Deinde considerandum est de custodia bonorum Angelorum, et de impugnatione malorum.
Et circa primum quaeruntur octo. Primo, utrum homines ab Angelis custodiantur. Secundo,
utrum singulis hominibus singuli Angeli ad custodiam deputentur. Tertio, utrum custodia
pertineat solum ad ultimum ordinem Angelorum. Quarto, utrum omni homini conveniat
habere Angelum custodem. Quinto, quando incipiat custodia Angeli circa hominem. Sexto,
utrum Angelus semper custodiat hominem. Septimo, utrum doleat de perditione custoditi.
Octavo, utrum inter Angelos sit pugna ratione custodiae. (Ia q. 113 pr.)
Articulus 1. Worden de mensen door de engelen beschermd?
Dit artikel is beschikbaar in Nederlandse vertaling, maar die kan
slechts gepubliceerd worden na correctie van de tekstherkenning van de ingescande PDF. Wil je deze website
helpen vervolledigen, neem dan contact op met info@gelovenleren.net!
Ad primum sic proceditur. Videtur quod homines non custodiantur ab Angelis. Custodes
enim deputantur aliquibus vel quia nesciunt, vel quia non possunt custodire seipsos;
sicut pueris et infirmis. Sed homo potest custodire seipsum per liberum arbitrium;
et scit, per naturalem cognitionem legis naturalis. Ergo homo non custoditur ab Angelo. (Ia q. 113 a. 1 arg. 1)
Praeterea, ubi adest fortior custodia, infirmior superfluere videtur. Sed homines
custodiuntur a Deo; secundum illud Psalmi CXX, non dormitabit neque dormiet qui custodit
Israel. Ergo non est necessarium quod homo custodiatur ab Angelo. (Ia q. 113 a. 1 arg. 2)
Praeterea, perditio custoditi redundat in negligentiam custodis, unde dicitur cuidam,
III Reg. XX, custodi virum istum, qui si lapsus fuerit, erit anima tua pro anima eius.
Sed multi homines quotidie pereunt, in peccatum cadentes, quibus Angeli subvenire
possent vel visibiliter apparendo, vel miracula faciendo, vel aliquo simili modo.
Essent ergo negligentes Angeli, si eorum custodiae homines essent commissi, quod patet
esse falsum. Non igitur Angeli sunt hominum custodes. (Ia q. 113 a. 1 arg. 3)
Sed contra est quod dicitur in Psalmo, Angelis suis mandavit de te, ut custodiant
te in omnibus viis tuis. (Ia q. 113 a. 1 s. c.)
Respondeo dicendum quod, secundum rationem divinae providentiae, hoc in rebus omnibus
invenitur, quod mobilia et variabilia per immobilia et invariabilia moventur et regulantur;
sicut omnia corporalia per substantias spirituales immobiles, et corpora inferiora
per corpora superiora, quae sunt invariabilia secundum substantiam. Sed et nos ipsi
regulamur circa conclusiones in quibus possumus diversimode opinari, per principia
quae invariabiliter tenemus. Manifestum est autem quod in rebus agendis cognitio et
affectus hominis multipliciter variari et deficere possunt a bono. Et ideo necessarium
fuit quod hominibus Angeli ad custodiam deputarentur, per quos regularentur et moverentur
ad bonum. (Ia q. 113 a. 1 co.)
