Tertia Pars. Quaestio 57. Over de Hemelvaart van Christus .
Prooemium
Deinde considerandum est de ascensione Christi. Et circa hoc quaeruntur sex. Primo,
utrum fuerit conveniens Christum ascendere. Secundo, secundum quam naturam conveniat
sibi ascensio. Tertio, utrum propria virtute ascenderit. Quarto, utrum ascenderit
super omnes caelos corporeos. Quinto, utrum ascenderit super omnes spirituales creaturas.
Sexto, de effectu ascensionis. (IIIa q. 57 pr.)
Articulus 1. Was het passend, dat Christus opsteeg?
Dit artikel is beschikbaar in Nederlandse vertaling, maar die kan
slechts gepubliceerd worden na correctie van de tekstherkenning van de ingescande PDF. Wil je deze website
helpen vervolledigen, neem dan contact op met info@gelovenleren.net!
Ad primum sic proceditur. Videtur quod non fuerit conveniens Christum ascendere. Dicit
enim philosophus, in II de caelo, quod illa quae optimo modo se habent, possident
suum bonum sine motu. Sed Christus optime se habuit, quia et secundum naturam divinam
est summum bonum; et secundum humanam naturam est summe glorificatus. Ergo suum bonum
habet sine motu. Sed ascensio est quidam motus. Ergo non fuit conveniens quod Christus
ascenderet. (IIIa q. 57 a. 1 arg. 1)
Praeterea, omne quod movetur, movetur propter aliquid melius. Sed Christo non fuit
melius esse in caelo quam in terra, nihil enim accrevit sibi per hoc quod fuit in
caelo, neque quantum ad animam neque quantum ad corpus. Ergo videtur quod Christus
non debuit in caelum ascendere. (IIIa q. 57 a. 1 arg. 2)
Praeterea, filius Dei humanam naturam assumpsit ad nostram salutem. Sed magis fuisset
salutare hominibus quod semper conversaretur nobiscum in terris, ut ipse dixit discipulis
suis, Luc. XVII, venient dies quando desideretis videre unum diem filii hominis, et
non videbitis. Videtur ergo quod non fuerit conveniens Christum ascendere in caelum. (IIIa q. 57 a. 1 arg. 3)
Praeterea, sicut Gregorius dicit, in XIV Moral., corpus Christi in nullo mutatum fuit
post resurrectionem. Sed non immediate post resurrectionem ascendit in caelum, quia
ipse dicit post resurrectionem, Ioan. XX, nondum ascendi ad patrem meum. Ergo videtur
quod nec post quadraginta dies ascendere debuerit. (IIIa q. 57 a. 1 arg. 4)
Sed contra est quod dominus dicit, Ioan. XX, ascendo ad patrem meum et patrem vestrum. (IIIa q. 57 a. 1 s. c.)
Respondeo dicendum quod locus debet esse proportionatus locato. Christus autem per
resurrectionem vitam immortalem et incorruptibilem inchoavit. Locus autem in quo nos
habitamus, est locus generationis et corruptionis, sed locus caelestis est locus incorruptionis.
Et ideo non fuit conveniens quod Christus post resurrectionem remaneret in terris,
sed conveniens fuit quod ascenderet in caelum. (IIIa q. 57 a. 1 co.)
Ad primum ergo dicendum quod illud optime se habens quod sine motu possidet suum bonum,
est Deus, qui est omnino immutabilis, secundum illud Malach. III, ego dominus, et
non mutor. Quaelibet autem creatura est aliquo modo mutabilis, ut patet per Augustinum,
VIII super Gen. ad Litt. Et quia natura assumpta a filio Dei remansit creata, ut patet
ex his quae supra dicta sunt, non est inconveniens si ei aliquis motus attribuatur. (IIIa q. 57 a. 1 ad 1)
Ad secundum dicendum quod per hoc quod Christus ascendit in caelum, nihil ei accrevit
quantum ad ea quae sunt de essentia gloriae, sive secundum corpus sive secundum animam,
tamen accrevit ei aliquid quantum ad loci decentiam, quod est ad bene esse gloriae.
