Deze Quaestio is niet beschikbaar in Nederlandse vertaling
Prooemium
Deinde considerandum est de productione corporis primi hominis. Et circa hoc quaeruntur
quatuor. Primo, de materia ex qua productum est. Secundo, de auctore a quo productum
est. Tertio, de dispositione quae ei per productionem est attributa. Quarto, de modo
et ordine productionis ipsius. (Ia q. 91 pr.)
Articulus 1.
Ad primum sic proceditur. Videtur quod corpus primi hominis non sit factum de limo
terrae. Maioris enim virtutis est facere aliquid ex nihilo, quam ex aliquo, quia plus
distat ab actu non ens quam ens in potentia. Sed cum homo sit dignissima creaturarum
inferiorum, decuit ut virtus Dei maxime ostenderetur in productione corporis eius.
Ergo non debuit fieri ex limo terrae, sed ex nihilo. (Ia q. 91 a. 1 arg. 1)
Praeterea, corpora caelestia sunt nobiliora terrenis. Sed corpus humanum habet maximam
nobilitatem, cum perficiatur a nobilissima forma, quae est anima rationalis. Ergo
non debuit fieri de corpore terrestri, sed magis de corpore caelesti. (Ia q. 91 a. 1 arg. 2)
Praeterea, ignis et aer sunt nobiliora corpora quam terra et aqua, quod ex eorum subtilitate
apparet. Cum igitur corpus humanum sit dignissimum, magis debuit fieri ex igne et
ex aere quam ex limo terrae. (Ia q. 91 a. 1 arg. 3)
Praeterea, corpus humanum est compositum ex quatuor elementis. Non ergo est factum
ex limo terrae, sed ex omnibus elementis. (Ia q. 91 a. 1 arg. 4)
Sed contra est quod dicitur Gen. II, formavit Deus hominem de limo terrae. (Ia q. 91 a. 1 s. c.)
Respondeo dicendum quod, cum Deus perfectus sit, operibus suis perfectionem dedit
secundum eorum modum; secundum illud Deut. XXXII, Dei perfecta sunt opera. Ipse autem
simpliciter perfectus est, ex hoc quod omnia in se praehabet, non per modum compositionis,
sed simpliciter et unite, ut Dionysius dicit, eo modo quo diversi effectus praeexistunt
in causa, secundum unam eius essentiam. Ista autem perfectio ad Angelos quidem derivatur,
secundum quod omnia sunt in eorum cognitione quae sunt a Deo in natura producta, per
formas diversas. Ad hominem vero derivatur inferiori modo huiusmodi perfectio. Non
enim in sua cognitione naturali habet omnium naturalium notitiam; sed est ex rebus
omnibus quodammodo compositus, dum de genere spiritualium substantiarum habet in se
animam rationalem, de similitudine vero caelestium corporum habet elongationem a contrariis
per maximam aequalitatem complexionis, elementa vero secundum substantiam. Ita tamen
quod superiora elementa praedominantur in eo secundum virtutem, scilicet ignis et
aer, quia vita praecipue consistit in calido, quod est ignis, et humido, quod est
aeris. Inferiora vero elementa abundant in eo secundum substantiam, aliter enim non
posset esse mixtionis aequalitas, nisi inferiora elementa, quae sunt minoris virtutis,
secundum quantitatem in homine abundarent. Et ideo dicitur corpus hominis de limo
terrae formatum, quia limus dicitur terra aquae permixta. Et propter hoc homo dicitur
minor mundus, quia omnes creaturae mundi quodammodo inveniuntur in eo. (Ia q. 91 a. 1 co.)