Ad primum ergo dicendum quod per liberum arbitrium potest homo aliqualiter malum vitare,
sed non sufficienter, quia infirmatur circa affectum boni, propter multiplices animae
passiones. Similiter etiam universalis cognitio naturalis legis, quae homini naturaliter
adest, aliqualiter dirigit hominem ad bonum, sed non sufficienter, quia in applicando
universalia principia iuris ad particularia opera, contingit hominem multipliciter
deficere. Unde dicitur Sap. IX, cogitationes mortalium timidae, et incertae providentiae
nostrae. Et ideo necessaria fuit homini custodia Angelorum. (Ia q. 113 a. 1 ad 1)
Ad secundum dicendum quod ad bene operandum duo requiruntur. Primo quidem, quod affectus
inclinetur ad bonum, quod quidem fit in nobis per habitum virtutis moralis. Secundo
autem, quod ratio inveniat congruas vias ad perficiendum bonum virtutis, quod quidem
philosophus attribuit prudentiae. Quantum ergo ad primum, Deus immediate custodit
hominem, infundendo ei gratiam et virtutes. Quantum autem ad secundum, Deus custodit
hominem sicut universalis instructor, cuius instructio ad hominem provenit mediantibus
Angelis, ut supra habitum est. (Ia q. 113 a. 1 ad 2)
Ad tertium dicendum quod, sicut homines a naturali instinctu boni discedunt propter
passionem peccati; ita etiam discedunt ab instigatione bonorum Angelorum, quae fit
invisibiliter per hoc quod homines illuminant ad bene agendum. Unde quod homines pereunt,
non est imputandum negligentiae Angelorum, sed malitiae hominum. Quod autem aliquando,
praeter legem communem, hominibus visibiliter apparent, ex speciali Dei gratia est,
sicut etiam quod praeter ordinem naturae miracula fiunt. (Ia q. 113 a. 1 ad 3)
Articulus 2. Worden er afzonderlijke engelen met de bescherming der afzonderlijke mensen belast?
Dit artikel is beschikbaar in Nederlandse vertaling, maar die kan
slechts gepubliceerd worden na correctie van de tekstherkenning van de ingescande PDF. Wil je deze website
helpen vervolledigen, neem dan contact op met info@gelovenleren.net!
Ad secundum sic proceditur. Videtur quod non singuli homines a singulis Angelis custodiantur.
Angelus enim est virtuosior quam homo. Sed unus homo sufficit ad custodiam multorum
hominum. Ergo multo magis unus Angelus multos homines potest custodire. (Ia q. 113 a. 2 arg. 1)
Praeterea, inferiora reducuntur in Deum a superioribus per media, ut Dionysius dicit.
Sed cum omnes Angeli sint inaequales, ut supra dictum est, solus unus Angelus est
inter quem et homines non est aliquis medius. Ergo unus Angelus solus est qui immediate
custodit homines. (Ia q. 113 a. 2 arg. 2)
Praeterea, maiores Angeli maioribus officiis deputantur. Sed non est maius officium
custodire unum hominem quam alium, cum omnes homines natura sint pares. Cum ergo omnium
Angelorum sit unus maior alio, secundum Dionysium, videtur quod diversi homines non
custodiantur a diversis Angelis. (Ia q. 113 a. 2 arg. 3)
Sed contra est quod Hieronymus, exponens illud Matth. XVIII, Angeli eorum in caelis,
dicit, magna est dignitas animarum, ut unaquaeque habeat, ab ortu nativitatis, in
custodiam sui Angelum delegatum. (Ia q. 113 a. 2 s. c.)
Respondeo dicendum quod singulis hominibus singuli Angeli ad custodiam deputantur.
Cuius ratio est, quia Angelorum custodia est quaedam executio divinae providentiae
circa homines. Providentia autem Dei aliter se habet ad homines, et ad alias corruptibiles
creaturas, quia aliter se habent ad incorruptibilitatem. Homines enim non solum sunt
incorruptibiles quantum ad communem speciem, sed etiam quantum ad proprias formas
singulorum, quae sunt animae rationales, quod de aliis rebus corruptibilibus dici
non potest. Manifestum est autem quod providentia Dei principaliter est circa illa
quae perpetuo manent, circa ea vero quae transeunt, providentia Dei est inquantum
ordinat ipsa ad res perpetuas. Sic igitur providentia Dei comparatur ad singulos homines,
sicut comparatur ad singula genera vel species corruptibilium rerum. Sed secundum
Gregorium, diversi ordines deputantur diversis rerum generibus; puta potestates ad
arcendos Daemones, virtutes ad miracula facienda in rebus corporeis. Et probabile
est quod diversis speciebus rerum diversi Angeli eiusdem ordinis praeficiantur. Unde
etiam rationabile est ut diversis hominibus diversi Angeli ad custodiam deputentur. (Ia q. 113 a. 2 co.)
