Deze Quaestio is niet beschikbaar in Nederlandse vertaling
Prooemium
Consequenter considerandum est de principio durationis rerum creatarum. Et circa hoc
quaeruntur tria. Primo, utrum creaturae semper fuerint. Secundo, utrum eas incoepisse
sit articulus fidei. Tertio, quomodo Deus dicatur in principio caelum et terram creasse. (Ia q. 46 pr.)
Articulus 1.
Ad primum sic proceditur. Videtur quod universitas creaturarum, quae mundi nomine
nuncupatur, non incoeperit, sed fuerit ab aeterno. Omne enim quod incoepit esse, antequam
fuerit, possibile fuit ipsum esse, alioquin impossibile fuisset ipsum fieri. Si ergo
mundus incoepit esse, antequam inciperet, possibile fuit ipsum esse. Sed quod possibile
est esse, est materia, quae est in potentia ad esse, quod est per formam, et ad non
esse, quod est per privationem. Si ergo mundus incoepit esse, ante mundum fuit materia.
Sed non potest esse materia sine forma, materia autem mundi cum forma, est mundus.
Fuit ergo mundus antequam esse inciperet, quod est impossibile. (Ia q. 46 a. 1 arg. 1)
Praeterea, nihil quod habet virtutem ut sit semper, quandoque est et quandoque non
est, quia ad quantum se extendit virtus alicuius rei, tandiu est. Sed omne incorruptibile
habet virtutem ut sit semper, non enim virtutem habet ad determinatum durationis tempus.
Nullum ergo incorruptibile quandoque est et quandoque non est. Sed omne quod incipit
esse, quandoque est et quandoque non est. Nullum ergo incorruptibile incipit esse.
Sed multa sunt in mundo incorruptibilia, ut corpora caelestia, et omnes substantiae
intellectuales. Ergo mundus non incoepit esse. (Ia q. 46 a. 1 arg. 2)
Praeterea, nullum ingenitum incoepit esse. Sed philosophus probat in I Physic., quod
materia est ingenita; et in I de caelo et mundo, quod caelum est ingenitum. Non ergo
universitas rerum incoepit esse. (Ia q. 46 a. 1 arg. 3)
Praeterea, vacuum est ubi non est corpus, sed possibile est esse. Sed si mundus incoepit
esse, ubi nunc est corpus mundi, prius non fuit aliquod corpus, et tamen poterat ibi
esse, alioquin nunc ibi non esset. Ergo ante mundum fuit vacuum, quod est impossibile. (Ia q. 46 a. 1 arg. 4)
Praeterea, nihil de novo incipit moveri, nisi per hoc quod movens vel mobile aliter
se habet nunc quam prius. Sed quod aliter se habet nunc quam prius, movetur. Ergo
ante omnem motum de novo incipientem, fuit aliquis motus. Motus ergo semper fuit.
