſumpſit corpus et animam propter ordinem quem habent ad humanam naturam. (IIIa q. 6 a. 5 co.)

Ad primum ergo dicendum quod ex verbis illis nihil datur intelligi niſi quod verbum, aſſumendo partes humanae naturae, aſſumpſit totam humanam naturam. Et ſic aſſumptio partium prior eſt in via operationis intellectu, non tempore. Aſſumptio autem naturae eſt prior in via intentionis, quod eſt eſſe prius ſimpliciter, ut dictum eſt. (IIIa q. 6 a. 5 ad 1)

Ad ſecundum dicendum quod Deus ita eſt ſimplex quod etiam eſt perfectiſſimus. Et ideo totum eſt magis ſimile Deo quam partes, inquantum eſt perfectius. (IIIa q. 6 a. 5 ad 2)

Ad tertium dicendum quod unio perſonalis eſt ad quam terminatur aſſumptio, non autem unio naturae, quae reſultat ex coniunctione partium. (IIIa q. 6 a. 5 ad 3)

Articulus 6.
Nam Gods Zoon de menselijke natuur aan door middel van de genade?

Dit artikel is beschikbaar in Nederlandse vertaling, maar die kan slechts gepubliceerd worden na correctie van de tekstherkenning van de ingescande PDF. Wil je deze website helpen vervolledigen, neem dan contact op met info@gelovenleren.net!

Ad ſextum ſic proceditur. Videtur quod filius Dei aſſumpſerit humanam naturam mediante gratia. Per gratiam enim unimur Deo. Sed humana natura in Chriſto maxime fuit unita. Ergo illa unio facta fuit per gratiam. (IIIa q. 6 a. 6 arg. 1)

Praeterea, ſicut corpus vivit per animam, quae eſt eius perfectio, ita anima per gratiam. Sed humana natura redditur congrua ad aſſumptionem per animam, ut dictum eſt. Ergo et anima redditur congrua ad aſſumptionem per gratiam. Ergo filius Dei aſſumpſit animam mediante gratia. (IIIa q. 6 a. 6 arg. 2)

Praeterea, Auguſtinus, XV de Trin., dicit quod verbum incarnatum eſt ſicut verbum noſtrum in voce. Sed verbum noſtrum unitur voci mediante ſpiritu. Ergo verbum Dei unitur carni mediante ſpiritu ſancto, et ita mediante gratia, quae ſpiritui ſancto attribuitur, ſecundum illud I ad Cor. XII, diviſiones gratiarum ſunt, idem autem ſpiritus. (IIIa q. 6 a. 6 arg. 3)

Sed contra eſt quod gratia eſt quoddam accidens animae, ut in ſecunda parte habitum eſt. Unio autem verbi ad humanam naturam eſt facta ſecundum ſubſiſtentiam, et non ſecundum accidens ut ex ſupra dictis patet. Ergo natura humana non eſt aſſumpta mediante gratia. (IIIa q. 6 a. 6 s. c.)

Reſpondeo dicendum quod in Chriſto ponitur gratia unionis, et gratia habitualis. Gratia ergo non poteſt intelligi ut medium in aſſumptione humanae naturae, ſive loquamur de gratia unionis, ſive de gratia habituali. Gratia enim unionis eſt ipſum eſſe perſonale quod gratis divinitus datur humanae naturae in perſona verbi, quod quidem eſt terminus aſſumptionis. Gratia autem habitualis pertinens ad ſpecialem ſanctitatem illius hominis, eſt effectus quidam conſequens unionem, ſecundum illud Ioan. I, vidimus gloriam eius quaſi unigeniti a patre, plenum gratiae et veritatis; per quod datur intelligi quod hoc ipſo quod ille homo eſt unigenitus a patre, quod habet per unionem, habet plenitudinem gratiae et veritatis. Si vero intelligatur gratia ipſa voluntas Dei aliquid gratis faciens vel donans, ſic unio facta eſt per gratiam, non ſicut per medium, ſed ſicut per cauſam efficientem. (IIIa q. 6 a. 6 co.)

Ad primum ergo dicendum quod unio noſtra ad Deum eſt per operationem, inquantum ſcilicet eum cognoſcimus et amamus. Et ideo talis unio eſt per gratiam habitualem, inquantum operatio perfecta procedit ab habitu. Sed unio naturae humanae ad verbum Dei eſt ſecundum eſſe perſonale, quod non dependet ab aliquo habitu, ſed immediate ab ipſa natura. (IIIa q. 6 a. 6 ad 1)

Ad ſecundum dicendum quod anima eſt perfectio ſubſtantialis corporis, gratia vero eſt perfectio animae accidentalis. Et ideo gratia non poteſt ordinare animam ad unionem perſonalem, quae non eſt accidentalis, ſicut anima corpus. (IIIa q. 6 a. 6 ad 2)

Ad tertium dicendum quod verbum noſtrum unitur voci mediante ſpiritu, non quidem ſicut medio formali, ſed ſicut per medium movens, nam ex verbo concepto interius procedit ſpiritus, ex quo formatur vox. Et ſimiliter ex verbo aeterno procedit ſpiritus ſanctus, qui formavit corpus Chriſti ut infra patebit. Non autem ex hoc ſequitur quod gratia ſpiritus ſancti ſit formale medium in unione praedicta. (IIIa q. 6 a. 6 ad 3)