Non quod corpori eius aliquid aut perfectionis aut conservationis acquireretur ex
corpore caelesti, sed solummodo propter quandam decentiam. Hoc autem aliquo modo pertinebat
ad eius gloriam. Et de hac decentia gaudium quoddam habuit, non quidem quod tunc de
novo de hoc gaudere inciperet quando in caelum ascendit; sed quia novo modo de hoc
gavisus est, sicut de re impleta. Unde super illud Psalmi, delectationes in dextera
tua usque in finem, dicit Glossa, delectatio et laetitia erit mihi in consessu tuo
humanis obtutibus subtracto. (IIIa q. 57 a. 1 ad 2)
Ad tertium dicendum quod, licet praesentia corporalis Christi fuerit subtracta fidelibus
per ascensionem, praesentia tamen divinitatis ipsius semper adest fidelibus, secundum
quod ipse dicit, Matth. ult., ecce, ego vobiscum sunt omnibus diebus usque ad consummationem
saeculi. Qui enim ascendit in caelos, non deserit adoptatos, ut Leo Papa dicit. Sed
ipsa ascensio Christi in caelum, qua corporalem suam praesentiam nobis subtraxit,
magis fuit utilis nobis quam praesentia corporalis fuisset. Primo quidem, propter
fidei augmentum, quae est de non visis. Unde ipse dominus dicit Ioan. XVI, quod spiritus
sanctus adveniens arguet mundum de iustitia, scilicet eorum qui credunt, ut Augustinus
dicit, super Ioan., ipsa quippe fidelium comparatio infidelium est vituperatio. Unde
subdit, quia ad patrem vado, et iam non videbitis me, beati enim qui non vident, et
credunt. Erit itaque nostra iustitia de qua mundus arguitur, quoniam in me, quem non
videbitis, credetis. Secundo, ad spei sublevationem. Unde ipse dicit, Ioan. XIV, si
abiero et praeparavero vobis locum, iterum veniam, et accipiam vos ad meipsum, ut
ubi ego sum, et vos sitis. Per hoc enim quod Christus humanam naturam assumptam in
caelo collocavit, dedit nobis spem illuc perveniendi, quia ubi fuerit corpus, illuc
congregabuntur et aquilae, ut dicitur Matth. XXIV. Unde et Mich. II dicitur, ascendit
pandens iter ante eos. Tertio, ad erigendum caritatis affectum in caelestia. Unde
dicit apostolus, Coloss. III, quae sursum sunt quaerite, ubi Christus est in dextera
Dei sedens, quae sursum sunt sapite, non quae super terram. Ut enim dicitur Matth.
VI, ubi est thesaurus tuus, ibi est et cor tuum. Et quia spiritus sanctus est amor
nos in caelestia rapiens, ideo dominus dicit discipulis, Ioan. XVI, expedit vobis
ut ego vadam. Si enim non abiero, Paraclitus non veniet ad vos, si autem abiero, mittam
eum ad vos. Quod exponens Augustinus, super Ioan., dicit, non potestis capere spiritum
quandiu secundum carnem nosse persistitis Christum. Christo autem discedente corporaliter,
non solum spiritus sanctus, sed et pater et filius illis affuit spiritualiter. (IIIa q. 57 a. 1 ad 3)
Ad quartum dicendum quod, licet Christo resurgenti in vitam immortalem congrueret
locus caelestis, tamen ascensionem distulit, ut veritas resurrectionis comprobaretur.
Unde dicitur Act. I, quod post passionem suam praebuit seipsum vivum discipulis in
multis argumentis per dies quadraginta. Ubi dicit Glossa quaedam quod, quia quadraginta
horas mortuus fuerat, quadraginta diebus se vivere confirmat. Vel per quadraginta
dies tempus praesentis saeculi, quo Christus in Ecclesia conversatur, potest intelligi,
secundum quod homo constat ex quatuor elementis, et eruditur contra transgressionem
Decalogi. (IIIa q. 57 a. 1 ad 4)
Articulus 2. Kwam het Christus naar zijn goddelijke natuur toe ten hemel op te stijgen?