Ad primum ergo dicendum quod alicui homini adhibetur custos dupliciter. Uno modo,
inquantum est homo singularis, et sic uni homini debetur unus custos, et interdum
plures deputantur ad custodiam unius. Alio modo, inquantum est pars alicuius collegii,
et sic toti collegio unus homo ad custodiam praeponitur, ad quem pertinet providere
ea quae pertinent ad unum hominem in ordine ad totum collegium; sicut sunt ea quae
exterius aguntur, de quibus alii aedificantur vel scandalizantur. Angelorum autem
custodia deputatur hominibus etiam quantum ad invisibilia et occulta, quae pertinent
ad singulorum salutem secundum seipsos. Unde singulis hominibus singuli Angeli deputantur
ad custodiam. (Ia q. 113 a. 2 ad 1)
Ad secundum dicendum quod, sicut dictum est, Angeli primae hierarchiae omnes quantum
ad aliqua illuminantur immediate a Deo, sed quaedam sunt de quibus illuminantur superiores
tantum immediate a Deo, quae inferioribus revelant. Et idem etiam in inferioribus
ordinibus considerandum est, nam aliquis infimus Angelus illuminatur quantum ad quaedam
ab aliquo supremo, et quantum ad aliqua ab eo qui immediate sibi praefertur. Et sic
etiam possibile est quod aliquis Angelus immediate illuminet hominem, qui tamen habet
aliquos Angelos sub se, quos illuminat. (Ia q. 113 a. 2 ad 2)
Ad tertium dicendum quod, quamvis homines natura sint pares, tamen inaequalitas in
eis invenitur, secundum quod ex divina providentia quidam ordinantur ad maius, et
quidam ad minus; secundum illud quod dicitur Eccli. XXXIII, in multitudine disciplinae
domini separavit eos, ex ipsis benedixit et exaltavit, ex ipsis maledixit et humiliavit.
Et sic maius officium est custodire unum hominem quam alium. (Ia q. 113 a. 2 ad 3)
Articulus 3. Behoort deze bescherming alleen bij de laagste koren?
Dit artikel is beschikbaar in Nederlandse vertaling, maar die kan
slechts gepubliceerd worden na correctie van de tekstherkenning van de ingescande PDF. Wil je deze website
helpen vervolledigen, neem dan contact op met info@gelovenleren.net!
Ad tertium sic proceditur. Videtur quod custodire homines non pertineat solum ad infimum
ordinem Angelorum. Dicit enim Chrysostomus quod hoc quod dicitur Matth. XVIII, Angeli
eorum in caelo etc., intelligitur non de quibuscumque Angelis, sed de supereminentibus.
Ergo supereminentes Angeli custodiunt homines. (Ia q. 113 a. 3 arg. 1)
Praeterea, apostolus, ad Heb. I, dicit quod Angeli sunt in ministerium missi propter
eos qui haereditatem capiunt salutis, et sic videtur quod missio Angelorum ad custodiam
hominum ordinetur. Sed quinque ordines in exterius ministerium mittuntur, ut supra
dictum est. Ergo omnes Angeli quinque ordinum custodiae hominum deputantur. (Ia q. 113 a. 3 arg. 2)
Praeterea, ad custodiam hominum maxime videtur esse necessarium arcere Daemones, quod
pertinet ad potestates, secundum Gregorium; et miracula facere, quod pertinet ad virtutes.
Ergo illi etiam ordines deputantur ad custodiam, et non solum infimus. (Ia q. 113 a. 3 arg. 3)
Sed contra est quod in Psalmo custodia hominum attribuitur Angelis; quorum ordo est
infimus, secundum Dionysium. (Ia q. 113 a. 3 s. c.)
Respondeo dicendum quod, sicut supra dictum est, homini custodia dupliciter adhibetur.
Uno modo custodia particularis, secundum quod singulis hominibus singuli Angeli ad
custodiam deputantur. Et talis custodia pertinet ad infimum ordinem Angelorum, quorum,
secundum Gregorium, est minima nuntiare; hoc autem videtur esse minimum in officiis
Angelorum, procurare ea quae ad unius hominis tantum salutem pertinent. Alia vero
est custodia universalis. Et haec multiplicatur secundum diversos ordines, nam quanto
agens fuerit universalius, tanto est superius. Sic igitur custodia humanae multitudinis
pertinet ad ordinem principatuum, vel forte ad Archangelos, qui dicuntur principes
Angeli, unde et Michael, quem Archangelum dicimus, unus de principibus dicitur Dan.