Ergo et mobile, quia motus non est nisi in mobili. (Ia q. 46 a. 1 arg. 5)
Praeterea, omne movens aut est naturale, aut est voluntarium. Sed neutrum incipit
movere, nisi aliquo motu praeexistente. Natura enim semper eodem modo operatur. Unde,
nisi praecedat aliqua immutatio vel in natura moventis vel in mobili, non incipiet
a movente naturali esse motus, qui non fuit prius. Voluntas autem absque sui immutatione
retardat facere quod proponit, sed hoc non est nisi per aliquam immutationem quam
imaginatur, ad minus ex parte ipsius temporis. Sicut qui vult facere domum cras, et
non hodie, expectat aliquid futurum cras, quod hodie non est; et ad minus expectat
quod dies hodiernus transeat, et crastinus adveniat; quod sine mutatione non est,
quia tempus est numerus motus. Relinquitur ergo quod ante omnem motum de novo incipientem,
fuit alius motus. Et sic idem quod prius. (Ia q. 46 a. 1 arg. 6)
Praeterea, quidquid est semper in principio et semper in fine, nec incipere nec desinere
potest, quia quod incipit, non est in suo fine; quod autem desinit, non est in suo
principio. Sed tempus semper est in suo principio et fine, quia nihil est temporis
nisi nunc, quod est finis praeteriti, et principium futuri. Ergo tempus nec incipere
nec desinere potest. Et per consequens nec motus, cuius numerus tempus est. (Ia q. 46 a. 1 arg. 7)
Praeterea, Deus aut est prior mundo natura tantum, aut duratione. Si natura tantum,
ergo, cum Deus sit ab aeterno, et mundus est ab aeterno. Si autem est prior duratione;
prius autem et posterius in duratione constituunt tempus, ergo ante mundum fuit tempus;
quod est impossibile. (Ia q. 46 a. 1 arg. 8)
Praeterea, posita causa sufficienti, ponitur effectus, causa enim ad quam non sequitur
effectus, est causa imperfecta, indigens alio ad hoc quod effectus sequatur. Sed Deus
est sufficiens causa mundi; et finalis, ratione suae bonitatis; et exemplaris, ratione
suae sapientiae; et effectiva, ratione suae potentiae; ut ex superioribus patet. Cum
ergo Deus sit ab aeterno, et mundus fuit ab aeterno. (Ia q. 46 a. 1 arg. 9)
Praeterea, cuius actio est aeterna, et effectus aeternus. Sed actio Dei est eius substantia,
quae est aeterna. Ergo et mundus est aeternus. (Ia q. 46 a. 1 arg. 10)
Sed contra est quod dicitur Ioan. XVII, clarifica me, pater, apud temetipsum, claritate
quam habui priusquam mundus fieret; et Proverb. VIII, dominus possedit me in initio
viarum suarum, antequam quidquam faceret a principio. (Ia q. 46 a. 1 s. c.)
Respondeo dicendum nihil praeter Deum ab aeterno fuisse. Et hoc quidem ponere non
est impossibile. Ostensum est enim supra quod voluntas Dei est causa rerum. Sic ergo
aliqua necesse est esse, sicut necesse est Deum velle illa, cum necessitas effectus
ex necessitate causae dependeat, ut dicitur in V Metaphys. Ostensum est autem supra
quod, absolute loquendo, non est necesse Deum velle aliquid nisi seipsum. Non est
ergo necessarium Deum velle quod mundus fuerit semper. Sed eatenus mundus est, quatenus
Deus vult illum esse, cum esse mundi ex voluntate Dei dependeat sicut ex sua causa.
Non est igitur necessarium mundum semper esse. Unde nec demonstrative probari potest.
Nec rationes quas ad hoc Aristoteles inducit, sunt demonstrativae simpliciter, sed
secundum quid, scilicet ad contradicendum rationibus antiquorum, ponentium mundum
incipere secundum quosdam modos in veritate impossibiles. Et hoc apparet ex tribus.
Primo quidem, quia tam in VIII Physic. quam in I de caelo, praemittit quasdam opiniones,
ut Anaxagorae et Empedoclis et Platonis, contra quos rationes contradictorias inducit.
Secundo, quia, ubicumque de hac materia loquitur, inducit testimonia antiquorum, quod
non est demonstratoris, sed probabiliter persuadentis. Tertio, quia expresse dicit
in I Lib. Topic., quod quaedam sunt problemata dialectica, de quibus rationes non
habemus, ut utrum mundus sit aeternus. (Ia q. 46 a. 1 co.)