Dit artikel is beschikbaar in Nederlandse vertaling, maar die kan
slechts gepubliceerd worden na correctie van de tekstherkenning van de ingescande PDF. Wil je deze website
helpen vervolledigen, neem dan contact op met info@gelovenleren.net!
Ad secundum sic proceditur. Videtur quod ascendere in caelum conveniat Christo secundum
naturam divinam. Dicitur enim in Psalmo, ascendit Deus in iubilatione; et Deut. XXXIII,
ascensor caeli auxiliator tuus. Sed ista dicuntur de Deo etiam ante Christi incarnationem.
Ergo Christo convenit ascendere in caelum secundum quod Deus. (IIIa q. 57 a. 2 arg. 1)
Praeterea, eiusdem est ascendere in caelum cuius est descendere de caelo, secundum
illud Ioan. III, nemo ascendit in caelum nisi qui de caelo descendit; et Ephes. IV,
qui descendit, ipse est et qui ascendit. Sed Christus descendit de caelo, non secundum
quod homo, sed secundum quod Deus, non enim humana eius natura ante in caelo fuerat,
sed divina. Ergo videtur quod Christus ascendit in caelum secundum quod Deus. (IIIa q. 57 a. 2 arg. 2)
Praeterea, Christus sua ascensione ascendit ad patrem. Sed ad patris aequalitatem
non pervenit secundum quod homo, sic enim dicit, maior me est, ut habetur Ioan. XIV.
Ergo videtur quod Christus ascendit secundum quod Deus. (IIIa q. 57 a. 2 arg. 3)
Sed contra est quod, Ephes. IV, super illud, quod autem ascendit, quid est nisi quia
descendit, dicit Glossa, constat quod secundum humanitatem Christus descendit et ascendit. (IIIa q. 57 a. 2 s. c.)
Respondeo dicendum quod ly secundum quod duo potest notare, scilicet conditionem ascendentis,
et causam ascensionis. Et si quidem designet conditionem ascendentis, tunc ascendere
non potest convenire Christo secundum conditionem divinae naturae. Tum quia nihil
est deitate altius, quo possit ascendere. Tum etiam quia ascensio est motus localis,
qui divinae naturae non competit, quae est immobilis et inlocalis. Sed per hunc modum
ascensio competit Christo secundum humanam naturam, quae continetur loco, et motui
subiici potest. Unde sub hoc sensu poterimus dicere quod Christus ascendit in caelum
secundum quod homo, non secundum quod Deus. Si vero ly secundum quod designet causam
ascensionis, cum etiam Christus ex virtute divinitatis in caelum ascenderit, non autem
ex virtute humanae naturae, dicendum erit quod Christus ascendit in caelum, non secundum
quod homo, sed secundum quod Deus. Unde Augustinus dicit, in sermone de ascensione,
de nostro fuit quod filius Dei pependit in cruce, de suo quod ascendit. (IIIa q. 57 a. 2 co.)
Ad primum ergo dicendum quod auctoritates illae prophetice dicuntur de Deo secundum
quod erat incarnandus. Potest tamen dici quod ascendere, etsi non proprie conveniat
divinae naturae, potest tamen ei metaphorice convenire, prout scilicet dicitur in
corde hominis ascendere, quando cor hominis se subiicit et humiliat Deo. Et eodem
modo metaphorice dicitur ascendere respectu cuiuslibet creaturae, ex eo quod eam subiicit
sibi. (IIIa q. 57 a. 2 ad 1)
Ad secundum dicendum quod ipse idem est qui ascendit et qui descendit. Dicit enim
Augustinus, in libro de symbolo, quis est qui descendit? Deus homo. Quis est qui ascendit?
Idem ipse Deus homo. Descensus tamen duplex attribuitur Christo. Unus quidem, quo
dicitur descendisse de caelo. Qui quidem attribuitur Deo homini secundum quod Deus.