Ad primum ergo dicendum quod virtus Dei creantis manifestata est in corpore hominis,
dum eius materia est per creationem producta. Oportuit autem ut ex materia quatuor
elementorum fieret corpus humanum, ut homo haberet convenientiam cum inferioribus
corporibus, quasi medium quoddam existens inter spirituales et corporales substantias. (Ia q. 91 a. 1 ad 1)
Ad secundum dicendum quod, quamvis corpus caeleste sit simpliciter nobilius terrestri
corpore, tamen quantum ad actus animae rationalis, est minus conveniens. Nam anima
rationalis accipit notitiam veritatis quodammodo per sensus; quorum organa formari
non possunt ex corpore caelesti, cum sit impassibile. Nec est verum quod quidam dicunt
aliquid de quinta essentia materialiter ad compositionem humani corporis advenire,
ponentes animam uniri corpori mediante quadam luce. Primo enim, falsum est quod dicunt,
lucem esse corpus. Secundo vero, impossibile est aliquid de quinta essentia vel a
corpore caelesti dividi, vel elementis permisceri, propter caelestis corporis impassibilitatem.
Unde non venit in compositionem mixtorum corporum, nisi secundum suae virtutis effectum. (Ia q. 91 a. 1 ad 2)
Ad tertium dicendum quod, si ignis et aer, quae sunt maioris virtutis in agendo, etiam
secundum quantitatem in compositione humani corporis abundarent, omnino ad se traherent
alia, et non posset fieri aequalitas commixtionis, quae est necessaria in compositione
hominis ad bonitatem sensus tactus, qui est fundamentum sensuum aliorum. Oportet enim
organum cuiuslibet sensus non habere in actu contraria quorum sensus est perceptivus,
sed in potentia tantum. Vel ita quod omnino careat toto genere contrariorum, sicut
pupilla caret colore, ut sit in potentia ad omnes colores, quod in organo tactus non
erat possibile, cum sit compositum ex elementis, quorum qualitates percipit tactus.
Vel ita quod organum sit medium inter contraria, ut necesse est in tactu accidere,
medium enim est quodammodo in potentia ad extrema. (Ia q. 91 a. 1 ad 3)
Ad quartum dicendum quod in limo terrae est terra, et aqua conglutinans partes terrae.
De aliis autem elementis Scriptura mentionem non fecit, tum quia minus abundant secundum
quantitatem in corpore hominis, ut dictum est; tum etiam quia in tota rerum productione,
de igne et aere, quae sensu non percipiuntur a rudibus mentionem non fecit Scriptura,
quae rudi populo tradebatur. (Ia q. 91 a. 1 ad 4)
Articulus 2.
Ad secundum sic proceditur. Videtur quod corpus humanum non sit immediate a Deo productum.
Dicit enim Augustinus, in III de Trin., quod corporalia disponuntur a Deo per angelicam
creaturam. Sed corpus humanum formatum fuit ex materia corporali, ut dictum est. Ergo
debuit produci mediantibus Angelis, et non immediate a Deo. (Ia q. 91 a. 2 arg. 1)
Praeterea, quod fieri potest virtute creata, non est necessarium quod immediate producatur
a Deo. Sed corpus humanum produci potest per virtutem creatam caelestis corporis,
nam et quaedam animalia ex putrefactione generantur per virtutem activam corporis
caelestis; et Albumasar dicit quod in locis in quibus nimis abundat calor aut frigus,
homines non generantur, sed in locis temperatis tantum. Ergo non oportuit quod immediate
corpus humanum formaretur a Deo. (Ia q. 91 a. 2 arg. 2)
Praeterea, nihil fit ex materia corporali nisi per aliquam materiae transmutationem.
Sed omnis transmutatio corporalis causatur ex motu caelestis corporis, qui est primus
motuum. Cum igitur corpus humanum sit productum ex materia corporali, videtur quod
ad eius formationem aliquid operatum fuerit corpus caeleste. (Ia q. 91 a. 2 arg. 3)
Praeterea, Augustinus dicit, super Gen. ad Litt., quod homo factus est secundum corpus,
in operibus sex dierum, secundum causales rationes quas Deus inseruit creaturae corporali;
postmodum vero fuit formatum in actu. Sed quod praeexistit in corporali creatura secundum
causales rationes, per aliquam virtutem corpoream produci potest. Ergo corpus humanum
productum est aliqua virtute creata, et non immediate a Deo. (Ia q. 91 a. 2 arg. 4)
Sed contra est quod dicitur Eccli. XVII, Deus de terra creavit hominem. (Ia q. 91 a. 2 s. c.)