Ad primum ergo dicendum quod, antequam mundus esset, possibile fuit mundum esse, non
quidem secundum potentiam passivam, quae est materia; sed secundum potentiam activam
Dei. Et etiam secundum quod dicitur aliquid absolute possibile, non secundum aliquam
potentiam sed ex sola habitudine terminorum, qui sibi non repugnant; secundum quod
possibile opponitur impossibili, ut patet per philosophum, in V Metaphys. (Ia q. 46 a. 1 ad 1)
Ad secundum dicendum quod illud quod habet virtutem ut sit semper ex quo habet illam
virtutem, non quandoque est et quandoque non est, sed antequam haberet illam virtutem,
non fuit. Unde haec ratio, quae ponitur ab Aristotele in I de caelo, non concludit
simpliciter quod incorruptibilia non incoeperunt esse, sed quod non incoeperunt esse
per modum naturalem, quo generabilia et corruptibilia incipiunt esse. (Ia q. 46 a. 1 ad 2)
Ad tertium dicendum quod Aristoteles, in I Physic., probat materiam esse ingenitam,
per hoc quod non habet subiectum de quo sit. In I autem de caelo et mundo, probat
caelum ingenitum, quia non habet contrarium ex quo generetur. Unde patet quod per
utrumque non concluditur nisi quod materia et caelum non incoeperunt per generationem,
ut quidam ponebant, praecipue de caelo. Nos autem dicimus quod materia et coelum producta
sunt in esse per creationem, ut ex dictis patet. (Ia q. 46 a. 1 ad 3)
Ad quartum dicendum quod ad rationem vacui non sufficit in quo nihil est, sed requiritur
quod sit spatium capax corporis, in quo non sit corpus, ut patet per Aristotelem,
in IV Physic. Nos autem dicimus non fuisse locum aut spatium ante mundum. (Ia q. 46 a. 1 ad 4)
Ad quintum dicendum quod primus motor semper eodem modo se habuit primum autem mobile
non semper eodem modo se habuit, quia incoepit esse, cum prius non fuisset. Sed hoc
non fuit per mutationem, sed per creationem, quae non est mutatio, ut supra dictum
est. Unde patet quod haec ratio, quam ponit Aristoteles in VIII Physic., procedit
contra eos qui ponebant mobilia aeterna, sed motum non aeternum; ut patet ex opinionibus
Anaxagorae et Empedoclis. Nos autem ponimus, ex quo mobilia incoeperunt, semper fuisse
motum. (Ia q. 46 a. 1 ad 5)
Ad sextum dicendum quod primum agens est agens voluntarium. Et quamvis habuit voluntatem
aeternam producendi aliquem effectum, non tamen produxit aeternum effectum. Nec est
necesse quod praesupponatur aliqua mutatio, nec etiam propter imaginationem temporis.
Aliter enim est intelligendum de agente particulari, quod praesupponit aliquid, et
causat alterum, et aliter de agente universali, quod producit totum. Sicut agens particulare
producit formam, et praesupponit materiam, unde oportet quod formam inducat secundum
proportionem ad debitam materiam. Unde rationabiliter in ipso consideratur quod inducit
formam in talem materiam et non in aliam, ex differentia materiae ad materiam. Sed
hoc non rationabiliter consideratur in Deo, qui simul producit formam et materiam,
sed consideratur rationabiliter in eo, quod ipse producit materiam congruam formae
et fini. Agens autem particulare praesupponit tempus, sicut et materiam. Unde rationabiliter
consideratur in eo, quod agit in tempore posteriori et non in priori, secundum imaginationem
successionis temporis post tempus. Sed in agente universali, quod producit rem et
tempus, non est considerare quod agat nunc et non prius, secundum imaginationem temporis
post tempus, quasi tempus praesupponatur eius actioni, sed considerandum est in eo,
quod dedit effectui suo tempus quantum voluit, et secundum quod conveniens fuit ad
suam potentiam demonstrandam. Manifestius enim mundus ducit in cognitionem divinae
potentiae creantis, si mundus non semper fuit, quam si semper fuisset, omne enim quod
non semper fuit, manifestum est habere causam; sed non ita manifestum est de eo quod