Non enim est iste descensus intelligendus secundum motum localem, sed secundum exinanitionem,
qua, cum in forma Dei esset, servi formam suscepit. Sicut enim dicitur exinanitus,
non ex eo quod suam plenitudinem amitteret, sed ex eo quod nostram parvitatem suscepit;
ita dicitur descendisse de caelo, non quia caelum deseruerit, sed quia naturam terrenam
assumpsit in unitatem personae. Alius autem est descensus quo descendit in inferiores
partes terrae, ut dicitur Ephes. IV. Qui quidem est descensus localis. Unde competit
Christo secundum conditionem humanae naturae. (IIIa q. 57 a. 2 ad 2)
Ad tertium dicendum quod Christus dicitur ad patrem ascendere, inquantum ascendit
ad consessum paternae dexterae. Quod quidem convenit Christo aliqualiter secundum
divinam naturam, aliqualiter autem secundum humanam, ut infra dicetur. (IIIa q. 57 a. 2 ad 3)
Articulus 3. Steeg Christus op uit eigen kracht?
Dit artikel is beschikbaar in Nederlandse vertaling, maar die kan
slechts gepubliceerd worden na correctie van de tekstherkenning van de ingescande PDF. Wil je deze website
helpen vervolledigen, neem dan contact op met info@gelovenleren.net!
Ad tertium sic proceditur. Videtur quod Christus non ascenderit propria virtute. Dicitur
enim Marci ult. quod dominus Iesus, postquam locutus est discipulis, assumptus est
in caelum. Et Act. I dicitur quod, videntibus illis, elevatus est, et nubes suscepit
eum ab oculis eorum. Sed illud quod assumitur et elevatur, ab alio videtur moveri.
Ergo Christus non propria virtute, sed aliena, ferebatur in caelum. (IIIa q. 57 a. 3 arg. 1)
Praeterea, corpus Christi fuit terrenum, sicut et corpora nostra. Corpori autem terreno
contra naturam est ferri sursum. Nullus autem motus est propria virtute eius quod
contra naturam movetur. Ergo Christus non ascendit in caelum propria virtute. (IIIa q. 57 a. 3 arg. 2)
Praeterea, propria virtus Christi est virtus divina. Sed motus ille non videtur fuisse
ex virtute divina, quia, cum virtus divina sit infinita, motus ille fuisset in instanti;
et sic non potuisset videntibus discipulis elevari in caelum, ut dicitur Act. I. Ergo
videtur quod Christus non ascenderit propria virtute. (IIIa q. 57 a. 3 arg. 3)
Sed contra est quod dicitur Isaiae LXIII, iste formosus in stola sua, gradiens in
multitudine fortitudinis suae. Et Gregorius dicit, in homilia ascensionis, notandum
est quod Elias in curru legitur ascendisse, ut videlicet aperte demonstraretur quia
homo purus adiutorio indigebat alieno. Redemptor autem noster non curru, non Angelis
sublevatus legitur, quia qui fecerat omnia, super omnia sua virtute ferebatur. (IIIa q. 57 a. 3 s. c.)
Respondeo dicendum quod in Christo est duplex natura, divina scilicet et humana. Unde
secundum utramque naturam potest accipi propria virtus eius. Sed secundum humanam
naturam potest accipi duplex virtus Christi. Una quidem naturalis, quae procedit ex
principiis naturae. Et tali virtute manifestum est quod Christus non ascendit. Alia
autem virtus in humana natura est virtus gloriae. Secundum quam Christus in caelum
ascendit. Cuius quidem virtutis rationem quidam accipiunt ex natura quintae essentiae,
quae est lux, ut dicunt, quam ponunt esse de compositione humani corporis, et per
eam elementa contraria conciliari in unum. Ita quod in statu huius mortalitatis natura
elementaris in corporibus humanis dominatur, et ideo, secundum naturam elementi praedominantis,
corpus humanum naturali virtute deorsum fertur. In statu autem gloriae praedominabitur
natura caelestis, secundum cuius inclinationem et virtutem corpus Christi, et alia
sanctorum corpora, feruntur in caelum. Sed de hac opinione et in prima parte habitum
est; et infra magis agetur, in tractatu de resurrectione communi. Hac autem opinione
praetermissa, alii assignant rationem praedictae virtutis ex parte animae glorificatae,
ex cuius redundantia glorificabitur corpus, ut Augustinus dicit, ad Dioscorum. Erit
enim tanta obedientia corporis gloriosi ad animam beatam ut, sicut Augustinus dicit,
XXII de Civ. Dei, ubi volet spiritus, ibi erit protinus corpus, nec volet aliquid
quod nec spiritum possit decere nec corpus. Decet autem corpus gloriosum et immortale
esse in loco caelesti, sicut dictum est. Et ideo ex virtute animae volentis corpus
Christi ascendit in caelum. Sicut autem corpus efficitur gloriosum, ita, ut Augustinus
dicit, super Ioan., participatione Dei fit anima beata. Unde prima origo ascensionis
in caelum est virtus divina. Sic igitur Christus ascendit in caelum propria virtute,
primo quidem, virtute divina; secundo, virtute animae glorificatae moventis corpus
prout vult. (IIIa q. 57 a. 3 co.)