X. Ulterius autem super omnes naturas corporeas habent custodiam virtutes. Et ulterius
etiam super Daemones habent custodiam potestates. Et ulterius etiam super bonos spiritus
habent custodiam principatus, secundum Gregorium. (Ia q. 113 a. 3 co.)
Ad primum ergo dicendum quod verbum Chrysostomi potest intelligi, ut loquatur de supremis
in ordine infimo Angelorum, quia, ut Dionysius dicit, in quolibet ordine sunt primi,
medii et ultimi. Est autem probabile quod maiores Angeli deputentur ad custodiam eorum
qui sunt ad maiorem gradum gloriae a Deo electi. (Ia q. 113 a. 3 ad 1)
Ad secundum dicendum quod non omnes Angeli qui mittuntur, habent particularem custodiam
super singulos homines; sed quidam ordines habent universalem custodiam, magis vel
minus, ut dictum est. (Ia q. 113 a. 3 ad 2)
Ad tertium dicendum quod etiam inferiores Angeli exercent officia superiorum, inquantum
aliquid de dono eorum participant, et se habent ad superiores sicut executores virtutis
eorum. Et per hunc modum etiam Angeli infimi ordinis possunt et arcere Daemones, et
miracula facere. (Ia q. 113 a. 3 ad 3)
Articulus 4. Komt het iedere mens toe een engelbewaarder te hebben?
Dit artikel is beschikbaar in Nederlandse vertaling, maar die kan
slechts gepubliceerd worden na correctie van de tekstherkenning van de ingescande PDF. Wil je deze website
helpen vervolledigen, neem dan contact op met info@gelovenleren.net!
Ad quartum sic proceditur. Videtur quod non omnibus hominibus Angeli ad custodiam
deputentur. Dicitur enim de Christo, Philipp. II, quod est in similitudinem hominum
factus, et habitu inventus ut homo. Si igitur omnibus hominibus Angeli ad custodiam
deputantur, etiam Christus Angelum custodem habuisset. Sed hoc videtur inconveniens,
cum Christus sit maior omnibus Angelis. Non ergo omnibus hominibus Angeli ad custodiam
deputantur. (Ia q. 113 a. 4 arg. 1)
Praeterea, omnium hominum primus fuit Adam. Sed sibi non competebat habere Angelum
custodem, ad minus in statu innocentiae, quia tunc nullis periculis angustiabatur.
Ergo Angeli non praeficiuntur ad custodiam omnibus hominibus. (Ia q. 113 a. 4 arg. 2)
Praeterea, hominibus Angeli ad custodiam deputantur, ut per eos manuducantur ad vitam
aeternam, et incitentur ad bene operandum, et muniantur contra insultus Daemonum.
Sed homines praesciti ad damnationem, nunquam perveniunt ad vitam aeternam. Infideles
etiam, etsi interdum bona opera faciant, non tamen bene faciunt, quia non recta intentione
faciunt, fides enim intentionem dirigit, ut Augustinus dicit. Antichristi etiam adventus
erit secundum operationem Satanae, ut dicitur II ad Thessal. II. Non ergo omnibus
hominibus Angeli ad custodiam deputantur. (Ia q. 113 a. 4 arg. 3)
Sed contra est auctoritas Hieronymi supra inducta, qui dicit quod unaquaeque anima
ad sui custodiam habet Angelum deputatum. (Ia q. 113 a. 4 s. c.)
Respondeo dicendum quod homo in statu vitae istius constitutus, est quasi in quadam
via, qua debet tendere ad patriam. In qua quidem via multa pericula homini imminent,
tum ab interiori, tum ab exteriori; secundum illud Psalmi CXLI, in via hac qua ambulabam,
absconderunt laqueum mihi. Et ideo sicut hominibus per viam non tutam ambulantibus
dantur custodes, ita et cuilibet homini, quandiu viator est, custos Angelus deputatur.
Quando autem iam ad terminum viae pervenerit, iam non habebit Angelum custodem; sed
habebit in regno Angelum conregnantem, in Inferno Daemonem punientem. (Ia q. 113 a. 4 co.)