semper fuit. (Ia q. 46 a. 1 ad 6)
Ad septimum dicendum quod, sicut dicitur in IV Physic., prius et posterius est in
tempore, secundum quod prius et posterius est in motu. Unde principium et finis accipienda
sunt in tempore, sicut et in motu. Supposita autem aeternitate motus, necesse est
quod quodlibet momentum in motu acceptum sit principium et terminus motus, quod non
oportet, si motus incipiat. Et eadem ratio est de nunc temporis. Et sic patet quod
ratio illa instantis nunc, quod semper sit principium et finis temporis, praesupponit
aeternitatem temporis et motus. Unde Aristoteles hanc rationem inducit, in VIII Physic.,
contra eos qui ponebant aeternitatem temporis, sed negabant aeternitatem motus. (Ia q. 46 a. 1 ad 7)
Ad octavum dicendum quod Deus est prior mundo duratione. Sed ly prius non designat
prioritatem temporis, sed aeternitatis. Vel dicendum quod designat aeternitatem temporis
imaginati, et non realiter existentis. Sicut, cum dicitur, supra caelum nihil est,
ly supra designat locum imaginatum tantum, secundum quod possibile est imaginari dimensionibus
caelestis corporis dimensiones alias superaddi. (Ia q. 46 a. 1 ad 8)
Ad nonum dicendum quod, sicut effectus sequitur a causa agente naturaliter secundum
modum suae formae, ita sequitur ab agente per voluntatem secundum formam ab eo praeconceptam
et definitam, ut ex superioribus patet. Licet igitur Deus ab aeterno fuerit sufficiens
causa mundi, non tamen oportet quod ponatur mundus ab eo productus, nisi secundum
quod est in praedefinitione suae voluntatis; ut scilicet habeat esse post non esse,
ut manifestius declaret suum auctorem. (Ia q. 46 a. 1 ad 9)
Ad decimum dicendum quod, posita actione, sequitur effectus secundum exigentiam formae
quae est principium actionis. In agentibus autem per voluntatem, quod conceptum est
et praedefinitum, accipitur ut forma quae est principium actionis. Ex actione igitur
Dei aeterna non sequitur effectus aeternus, sed qualem Deus voluit, ut scilicet haberet
esse post non esse. (Ia q. 46 a. 1 ad 10)
Articulus 2.
Ad secundum sic proceditur. Videtur quod mundum incoepisse non sit articulus fidei,
sed conclusio demonstrabilis. Omne enim factum habet principium suae durationis. Sed
demonstrative probari potest quod Deus sit causa effectiva mundi, et hoc etiam probabiliores
philosophi posuerunt. Ergo demonstrative probari potest quod mundus incoeperit. (Ia q. 46 a. 2 arg. 1)
Praeterea, si necesse est dicere quod mundus factus est a Deo, aut ergo ex nihilo,
aut ex aliquo. Sed non ex aliquo, quia sic materia mundi praecessisset mundum; contra
quod procedunt rationes Aristotelis ponentis caelum ingenitum. Ergo oportet dicere
quod mundus sit factus ex nihilo. Et sic habet esse post non esse. Ergo oportet quod
esse incoeperit. (Ia q. 46 a. 2 arg. 2)
Praeterea, omne quod operatur per intellectum, a quodam principio operatur, ut patet
in omnibus artificibus. Sed Deus est agens per intellectum. Ergo a quodam principio
operatur mundus igitur, qui est eius effectus, non fuit semper. (Ia q. 46 a. 2 arg. 3)
Praeterea, manifeste apparet artes aliquas, et habitationes regionum, ex determinatis
temporibus incoepisse. Sed hoc non esset, si mundus semper fuisset. Mundum igitur
non semper fuisse manifestum est. (Ia q. 46 a. 2 arg. 4)
Praeterea, certum est nihil Deo aequari posse. Sed si mundus semper fuisset, aequipararetur
Deo in duratione. Ergo certum est non semper mundum fuisse. (Ia q. 46 a. 2 arg. 5)
Praeterea, si mundus semper fuit, infiniti dies praecesserunt diem istum. Sed infinita
non est pertransire. Ergo nunquam fuisset perventum ad hunc diem, quod est manifeste
falsum. (Ia q. 46 a. 2 arg. 6)
Praeterea, si mundus fuit aeternus, et generatio fuit ab aeterno. Ergo unus homo genitus
est ab alio in infinitum. Sed pater est causa efficiens filii, ut dicitur in II Physic.