Ad primum ergo dicendum quod, sicut Christus dicitur propria virtute surrexisse, et
tamen est suscitatus a patre, eo quod est eadem virtus patris et filii; ita etiam
Christus propria virtute ascendit in caelum, et tamen a patre est elevatus et assumptus. (IIIa q. 57 a. 3 ad 1)
Ad secundum dicendum quod ratio illa probat quod Christus non ascenderit in caelum
propria virtute quae est humanae naturae naturalis. Ascendit tamen in caelum propria
virtute quae est virtus divina; et propria virtute quae est animae beatae. Et licet
ascendere sursum sit contra naturam humani corporis secundum statum praesentem, in
quo corpus non est omnino subiectum spiritui non tamen erit contra naturam neque violentum
corpori glorioso, cuius tota natura est omnino subiecta spiritui. (IIIa q. 57 a. 3 ad 2)
Ad tertium dicendum quod, etsi virtus divina sit infinita, et infinite operetur quantum
est ex parte operantis, tamen effectus virtutis eius recipitur in rebus secundum earum
capacitatem, et secundum Dei dispositionem. Corpus autem non est capax ut in instanti
localiter moveatur, quia oportet quod commetiatur se spatio, secundum cuius divisionem
dividitur tempus, ut probatur VI Physic. Et ideo non oportet quod corpus motum a Deo
moveatur in instanti, sed movetur ea velocitate qua Deus disponit. (IIIa q. 57 a. 3 ad 3)
Articulus 4. Steeg Christus op boven alle hemelen?
Dit artikel is beschikbaar in Nederlandse vertaling, maar die kan
slechts gepubliceerd worden na correctie van de tekstherkenning van de ingescande PDF. Wil je deze website
helpen vervolledigen, neem dan contact op met info@gelovenleren.net!
Ad quartum sic proceditur. Videtur quod Christus non ascenderit super omnes caelos.
Dicitur enim in Psalmo, dominus in templo sancto suo, dominus, in caelo sedes eius.
Quod autem est in caelo, non est supra caelum. Ergo Christus non ascendit super omnes
caelos. (IIIa q. 57 a. 4 arg. 1)
Praeterea, duo corpora non possunt esse in eodem loco. Cum igitur non sit transitus
de extremo in extremum nisi per medium, videtur quod Christus non potuisset ascendere
super omnes caelos nisi caelum divideretur. Quod est impossibile. (IIIa q. 57 a. 4 arg. 2)
Praeterea, Act. I dicitur quod nubes suscepit eum ab oculis eorum. Sed nubes non possunt
elevari supra caelum. Ergo Christus non ascendit super omnes caelos. (IIIa q. 57 a. 4 arg. 3)
Praeterea, ibi credimus Christum in perpetuum permansurum quo ascendit. Sed quod contra
naturam est, non potest esse sempiternum, quia id quod est secundum naturam, est ut
in pluribus et frequentius. Cum ergo contra naturam sit corpori terreno esse supra
caelum, videtur quod corpus Christi supra caelum non ascenderit. (IIIa q. 57 a. 4 arg. 4)
Sed contra est quod dicitur Ephes. IV, ascendit super omnes caelos, ut adimpleret
omnia. (IIIa q. 57 a. 4 s. c.)