Ad primum ergo dicendum quod Christus, secundum quod homo, immediate regulabatur a
verbo Dei, unde non indigebat custodia Angelorum. Et iterum secundum animam erat comprehensor;
sed ratione passibilitatis corporis, erat viator. Et secundum hoc, non debebatur ei
Angelus custos, tanquam superior; sed Angelus minister, tanquam inferior. Unde dicitur
Matth. IV, quod accesserunt Angeli et ministrabant ei. (Ia q. 113 a. 4 ad 1)
Ad secundum dicendum quod homo in statu innocentiae non patiebatur aliquod periculum
ab interiori, quia interius erant omnia ordinata, ut supra dictum est, sed imminebat
ei periculum ab exteriori, propter insidias Daemonum; ut rei probavit eventus. Et
ideo indigebat custodia Angelorum. (Ia q. 113 a. 4 ad 2)
Ad tertium dicendum quod, sicut praesciti et infideles, et etiam Antichristus, non
privantur interiori auxilio naturalis rationis; ita etiam non privantur exteriori
auxilio toti naturae humanae divinitus concesso, scilicet custodia Angelorum. Per
quam etsi non iuventur quantum ad hoc quod vitam aeternam bonis operibus mereantur,
iuvantur tamen quantum ad hoc, quod ab aliquibus malis retrahuntur, quibus et sibi
ipsis et aliis nocere possunt. Nam et ipsi Daemones arcentur per bonos Angelos, ne
noceant quantum volunt. Et similiter Antichristus non tantum nocebit, quantum vellet. (Ia q. 113 a. 4 ad 3)
Articulus 5. Wanneer begint de bescherming van de mens door de engel?
Dit artikel is beschikbaar in Nederlandse vertaling, maar die kan
slechts gepubliceerd worden na correctie van de tekstherkenning van de ingescande PDF. Wil je deze website
helpen vervolledigen, neem dan contact op met info@gelovenleren.net!
Ad quintum sic proceditur. Videtur quod Angelus non deputetur homini ad custodiam
a sua nativitate. Angeli enim mittuntur in ministerium, propter eos qui haereditatem
capiunt salutis, ut apostolus, ad Heb. dicit. Sed homines incipiunt haereditatem capere
salutis, quando baptizantur. Ergo Angelus deputatur homini ad custodiam a tempore
Baptismi, et non a tempore nativitatis. (Ia q. 113 a. 5 arg. 1)
Praeterea, homines ab Angelis custodiuntur, inquantum ab eis illuminantur per modum
doctrinae. Sed pueri mox nati non sunt capaces doctrinae, quia non habent usum rationis.
Ergo pueris mox natis non deputantur Angeli custodes. (Ia q. 113 a. 5 arg. 2)
Praeterea, pueri in materno utero existentes habent animam rationalem aliquo tempore,
sicut et post nativitatem ex utero. Sed cum sunt in materno utero, non deputantur
eis Angeli ad custodiam, ut videtur, quia neque etiam ministri Ecclesiae eos sacramentis
imbuunt. Non ergo statim a nativitate hominibus Angeli ad custodiam deputantur. (Ia q. 113 a. 5 arg. 3)
Sed contra est quod Hieronymus dicit, quod unaquaeque anima, ab ortu nativitatis,
habet in custodiam sui Angelum deputatum. (Ia q. 113 a. 5 s. c.)
Respondeo dicendum quod, sicut Origenes dicit super Matthaeum, super hoc est duplex
opinio. Quidam enim dixerunt quod Angelus ad custodiam homini deputatur a tempore
Baptismi, alii vero quod a tempore nativitatis. Et hanc opinionem Hieronymus approbat;
et rationabiliter. Beneficia enim quae dantur homini divinitus ex eo quod est Christianus,
incipiunt a tempore Baptismi; sicut perceptio Eucharistiae, et alia huiusmodi. Sed
ea quae providentur homini a Deo, inquantum habet naturam rationalem, ex tunc ei exhibentur,
ex quo nascendo talem naturam accipit. Et tale beneficium est custodia Angelorum,
ut ex praemissis patet. Unde statim a nativitate habet homo Angelum ad sui custodiam
deputatum. (Ia q. 113 a. 5 co.)