Respondeo dicendum quod prima formatio humani corporis non potuit esse per aliquam
virtutem creatam, sed immediate a Deo. Posuerunt siquidem aliqui formas quae sunt
in materia corporali, a quibusdam formis immaterialibus derivari. Sed hanc opinionem
repellit philosophus, in VII Metaphys., per hoc quod formis non competit per se fieri,
sed composito, ut supra expositum est; et quia oportet agens esse simile facto non
convenit quod forma pura, quae est sine materia, producat formam quae est in materia,
quae non fit nisi per hoc quod compositum fit. Et ideo oportet quod forma quae est
in materia, sit causa formae quae est in materia, secundum quod compositum a composito
generatur. Deus autem, quamvis omnino sit immaterialis, tamen solus est qui sua virtute
materiam producere potest creando. Unde ipsius solius est formam producere in materia
absque adminiculo praecedentis formae materialis. Et propter hoc, Angeli non possunt
transmutare corpora ad formam aliquam, nisi adhibitis seminibus quibusdam, ut Augustinus
dicit in III de Trin. Quia igitur corpus humanum nunquam formatum fuerat, cuius virtute
per viam generationis aliud simile in specie formaretur, necesse fuit quod primum
corpus hominis immediate formaretur a Deo. (Ia q. 91 a. 2 co.)
Ad primum ergo dicendum quod, etsi Angeli aliquod ministerium Deo exhibeant in his
quae circa corpora operatur; aliqua tamen Deus in creatura corporea facit, quae nullo
modo Angeli facere possunt; sicut quod suscitat mortuos, et illuminat caecos. Secundum
quam virtutem etiam corpus primi hominis de limo terrae formavit. Potuit tamen fieri
ut aliquod ministerium in formatione corporis primi hominis Angeli exhiberent; sicut
exhibebunt in ultima resurrectione, pulveres colligendo. (Ia q. 91 a. 2 ad 1)
Ad secundum dicendum quod animalia perfecta, quae generantur ex semine, non possunt
generari per solam virtutem caelestis corporis, ut Avicenna fingit; licet ad eorum
generationem naturalem cooperetur virtus caelestis corporis, prout philosophus dicit,
in II Physic., quod homo generat hominem ex materia, et sol. Et exinde est quod exigitur
locus temperatus ad generationem hominum et aliorum animalium perfectorum. Sufficit
autem virtus caelestium corporum ad generandum quaedam animalia imperfectiora ex materia
disposita, manifestum est enim quod plura requiruntur ad productionem rei perfectae,
quam ad productionem rei imperfectae. (Ia q. 91 a. 2 ad 2)
Ad tertium dicendum quod motus caeli est causa transmutationum naturalium, non tamen
transmutationum quae fiunt praeter naturae ordinem, et sola virtute divina, sicut
quod mortui resuscitantur, quod caeci illuminantur. Quibus est simile quod homo ex
limo terrae formatur. (Ia q. 91 a. 2 ad 3)
Ad quartum dicendum quod secundum rationes causales in creaturis dicitur aliquid praeexistere
dupliciter. Uno modo, secundum potentiam activam et passivam, ut non solum ex materia
praeexistenti fieri possit, sed etiam ut aliqua praeexistens creatura hoc facere possit.
Alio modo, secundum potentiam passivam tantum, ut scilicet de materia praeexistenti
fieri possit a Deo. Et hoc modo, secundum Augustinum, corpus hominis praeextitit in
operibus productis secundum causales rationes. (Ia q. 91 a. 2 ad 4)
Articulus 3.