Respondeo dicendum quod, quanto aliqua corpora perfectius participant bonitatem divinam,
tanto sunt superiora corporali ordine, qui est ordo localis. Unde videmus quod corpora
quae sunt magis formalia, sunt naturaliter superiora, ut patet per philosophum, in
IV Physic., et in II de caelo, per formam enim unumquodque corpus participat divinum
esse, ut patet in I Physic. Plus autem participat de divina bonitate corpus per gloriam
quam quodcumque corpus naturale per formam suae naturae. Et inter cetera corpora gloriosa,
manifestum est quod corpus Christi maiori refulget gloria. Unde convenientissimum
est sibi quod sit supra omnia corpora constitutum in alto. Et ideo, super illud Ephes.
IV, ascendens in altum, dicit Glossa, loco et dignitate. (IIIa q. 57 a. 4 co.)
Ad primum ergo dicendum quod sedes Dei dicitur esse in caelo, non sicut in continente,
sed magis sicut in contento. Unde non oportet aliquam partem caeli eo superiorem esse,
sed ipsum esse super omnes caelos, sicut et in Psalmo dicitur, elevata est magnificentia
tua super caelos, Deus. (IIIa q. 57 a. 4 ad 1)
Ad secundum dicendum quod, quamvis de natura corporis non sit quod possit esse in
eodem loco cum alio corpore, tamen potest hoc Deus facere per miraculum quod in eodem
loco possint esse, sicut et fecit corpus Christi ut de clauso utero beatae virginis
exiret, et quod intravit ianuis clausis, sicut dicit beatus Gregorius. Corpori ergo
Christi convenire potest esse cum alio corpore in eodem loco, non ex proprietate corporis,
sed per virtutem divinam assistentem et hoc operantem. (IIIa q. 57 a. 4 ad 2)
Ad tertium dicendum quod nubes illa non praebuit adminiculum Christo ascendenti per
modum vehiculi, sed apparuit in signum divinitatis, secundum quod gloria Dei Israel
apparebat super tabernaculum in nube. (IIIa q. 57 a. 4 ad 3)
Ad quartum dicendum quod corpus gloriosum non habet ex principiis suae naturae quod
possit in caelo aut supra caelum esse, sed habet hoc ex anima beata, ex qua recipit
gloriam. Et sicut motus gloriosi corporis sursum non est violentus, ita nec quies
violenta. Unde nihil prohibet eam esse sempiternam. (IIIa q. 57 a. 4 ad 4)
Articulus 5. Steeg het lichaam van Christus boven elk geestelijk schepsel?
Dit artikel is beschikbaar in Nederlandse vertaling, maar die kan
slechts gepubliceerd worden na correctie van de tekstherkenning van de ingescande PDF. Wil je deze website
helpen vervolledigen, neem dan contact op met info@gelovenleren.net!
Ad quintum sic proceditur. Videtur quod corpus Christi non ascenderit super omnem
creaturam spiritualem. Eorum enim quae non dicuntur secundum rationem unam, non potest
convenienter fieri comparatio. Sed locus non eadem ratione attribuitur corporibus
et spiritualibus creaturis, ut patet ex his quae dicta sunt in prima parte. Ergo videtur
quod non possit dici corpus Christi ascendisse super omnem creaturam spiritualem. (IIIa q. 57 a. 5 arg. 1)
Praeterea, Augustinus dicit, in libro de vera Relig., quod omni corpori spiritus praefertur.
Sed nobiliori rei sublimior debetur locus. Ergo videtur quod Christus non ascenderit
super omnem spiritualem creaturam. (IIIa q. 57 a. 5 arg. 2)
Praeterea, in omni loco est aliquod corpus, cum nihil sit vacuum in natura. Si ergo
nullum corpus obtinet altiorem locum quam spiritus in ordine naturalium corporum,
nullus locus erit supra omnem spiritualem creaturam. Non ergo corpus Christi potuit
ascendere super omnem spiritualem creaturam. (IIIa q. 57 a. 5 arg. 3)
Sed contra est quod dicitur Ephes. I, constituit illum super omnem principatum et
potestatem, et supra omne nomen quod nominatur sive in hoc saeculo sive in futuro. (IIIa q. 57 a. 5 s. c.)