Ad primum ergo dicendum quod Angeli mittuntur in ministerium, efficaciter quidem propter
eos solos qui haereditatem capiunt salutis, si consideretur ultimus effectus custodiae,
qui est perceptio haereditatis. Nihilominus tamen et aliis ministerium Angelorum non
subtrahitur, quamvis in eis hanc efficaciam non habeat, quod perducantur ad salutem.
Efficax tamen est circa eos Angelorum ministerium, inquantum a multis malis retrahuntur. (Ia q. 113 a. 5 ad 1)
Ad secundum dicendum quod officium custodiae ordinatur quidem ad illuminationem doctrinae,
sicut ad ultimum et principalem effectum. Nihilominus tamen multos alios effectus
habet, qui pueris competunt, scilicet arcere Daemones, et alia nocumenta tam corporalia
quam spiritualia prohibere. (Ia q. 113 a. 5 ad 2)
Ad tertium dicendum quod puer quandiu est in materno utero, non totaliter est a matre
separatus, sed per quandam colligationem est quodammodo adhuc aliquid eius, sicut
et fructus pendens in arbore, est aliquid arboris. Et ideo probabiliter dici potest
quod Angelus qui est in custodia matris, custodiat prolem in matris utero existentem.
Sed in nativitate, quando separatur a matre, Angelus ei ad custodiam deputatur, ut
Hieronymus dicit. (Ia q. 113 a. 5 ad 3)
Articulus 6. Beschermt de engel de mens altijd?
Dit artikel is beschikbaar in Nederlandse vertaling, maar die kan
slechts gepubliceerd worden na correctie van de tekstherkenning van de ingescande PDF. Wil je deze website
helpen vervolledigen, neem dan contact op met info@gelovenleren.net!
Ad sextum sic proceditur. Videtur quod Angelus custos quandoque deserat hominem cuius
custodiae deputatur. Dicitur enim Ierem. li, ex persona Angelorum, curavimus Babylonem,
et non est curata, derelinquamus ergo eam. Et Isaiae V, auferam sepem eius, et erit
in conculcationem; Glossa, idest Angelorum custodiam. (Ia q. 113 a. 6 arg. 1)
Praeterea, principalius custodit Deus quam Angelus. Sed Deus aliquando hominem derelinquit;
secundum illud Psalmi XXI, Deus, Deus meus, respice in me, quare me dereliquisti?
Ergo multo magis Angelus custos hominem derelinquit. (Ia q. 113 a. 6 arg. 2)
Praeterea, sicut dicit Damascenus, Angeli, cum sunt hic nobiscum, non sunt in caelo.
Sed aliquando sunt in caelo. Ergo aliquando nos derelinquunt. (Ia q. 113 a. 6 arg. 3)
Sed contra, Daemones nos semper impugnant; secundum illud I Petri V, adversarius vester
Diabolus tanquam leo rugiens circuit, quaerens quem devoret. Ergo multo magis boni
Angeli semper nos custodiunt. (Ia q. 113 a. 6 s. c.)
Respondeo dicendum quod custodia Angelorum, ut ex supra dictis patet, est quaedam
executio divinae providentiae circa homines facta. Manifestum est autem quod nec homo,
nec res aliqua, totaliter divinae providentiae subtrahitur, inquantum enim aliquid
participat de esse, intantum subditur universali providentiae entium. Sed intantum
Deus, secundum ordinem suae providentiae, dicitur hominem derelinquere, inquantum
permittit hominem pati aliquem defectum vel poenae vel culpae. Similiter etiam dicendum
est quod Angelus custos nunquam totaliter dimittit hominem, sed ad aliquid interdum
eum dimittit; prout scilicet non impedit quin subdatur alicui tribulationi, vel etiam
quin cadat in peccatum, secundum ordinem divinorum iudiciorum. Et secundum hoc Babylon
et domus Israel ab Angelis derelictae dicuntur, quia Angeli earum custodes non impediverunt
quin tribulationibus subderentur. (Ia q. 113 a. 6 co.)