Ergo in causis efficientibus est procedere in infinitum, quod improbatur in II Metaphys. (Ia q. 46 a. 2 arg. 7)
Praeterea, si mundus et generatio semper fuit, infiniti homines praecesserunt. Sed
anima hominis est immortalis. Ergo infinitae animae humanae nunc essent actu, quod
est impossibile. Ergo ex necessitate sciri potest quod mundus incoeperit; et non sola
fide tenetur. (Ia q. 46 a. 2 arg. 8)
Sed contra, fidei articuli demonstrative probari non possunt, quia fides de non apparentibus
est, ut dicitur ad Hebr. XI. Sed Deum esse creatorem mundi, sic quod mundus incoeperit
esse, est articulus fidei, dicimus enim, credo in unum Deum et cetera. Et iterum,
Gregorius dicit, in Homil. I in Ezech., quod Moyses prophetizavit de praeterito, dicens
in principio creavit Deus caelum et terram; in quo novitas mundi traditur. Ergo novitas
mundi habetur tantum per revelationem. Et ideo non potest probari demonstrative. (Ia q. 46 a. 2 s. c.)
Respondeo dicendum quod mundum non semper fuisse, sola fide tenetur, et demonstrative
probari non potest, sicut et supra de mysterio Trinitatis dictum est. Et huius ratio
est, quia novitas mundi non potest demonstrationem recipere ex parte ipsius mundi.
Demonstrationis enim principium est quod quid est. Unumquodque autem, secundum rationem
suae speciei, abstrahit ab hic et nunc, propter quod dicitur quod universalia sunt
ubique et semper. Unde demonstrari non potest quod homo, aut caelum, aut lapis non
semper fuit. Similiter etiam neque ex parte causae agentis, quae agit per voluntatem.
Voluntas enim Dei ratione investigari non potest, nisi circa ea quae absolute necesse
est Deum velle, talia autem non sunt quae circa creaturas vult, ut dictum est. Potest
autem voluntas divina homini manifestari per revelationem, cui fides innititur. Unde
mundum incoepisse est credibile, non autem demonstrabile vel scibile. Et hoc utile
est ut consideretur, ne forte aliquis, quod fidei est demonstrare praesumens, rationes
non necessarias inducat, quae praebeant materiam irridendi infidelibus, existimantibus
nos propter huiusmodi rationes credere quae fidei sunt. (Ia q. 46 a. 2 co.)
Ad primum ergo dicendum quod, sicut dicit Augustinus, XI de Civ. Dei, philosophorum
ponentium aeternitatem mundi, duplex fuit opinio. Quidam enim posuerunt quod substantia
mundi non sit a Deo. Et horum est intollerabilis error; et ideo ex necessitate refellitur.
Quidam autem sic posuerunt mundum aeternum, quod tamen mundum a Deo factum dixerunt.