Ad tertium sic proceditur. Videtur quod corpus hominis non habuerit convenientem dispositionem.
Cum enim homo sit nobilissimum animalium, corpus hominis debuit esse dispositum optime
ad ea quae sunt propria animalis, scilicet ad sensum et motum. Sed quaedam animalia
inveniuntur acutioris sensus quam homo, et velocioris motus; sicut canes melius odorant,
et aves velocius moventur. Ergo corpus hominis non est convenienter dispositum. (Ia q. 91 a. 3 arg. 1)
Praeterea, perfectum est cui nihil deest. Sed plura desunt humano corpori quam corporibus
aliorum animalium, quae habent tegumenta et arma naturalia ad sui protectionem, quae
homini desunt. Ergo corpus humanum est imperfectissime dispositum. (Ia q. 91 a. 3 arg. 2)
Praeterea, homo plus distat a plantis quam ab animalibus brutis. Sed plantae habent
staturam rectam; animalia autem bruta pronam. Ergo homo non debuit habere staturam
rectam. (Ia q. 91 a. 3 arg. 3)
Sed contra est quod dicitur Eccle. VII, Deus fecit hominem rectum. (Ia q. 91 a. 3 s. c.)
Respondeo dicendum quod omnes res naturales productae sunt ab arte divina, unde sunt
quodammodo artificiata ipsius Dei. Quilibet autem artifex intendit suo operi dispositionem
optimam inducere, non simpliciter, sed per comparationem ad finem. Et si talis dispositio
habet secum adiunctum aliquem defectum, artifex non curat. Sicut artifex qui facit
serram ad secandum, facit eam ex ferro, ut sit idonea ad secandum; nec curat eam facere
ex vitro, quae est pulchrior materia, quia talis pulchritudo esset impedimentum finis.
Sic igitur Deus unicuique rei naturali dedit optimam dispositionem, non quidem simpliciter,
sed secundum ordinem ad proprium finem. Et hoc est quod philosophus dicit, in II Physic.,
et quia dignius est sic, non tamen simpliciter, sed ad uniuscuiusque substantiam.
Finis autem proximus humani corporis est anima rationalis et operationes ipsius, materia
enim est propter formam, et instrumenta propter actiones agentis. Dico ergo quod Deus
instituit corpus humanum in optima dispositione secundum convenientiam ad talem formam
et ad tales operationes. Et si aliquis defectus in dispositione humani corporis esse
videtur, considerandum est quod talis defectus sequitur ex necessitate materiae, ad
ea quae requiruntur in corpore ut sit debita proportio ipsius ad animam et ad animae
operationes. (Ia q. 91 a. 3 co.)
Ad primum ergo dicendum quod tactus, qui est fundamentum aliorum sensuum, est perfectior
in homine quam in aliquo alio animali, et propter hoc oportuit quod homo haberet temperatissimam
complexionem inter omnia animalia. Praecedit etiam homo omnia alia animalia, quantum
ad vires sensitivas interiores; sicut ex supra dictis apparet. Ex quadam autem necessitate
contingit quod, quantum ad aliquos exteriores sensus, homo ab aliis animalibus deficiat.
Sicut homo, inter omnia animalia, habet pessimum olfactum. Necessarium enim fuit quod
homo, inter omnia animalia, respectu sui corporis haberet maximum cerebrum, tum ut
liberius in eo perficerentur operationes interiorum virium sensitivarum, quae sunt
necessariae ad intellectus operationem, ut supra dictum est; tum etiam ut frigiditas
cerebri temperaret calorem cordis, quem necesse est in homine abundare, ad hoc quod
homo sit rectae staturae. Magnitudo autem cerebri, propter eius humiditatem, est impedimentum
olfactus, qui requirit siccitatem. Et similiter potest assignari ratio quare quaedam
animalia sunt acutioris visus et subtilioris auditus quam homo, propter impedimentum
horum sensuum quod necesse est consequi in homine ex perfecta complexionis aequalitate.