Et per hoc patet solutio ad primum et secundum. (Ia q. 113 a. 6 ad 1)
Ad tertium dicendum quod Angelus, etsi interdum derelinquat hominem loco, non tamen
derelinquit eum quantum ad effectum custodiae, quia etiam cum est in caelo, cognoscit
quid circa hominem agatur; nec indiget mora temporis ad motum localem, sed statim
potest adesse. (Ia q. 113 a. 6 ad 3)
Articulus 7. Doet hem het verlies van zijn beschermeling leed?
Dit artikel is beschikbaar in Nederlandse vertaling, maar die kan
slechts gepubliceerd worden na correctie van de tekstherkenning van de ingescande PDF. Wil je deze website
helpen vervolledigen, neem dan contact op met info@gelovenleren.net!
Ad septimum sic proceditur. Videtur quod Angeli doleant de malis eorum quos custodiunt.
Dicitur enim Isaiae XXXIII, Angeli pacis amare flebunt. Sed fletus est signum doloris
et tristitiae. Ergo Angeli tristantur de malis hominum quos custodiunt. (Ia q. 113 a. 7 arg. 1)
Praeterea, tristitia est, ut Augustinus dicit, de his quae nobis nolentibus accidunt.
Sed perditio hominis custoditi est contra voluntatem Angeli custodis. Ergo tristantur
Angeli de perditione hominum. (Ia q. 113 a. 7 arg. 2)
Praeterea, sicut gaudio contrariatur tristitia, ita poenitentiae contrariatur peccatum.
Sed Angeli gaudent de peccatore poenitentiam agente, ut habetur Lucae XV. Ergo tristantur
de iusto in peccatum cadente. (Ia q. 113 a. 7 arg. 3)
Praeterea, super illud Num. XVIII; quidquid offerunt primitiarum etc., dicit Glossa
Origenis; trahuntur Angeli in iudicium, utrum ex ipsorum negligentia, an hominum ignavia
lapsi sint. Sed quilibet rationabiliter dolet de malis propter quae in iudicium tractus
est. Ergo Angeli dolent de peccatis hominum. (Ia q. 113 a. 7 arg. 4)
Sed contra, ubi est tristitia et dolor, non est perfecta felicitas, unde dicitur Apoc.
XXI, mors ultra non erit, neque luctus, neque clamor, neque ullus dolor. Sed Angeli
sunt perfecte beati. Ergo de nullo dolent. (Ia q. 113 a. 7 s. c.)
Respondeo dicendum quod Angeli non dolent neque de peccatis, neque de poenis hominum.
Tristitia enim et dolor, secundum Augustinum, non est nisi de his quae contrariantur
voluntati. Nihil autem accidit in mundo quod sit contrarium voluntati Angelorum et
aliorum beatorum, quia voluntas eorum totaliter inhaeret ordini divinae iustitiae;
nihil autem fit in mundo, nisi quod per divinam iustitiam fit aut permittitur. Et
ideo, simpliciter loquendo, nihil fit in mundo contra voluntatem beatorum. Ut enim
philosophus dicit in III Ethic. illud dicitur simpliciter voluntarium, quod aliquis
vult in particulari, secundum quod agitur, consideratis scilicet omnibus quae circumstant,
quamvis in universali consideratum non esset voluntarium, sicut nauta non vult proiectionem
mercium in mare, absolute et universaliter considerando, sed imminente periculo salutis
hoc vult. Unde magis est hoc voluntarium quam involuntarium, ut ibidem dicitur. Sic
igitur Angeli peccata et poenas hominum, universaliter et absolute loquendo, non volunt,
volunt tamen quod circa hoc ordo divinae iustitiae servetur, secundum quem quidam
poenis subduntur, et peccare permittuntur. (Ia q. 113 a. 7 co.)