Respondeo dicendum quod tanto alicui rei debetur altior locus, quanto est nobilior,
sive debeatur ei locus per modum contactus corporalis, sicut corporibus; sive per
modum contactus spiritualis, sicut spiritualibus substantiis. Exinde enim spiritualibus
substantiis debetur secundum quandam congruentiam locus caelestis, qui est supremus
locorum, quia illae substantiae sunt supremae in ordine substantiarum. Corpus autem
Christi, licet, considerando conditionem naturae corporeae, sit infra spirituales
substantias; considerando tamen dignitatem unionis qua est personaliter Deo coniunctum,
excellit dignitatem omnium spiritualium substantiarum. Et ideo, secundum praedictae
congruentiae rationem, debetur sibi locus altior ultra omnem creaturam etiam spiritualem.
Unde et Gregorius dicit, in homilia ascensionis, quod qui fecerat omnia, super omnia
sua virtute ferebatur. (IIIa q. 57 a. 5 co.)
Ad primum ergo dicendum quod, licet alia ratione attribuatur locus corporali et spirituali
substantiae, tamen hoc est in utraque ratione commune, quod digniori rei attribuitur
superior locus. (IIIa q. 57 a. 5 ad 1)
Ad secundum dicendum quod ratio illa procedit de corpore Christi secundum conditionem
naturae corporeae, non autem secundum rationem unionis. (IIIa q. 57 a. 5 ad 2)
Ad tertium dicendum quod comparatio ista potest attendi vel secundum rationem locorum,
et sic nullus locus est tam altus quod excedat dignitatem spiritualis substantiae;
secundum quod procedit obiectio. Vel secundum dignitatem eorum quibus attribuitur
locus. Et sic corpori Christi debetur ut sit supra spirituales creaturas. (IIIa q. 57 a. 5 ad 3)
Articulus 6. Is de hemelvaart van Christus oorzaak van ons heil?
Dit artikel is beschikbaar in Nederlandse vertaling, maar die kan
slechts gepubliceerd worden na correctie van de tekstherkenning van de ingescande PDF. Wil je deze website
helpen vervolledigen, neem dan contact op met info@gelovenleren.net!
Ad sextum sic proceditur. Videtur quod ascensio Christi non sit causa nostrae salutis.
Christus enim fuit causa nostrae salutis inquantum salutem nostram meruit. Sed per
ascensionem nihil nobis meruit, quia ascensio pertinet ad praemium exaltationis eius;
non est autem idem meritum et praemium, sicut nec via et terminus. Ergo videtur quod
ascensio Christi non fuit causa nostrae salutis. (IIIa q. 57 a. 6 arg. 1)
Praeterea, si ascensio Christi est causa nostrae salutis, maxime hoc videtur quantum
ad hoc quod ascensio eius sit causa nostrae ascensionis. Sed hoc collatum est nobis
per eius passionem, quia, ut dicitur Heb. X, habemus fiduciam in introitu sanctorum
per sanguinem ipsius. Ergo videtur quod ascensio Christi non fuit causa nostrae salutis. (IIIa q. 57 a. 6 arg. 2)
Praeterea, salus per Christum nobis collata est sempiterna, secundum illud Isaiae
li, salus autem mea in sempiternum erit. Sed Christus non ascendit in caelum ut ibi
in sempiternum esset, dicitur enim Act. I, quemadmodum vidistis eum ascendentem in
caelum, ita veniet. Legitur etiam multis sanctis se demonstrasse in terris post suam
ascensionem, sicut de Paulo legitur Act. IX. Ergo videtur quod eius ascensio non sit
causa nostrae salutis. (IIIa q. 57 a. 6 arg. 3)
Sed contra est quod ipse dicit, Ioan. XVI, expedit vobis ut ego vadam, idest, ut recedam
a vobis per ascensionem. (IIIa q. 57 a. 6 s. c.)