Et eadem etiam ratio est assignanda de hoc quod quaedam animalia sunt homine velociora,
cui excellentiae velocitatis repugnat aequalitas humanae complexionis. (Ia q. 91 a. 3 ad 1)
Ad secundum dicendum quod cornua et ungulae, quae sunt quorundam animalium arma, et
spissitudo corii, et multitudo pilorum aut plumarum, quae sunt tegumenta animalium,
attestantur abundantiae terrestris elementi; quae repugnat aequalitati et teneritudini
complexionis humanae. Et ideo haec homini non competebant. Sed loco horum habet rationem
et manus, quibus potest parare sibi arma et tegumenta et alia vitae necessaria, infinitis
modis. Unde et manus, in III de anima, dicitur organum organorum. Et hoc etiam magis
competebat rationali naturae, quae est infinitarum conceptionum, ut haberet facultatem
infinita instrumenta sibi parandi. (Ia q. 91 a. 3 ad 2)
Ad tertium dicendum quod habere staturam rectam conveniens fuit homini propter quatuor.
Primo quidem, quia sensus sunt dati homini non solum ad vitae necessaria procuranda,
sicut aliis animalibus; sed etiam ad cognoscendum. Unde, cum cetera animalia non delectentur
in sensibilibus nisi per ordinem ad cibos et venerea, solus homo delectatur in ipsa
pulchritudine sensibilium secundum seipsam. Et ideo, quia sensus praecipue vigent
in facie, alia animalia habent faciem pronam ad terram, quasi ad cibum quaerendum
et providendum sibi de victu, homo vero habet faciem erectam, ut per sensus, et praecipue
per visum, qui est subtilior et plures differentias rerum ostendit, libere possit
ex omni parte sensibilia cognoscere, et caelestia et terrena, ut ex omnibus intelligibilem
colligat veritatem. Secundo, ut interiores vires liberius suas operationes habeant,
dum cerebrum, in quo quodammodo perficiuntur, non est depressum, sed super omnes partes
corporis elevatum. Tertio, quia oporteret quod, si homo haberet pronam staturam, uteretur
manibus loco anteriorum pedum. Et sic utilitas manuum ad diversa opera perficienda
cessaret. Quarto, quia, si haberet pronam staturam, et uteretur manibus loco anteriorum
pedum, oporteret quod cibum caperet ore. Et ita haberet os oblongum, et labia dura
et grossa, et linguam etiam duram, ne ab exterioribus laederetur, sicut patet in aliis
animalibus. Et talis dispositio omnino impediret locutionem, quae est proprium opus
rationis. Et tamen homo staturam rectam habens, maxime distat a plantis. Nam homo
habet superius sui, idest caput, versus superius mundi, et inferius sui versus inferius
mundi, et ideo est optime dispositus secundum dispositionem totius. Plantae vero habent
superius sui versus inferius mundi (nam radices sunt ori proportionales), inferius
autem sui versus superius mundi. Animalia vero bruta medio modo, nam superius animalis
est pars qua accipit alimentum, inferius autem est pars qua emittit superfluum. (Ia q. 91 a. 3 ad 3)
Articulus 4.
Ad quartum sic proceditur. Videtur quod inconvenienter corporis humani productio in
Scriptura describatur. Sicut enim corpus humanum est factum a Deo, ita et alia opera
sex dierum. Sed in aliis operibus dicitur, dixit Deus, fiat, et factum est. Ergo similiter
dici debuit de hominis productione. (Ia q. 91 a. 4 arg. 1)
Praeterea, corpus humanum a Deo immediate est factum, ut supra dictum est. Ergo inconvenienter
dicitur, faciamus hominem. (Ia q. 91 a. 4 arg. 2)
Praeterea, forma humani corporis est ipsa anima, quae est spiraculum vitae. Inconvenienter
ergo, postquam dixerat, formavit Deus hominem de limo terrae, subiunxit, et inspiravit
in faciem eius spiraculum vitae. (Ia q. 91 a. 4 arg. 3)
Praeterea, anima, quae est spiraculum vitae, est in toto corpore, et principaliter
in corde. Non ergo debuit dicere, quod inspiravit in faciem eius spiraculum vitae. (Ia q. 91 a. 4 arg. 4)
Praeterea, sexus masculinus et femininus pertinent ad corpus, imago vero Dei ad animam.