Ad primum ergo dicendum quod verbum illud Isaiae potest intelligi de Angelis, idest
nuntiis, Ezechiae, qui fleverunt propter verba Rabsacis; de quibus habetur Isaiae
XXXVII. Et hoc secundum litteralem sensum. Secundum vero allegoricum, Angeli pacis
sunt apostoli et alii praedicatores, qui flent pro peccatis hominum. Si vero secundum
sensum anagogicum exponatur de Angelis beatis, tunc metaphorica erit locutio, ad designandum
quod Angeli volunt in universali hominum salutem. Sic enim Deo et Angelis huiusmodi
passiones attribuuntur. (Ia q. 113 a. 7 ad 1)
Ad secundum patet solutio per ea quae dicta sunt. (Ia q. 113 a. 7 ad 2)
Ad tertium dicendum quod tam in poenitentia hominum, quam in peccato, manet una ratio
gaudii Angelis, scilicet impletio ordinis divinae providentiae. (Ia q. 113 a. 7 ad 3)
Ad quartum dicendum quod Angeli ducuntur in iudicium pro peccatis hominum, non quasi
rei, sed quasi testes, ad convincendum homines de eorum ignavia. (Ia q. 113 a. 7 ad 4)
Articulus 8. Is er vanwege de bescherming tweedracht onder de engelen?
Dit artikel is beschikbaar in Nederlandse vertaling, maar die kan
slechts gepubliceerd worden na correctie van de tekstherkenning van de ingescande PDF. Wil je deze website
helpen vervolledigen, neem dan contact op met info@gelovenleren.net!
Ad octavum sic proceditur. Videtur quod inter Angelos non possit esse pugna seu discordia.
Dicitur enim Iob XXV, qui facit concordiam in sublimibus. Sed pugna opponitur concordiae.
Ergo in sublimibus Angelis non est pugna. (Ia q. 113 a. 8 arg. 1)
Praeterea, ubi est perfecta caritas et iusta praelatio, non potest esse pugna. Sed
hoc totum est in Angelis. Ergo in Angelis non est pugna. (Ia q. 113 a. 8 arg. 2)
Praeterea, si Angeli dicuntur pugnare pro eis quos custodiunt, necesse est quod unus
Angelus foveat unam partem, et alius aliam. Sed si una pars habet iustitiam, e contra
alia pars habet iniustitiam. Ergo sequitur quod Angelus bonus sit fautor iniustitiae,
quod est inconveniens. Ergo inter bonos Angelos non est pugna. (Ia q. 113 a. 8 arg. 3)
Sed contra est quod dicitur Dan. X, ex persona Gabrielis, princeps regni Persarum
restitit mihi viginti et uno diebus. Hic autem princeps Persarum erat Angelus regno
Persarum in custodiam deputatus. Ergo unus bonus Angelus resistit alii, et sic inter
eos est pugna. (Ia q. 113 a. 8 s. c.)
Respondeo dicendum quod ista quaestio movetur occasione horum verborum Danielis. Quae
quidem Hieronymus exponit, dicens principem regni Persarum esse Angelum qui se opposuit
liberationi populi Israelitici, pro quo Daniel orabat, Gabriele preces eius Deo praesentante.
Haec autem resistentia potuit fieri, quia princeps aliquis Daemonum Iudaeos in Persidem
ductos ad peccatum induxerat, per quod impedimentum praestabatur orationi Danielis,
pro eodem populo deprecantis. Sed secundum Gregorium, XVII Moral., princeps regni
Persarum bonus Angelus fuit, custodiae regni illius deputatus. Ad videndum igitur
qualiter unus Angelus alteri resistere dicitur, considerandum est quod divina iudicia
circa diversa regna et diversos homines, per Angelos exercentur. In suis autem actionibus
Angeli secundum divinam sententiam regulantur. Contingit autem quandoque quod in diversis
regnis, vel in diversis hominibus, contraria merita vel demerita inveniuntur, ut unus
alteri subdatur aut praesit. Quid autem super hoc ordo divinae sapientiae habeat,
cognoscere non possunt nisi Deo revelante, unde necesse habent super his sapientiam
Dei consulere. Sic igitur inquantum de contrariis meritis et sibi repugnantibus, divinam
consulunt voluntatem, resistere sibi invicem dicuntur, non quia sint eorum contrariae
voluntates, cum in hoc omnes concordent, quod Dei sententia impleatur; sed quia ea
de quibus consulunt, sunt repugnantia. (Ia q. 113 a. 8 co.)
Et per hoc patet solutio ad obiecta. (Ia q. 113 a. 8 ad arg.)