Respondeo dicendum quod ascensio Christi est causa nostrae salutis dupliciter, uno
modo, ex parte nostra; alio modo, ex parte ipsius. Ex parte quidem nostra, inquantum
per Christi ascensionem mens nostra movetur in ipsum. Quia per eius ascensionem, sicut
supra dictum est, primo quidem datur locus fidei; secundo, spei; tertio, caritati.
Quarto etiam, per hoc reverentia nostra augetur ad ipsum, dum iam non existimamus
eum sicut hominem terrenum, sed sicut Deum caelestem, sicut et apostolus dicit, II
Cor. V, etsi cognovimus secundum carnem Christum, idest, mortalem, per quod putavimus
eum tantum hominem, ut Glossa exponit, sed nunc iam non novimus. Ex parte autem sua,
quantum ad ea quae ipse fecit ascendens propter nostram salutem. Et primo quidem,
viam nobis praeparavit ascendendi in caelum, secundum quod ipse dicit, Ioan. XIV,
vado parare vobis locum; et Mich. II, ascendit pandens iter ante eos. Quia enim ipse
est caput nostrum, oportet illuc sequi membra quo caput praecessit, unde dicitur Ioan.
XIV, ut ubi sum ego, et vos sitis. Et in huius signum, animas sanctorum quas de Inferno
eduxerat, in caelum traduxit, secundum illud Psalmi, ascendens in altum captivam duxit
captivitatem, quia scilicet eos qui fuerant a Diabolo captivati, secum duxit in caelum,
quasi in locum peregrinum humanae naturae, bona captione captivos, utpote per victoriam
acquisitos. Secundo quia, sicut pontifex in veteri testamento intrabat sanctuarium
ut assisteret Deo pro populo, ita et Christus intravit in caelum ad interpellandum
pro nobis, ut dicitur Heb. VII. Ipsa enim repraesentatio sui ex natura humana, quam
in caelum intulit, est quaedam interpellatio pro nobis, ut, ex quo Deus humanam naturam
sic exaltavit in Christo, etiam eorum misereatur pro quibus filius Dei humanam naturam
assumpsit. Tertio ut, in caelorum sede quasi Deus et dominus constitutus, exinde divina
dona hominibus mitteret, secundum illud Ephes. IV, ascendit super omnes caelos ut
adimpleret omnia, scilicet donis suis, secundum Glossam. (IIIa q. 57 a. 6 co.)
Ad primum ergo dicendum quod ascensio Christi est causa nostrae salutis, non per modum
meriti, sed per modum efficientiae, sicut supra de resurrectione dictum est. (IIIa q. 57 a. 6 ad 1)
Ad secundum dicendum quod passio Christi est causa nostrae ascensionis in caelum,
proprie loquendo, per remotionem peccati prohibentis, et per modum meriti. Ascensio
autem Christi est directe causa ascensionis nostrae, quasi inchoando ipsam in capite
nostro, cui oportet membra coniungi. (IIIa q. 57 a. 6 ad 2)
Ad tertium dicendum quod Christus, semel ascendens in caelum, adeptus est sibi et
nobis in perpetuum ius et dignitatem mansionis caelestis. Cui tamen dignitati non
derogat si ex aliqua dispensatione Christus quandoque corporaliter ad terram descendat,
vel ut ostendat se omnibus, sicut in iudicio; vel ut ostendat se alicui specialiter,
sicut Paulo, ut habetur Act. IX. Et ne aliquis credat hoc factum fuisse, non Christo
ibi corporaliter praesente, sed aliqualiter apparente, contrarium apparet per hoc
quod ipse apostolus dicit, I Cor. XV, ad confirmandam resurrectionis fidem, novissime
omnium, tanquam abortivo, visus est et mihi, quae quidem visio veritatem resurrectionis
non probaret nisi ipsum verum corpus visum fuisset ab eo. (IIIa q. 57 a. 6 ad 3)