Sed anima, secundum Augustinum, fuit facta ante corpus. Inconvenienter ergo cum dixisset,
ad imaginem suam fecit illum, addidit, masculum et feminam creavit eos. (Ia q. 91 a. 4 arg. 5)
In contrarium est auctoritas Scripturae. (Ia q. 91 a. 4 s. c.)
Respondeo dicendum ad primum quod, sicut Augustinus dicit in VI super Gen. ad Litt.,
non in hoc praeeminet homo aliis rebus, quod Deus ipse fecit hominem, quasi alia ipse
non fecerit; cum scriptum sit, opera manuum tuarum sunt caeli, et alibi, aridam fundaverunt
manus eius, sed in hoc quod ad imaginem Dei factus est homo. Utitur tamen Scriptura
in productione hominis speciali modo loquendi, ad ostendendum quod alia propter hominem
facta sunt. Ea enim quae principaliter intendimus, cum maiori deliberatione et studio
consuevimus facere. (Ia q. 91 a. 4 ad 1)
Ad secundum dicendum quod non est intelligendum Deum Angelis dixisse, faciamus hominem;
ut quidam perverse intellexerunt. Sed hoc dicitur ad significandum pluralitatem divinarum
personarum, quarum imago expressius invenitur in homine. (Ia q. 91 a. 4 ad 2)
Ad tertium dicendum quod quidam intellexerunt corpus hominis prius tempore formatum,
et postmodum Deum formato iam corpori animam infudisse. Sed contra rationem perfectionis
primae institutionis rerum est, quod Deus vel corpus sine anima, vel animam sine corpore
fecerit, cum utrumque sit pars humanae naturae. Et hoc etiam est magis inconveniens
de corpore, quod dependet ex anima, et non e converso. Et ideo ad hoc excludendum,
quidam posuerunt quod, cum dicitur, formavit Deus hominem, intelligitur productio
corporis simul cum anima; quod autem additur, et inspiravit in faciem eius spiraculum
vitae, intelligitur de spiritu sancto; sicut et dominus insufflavit in apostolos,
dicens, accipite spiritum sanctum, Ioan. XX. Sed haec expositio, ut dicit Augustinus
in libro de Civ. Dei, excluditur per verba Scripturae. Nam subditur ad praedicta,
et factus est homo in animam viventem, quod apostolus, I ad Cor. XV, non ad vitam
spiritualem, sed ad vitam animalem refert. Per spiraculum ergo vitae intelligitur
anima, ut sic quod dicitur, inspiravit in faciem eius spiraculum vitae, sit quasi
expositio eius quod praemiserat; nam anima est corporis forma. (Ia q. 91 a. 4 ad 3)
Ad quartum dicendum quod, quia operationes vitae magis manifestantur in facie hominis,
propter sensus ibi existentes; ideo dicit in faciem hominis inspiratum esse spiraculum
vitae. (Ia q. 91 a. 4 ad 4)
Ad quintum dicendum quod, secundum Augustinum, omnia opera sex dierum simul sunt facta.
Unde animam primi hominis, quam ponit simul factam cum Angelis, non ponit factam ante
sextum diem; sed in ipso sexto die ponit esse factam et animam primi hominis in actu,
et corpus eius secundum rationes causales. Alii vero doctores ponunt et animam et
corpus hominis factum sexto die in actu. (Ia q. 91 a. 4 ad 5)