Non enim mundum temporis volunt habere, sed suae creationis initium, ut quodam modo
vix intelligibili semper sit factus. Id autem quomodo intelligant, invenerunt, ut
idem dicit in X de Civ. Dei. Sicut enim, inquiunt, si pes ex aeternitate semper fuisset
in pulvere, semper subesset vestigium, quod a calcante factum nemo dubitaret; sic
et mundus semper fuit, semper existente qui fecit. Et ad hoc intelligendum, considerandum
est quod causa efficiens quae agit per motum, de necessitate praecedit tempore suum
effectum, quia effectus non est nisi in termino actionis, agens autem omne oportet
esse principium actionis. Sed si actio sit instantanea, et non successiva, non est
necessarium faciens esse prius facto duratione; sicut patet in illuminatione. Unde
dicunt quod non sequitur ex necessitate, si Deus est causa activa mundi, quod sit
prior mundo duratione, quia creatio, qua mundum produxit, non est mutatio successiva,
ut supra dictum est. (Ia q. 46 a. 2 ad 1)
Ad secundum dicendum quod illi qui ponerent mundum aeternum, dicerent mundum factum
a Deo ex nihilo, non quod factus sit post nihilum, secundum quod nos intelligimus
per nomen creationis; sed quia non est factus de aliquo. Et sic etiam non recusant
aliqui eorum creationis nomen, ut patet ex Avicenna in sua metaphysica. (Ia q. 46 a. 2 ad 2)
Ad tertium dicendum quod illa est ratio Anaxagorae, quae ponitur in III Physic. Sed
non de necessitate concludit, nisi de intellectu qui deliberando investigat quid agendum
sit, quod est simile motui. Talis autem est intellectus humanus, sed non divinus,
ut supra patet. (Ia q. 46 a. 2 ad 3)
Ad quartum dicendum quod ponentes aeternitatem mundi, ponunt aliquam regionem infinities
esse mutatam de inhabitabili in habitabilem, et e converso. Et similiter ponunt quod
artes, propter diversas corruptiones et accidentia, infinities fuerunt inventae, et
iterum corruptae. Unde Aristoteles dicit, in libro Meteor., quod ridiculum est ex
huiusmodi particularibus mutationibus opinionem accipere de novitate mundi totius. (Ia q. 46 a. 2 ad 4)
Ad quintum dicendum quod, etsi mundus semper fuisset, non tamen parificaretur Deo
in aeternitate, ut dicit Boetius, in fine de Consolat., quia esse divinum est esse
totum simul, absque successione; non autem sic est de mundo. (Ia q. 46 a. 2 ad 5)
Ad sextum dicendum quod transitus semper intelligitur a termino in terminum. Quaecumque
autem praeterita dies signetur, ab illa usque ad istam sunt finiti dies, qui pertransiri
poterunt. Obiectio autem procedit ac si, positis extremis, sint media infinita. (Ia q. 46 a. 2 ad 6)
Ad septimum dicendum quod in causis efficientibus impossibile est procedere in infinitum
per se; ut puta si causae quae per se requiruntur ad aliquem effectum, multiplicarentur
in infinitum; sicut si lapis moveretur a baculo, et baculus a manu, et hoc in infinitum.
Sed per accidens in infinitum procedere in causis agentibus non reputatur impossibile;
ut puta si omnes causae quae in infinitum multiplicantur, non teneant ordinem nisi
unius causae, sed earum multiplicatio sit per accidens; sicut artifex agit multis
martellis per accidens, quia unus post unum frangitur. Accidit ergo huic martello,
quod agat post actionem alterius martelli. Et similiter accidit huic homini, inquantum
generat, quod sit generatus ab alio, generat enim inquantum homo, et non inquantum
est filius alterius hominis; omnes enim homines generantes habent gradum unum in causis
efficientibus, scilicet gradum particularis generantis. Unde non est impossibile quod
homo generetur ab homine in infinitum. Esset autem impossibile, si generatio huius
hominis dependeret ab hoc homine, et a corpore elementari, et a sole, et sic in infinitum. (Ia q. 46 a. 2 ad 7)
Ad octavum dicendum quod hanc rationem ponentes aeternitatem mundi multipliciter effugiunt
quidam enim non reputant impossibile esse infinitas animas actu; ut patet in metaphysica
Algazelis, dicentis hoc esse infinitum per accidens. Sed hoc improbatum est superius.
Quidam vero dicunt animam corrumpi cum corpore. Quidam vero quod ex omnibus animabus
remanet una tantum. Alii vero, ut Augustinus dicit, posuerunt propter hoc circuitum
animarum; ut scilicet animae separatae a corporibus, post determinata temporum curricula,
iterum redirent ad corpora. De quibus omnibus in sequentibus est agendum. Considerandum
tamen quod haec ratio particularis est. Unde posset dicere aliquis quod mundus fuit
aeternus, vel saltem aliqua creatura, ut Angelus; non autem homo. Nos autem intendimus
universaliter, an aliqua creatura fuerit ab aeterno. (Ia q. 46 a. 2 ad 8)
Articulus 3.
Ad tertium sic proceditur. Videtur quod creatio rerum non fuit in principio temporis.
Quod enim non est in tempore, non est in aliquo temporis. Sed creatio rerum non fuit
in tempore, per creationem enim rerum substantia in esse producta est; tempus autem
non mensurat substantiam rerum, et praecipue incorporalium. Ergo creatio non fuit
in principio temporis. (Ia q. 46 a. 3 arg. 1)
Praeterea, philosophus probat quod omne quod fit, fiebat, et sic omne fieri habet
prius et posterius. In principio autem temporis, cum sit indivisibile, non est prius
et posterius. Ergo, cum creari sit quoddam fieri, videtur quod res non sint creatae
in principio temporis. (Ia q. 46 a. 3 arg. 2)
Praeterea, ipsum etiam tempus creatum est. Sed non potest creari in principio temporis,
cum tempus sit divisibile, principium autem temporis indivisibile. Non ergo creatio
rerum fuit in principio temporis. (Ia q. 46 a. 3 arg. 3)
Sed contra est quod Gen. I dicitur, in principio creavit Deus caelum et terram. (Ia q. 46 a. 3 s. c.)
Respondeo dicendum quod illud verbum Genes. I, in principio creavit Deus caelum et
terram, tripliciter exponitur, ad excludendum tres errores. Quidam enim posuerunt
mundum semper fuisse, et tempus non habere principium. Et ad hoc excludendum, exponitur,
in principio, scilicet temporis. Quidam vero posuerunt duo esse creationis principia,
unum bonorum, aliud malorum. Et ad hoc excludendum, exponitur, in principio, idest
in filio. Sicut enim principium effectivum appropriatur patri, propter potentiam,
ita principium exemplare appropriatur filio, propter sapientiam, ut sicut dicitur,
omnia in sapientia fecisti, ita intelligatur Deum omnia fecisse in principio, idest
in filio; secundum illud apostoli ad Coloss. I, in ipso, scilicet filio, condita sunt
universa. Alii vero dixerunt corporalia esse creata a Deo mediantibus creaturis spiritualibus.
Et ad hoc excludendum, exponitur, in principio creavit Deus caelum et terram, idest
ante omnia. Quatuor enim ponuntur simul creata, scilicet caelum Empyreum, materia
corporalis (quae nomine terrae intelligitur), tempus, et natura angelica. (Ia q. 46 a. 3 co.)
Ad primum ergo dicendum quod non dicuntur in principio temporis res esse creatae,
quasi principium temporis sit creationis mensura sed quia simul cum tempore caelum
et terra creata sunt. (Ia q. 46 a. 3 ad 1)
Ad secundum dicendum quod verbum illud philosophi intelligitur de fieri quod est per
motum, vel quod est terminus motus. Quia cum in quolibet motu sit accipere prius et
posterius, ante quodcumque signum in motu signato, dum scilicet aliquid est in moveri
et fieri, est accipere prius, et etiam aliquid post ipsum, quia quod est in principio
motus, vel in termino, non est in moveri. Creatio autem neque est motus neque terminus
motus, ut supra dictum est. Unde sic aliquid creatur, quod non prius creabatur. (Ia q. 46 a. 3 ad 2)
Ad tertium dicendum quod nihil fit nisi secundum quod est. Nihil autem est temporis
nisi nunc. Unde non potest fieri nisi secundum aliquod nunc, non quia in ipso primo
nunc sit tempus, sed quia ab eo incipit tempus. (Ia q. 46 a. 3 ad 3)