Deze Quaestio is niet beschikbaar in Nederlandse vertaling
Prooemium
Deinde considerandum est quid sit beatitudo; et quae requirantur ad ipsam. Circa primum
quaeruntur octo. Primo, utrum beatitudo sit aliquid increatum. Secundo, si est aliquid
creatum, utrum sit operatio. Tertio, utrum sit operatio sensitivae partis, an intellectivae
tantum. Quarto, si est operatio intellectivae partis, utrum sit operatio intellectus,
an voluntatis. Quinto, si est operatio intellectus, utrum sit operatio intellectus
speculativi, aut practici. Sexto, si est operatio intellectus speculativi, utrum consistat
in speculatione scientiarum speculativarum. Septimo, utrum consistat in speculatione
substantiarum separatarum, scilicet Angelorum. Octavo, utrum in sola speculatione
Dei qua per essentiam videtur. (Ia-IIae q. 3 pr.)
Articulus 1.
Ad primum sic proceditur. Videtur quod beatitudo sit aliquid increatum. Dicit enim
Boetius, in III de Consol., Deum esse ipsam beatitudinem necesse est confiteri. (Ia-IIae q. 3 a. 1 arg. 1)
Praeterea, beatitudo est summum bonum. Sed esse summum bonum convenit Deo. Cum ergo
non sint plura summa bona, videtur quod beatitudo sit idem quod Deus. (Ia-IIae q. 3 a. 1 arg. 2)
Praeterea, beatitudo est ultimus finis, in quem naturaliter humana voluntas tendit.
Sed in nullum aliud voluntas tanquam in finem tendere debet nisi in Deum; quo solo
fruendum est, ut Augustinus dicit. Ergo beatitudo est idem quod Deus. (Ia-IIae q. 3 a. 1 arg. 3)
Sed contra, nullum factum est increatum. Sed beatitudo hominis est aliquid factum,
quia secundum Augustinum, I de Doctr. Christ., illis rebus fruendum est, quae nos
beatos faciunt. Ergo beatitudo non est aliquid increatum. (Ia-IIae q. 3 a. 1 s. c.)
Respondeo dicendum quod, sicut supra dictum est, finis dicitur dupliciter. Uno modo,
ipsa res quam cupimus adipisci, sicut avaro est finis pecunia. Alio modo, ipsa adeptio
vel possessio, seu usus aut fruitio eius rei quae desideratur, sicut si dicatur quod
possessio pecuniae est finis avari, et frui re voluptuosa est finis intemperati. Primo
ergo modo, ultimus hominis finis est bonum increatum, scilicet Deus, qui solus sua
infinita bonitate potest voluntatem hominis perfecte implere. Secundo autem modo,
ultimus finis hominis est aliquid creatum in ipso existens, quod nihil est aliud quam
adeptio vel fruitio finis ultimi. Ultimus autem finis vocatur beatitudo. Si ergo beatitudo
hominis consideretur quantum ad causam vel obiectum, sic est aliquid increatum, si
autem consideretur quantum ad ipsam essentiam beatitudinis, sic est aliquid creatum. (Ia-IIae q. 3 a. 1 co.)
Ad primum ergo dicendum quod Deus est beatitudo per essentiam suam, non enim per adeptionem
aut participationem alicuius alterius beatus est, sed per essentiam suam. Homines
autem sunt beati, sicut ibidem dicit Boetius, per participationem; sicut et dii per
participationem dicuntur. Ipsa autem participatio beatitudinis secundum quam homo
dicitur beatus, aliquid creatum est. (Ia-IIae q. 3 a. 1 ad 1)
Ad secundum dicendum quod beatitudo dicitur esse summum hominis bonum, quia est adeptio
vel fruitio summi boni. (Ia-IIae q. 3 a. 1 ad 2)
Ad tertium dicendum quod beatitudo dicitur ultimus finis, per modum quo adeptio finis
dicitur finis. (Ia-IIae q. 3 a. 1 ad 3)
Articulus 2.
Ad secundum sic proceditur. Videtur quod beatitudo non sit operatio. Dicit enim apostolus,
Rom. VI, habetis fructum vestrum in sanctificationem, finem vero vitam aeternam. Sed
vita non est operatio, sed ipsum esse viventium. Ergo ultimus finis, qui est beatitudo,
non est operatio. (Ia-IIae q. 3 a. 2 arg. 1)
Praeterea, Boetius dicit, in III de Consol., quod beatitudo est status omnium bonorum
aggregatione perfectus. Sed status non nominat operationem. Ergo beatitudo non est
operatio. (Ia-IIae q. 3 a. 2 arg. 2)
Praeterea, beatitudo significat aliquid in beato existens, cum sit ultima perfectio
hominis. Sed operatio non significat ut aliquid existens in operante, sed magis ut
ab ipso procedens. Ergo beatitudo non est operatio. (Ia-IIae q. 3 a. 2 arg. 3)
Praeterea, beatitudo permanet in beato. Operatio autem non permanet, sed transit.
Ergo beatitudo non est operatio. (Ia-IIae q. 3 a. 2 arg. 4)
Praeterea, unius hominis est una beatitudo. Operationes autem sunt multae. Ergo beatitudo
non est operatio. (Ia-IIae q. 3 a. 2 arg. 5)
Praeterea, beatitudo inest beato absque interruptione. Sed operatio humana frequenter
interrumpitur puta somno, vel aliqua alia occupatione, vel quiete. Ergo beatitudo
non est operatio. (Ia-IIae q. 3 a. 2 arg. 6)
Sed contra est quod philosophus dicit, in I Ethic., quod felicitas est operatio secundum
virtutem perfectam. (Ia-IIae q. 3 a. 2 s. c.)
Respondeo dicendum quod, secundum quod beatitudo hominis est aliquid creatum in ipso
existens necesse est dicere quod beatitudo hominis sit operatio. Est enim beatitudo
ultima hominis perfectio. Unumquodque autem intantum perfectum est, inquantum est
actu, nam potentia sine actu imperfecta est. Oportet ergo beatitudinem in ultimo actu
hominis consistere. Manifestum est autem quod operatio est ultimus actus operantis;
unde et actus secundus a philosopho nominatur, in II de anima, nam habens formam potest
esse in potentia operans, sicut sciens est in potentia considerans. Et inde est quod
in aliis quoque rebus res unaquaeque dicitur esse propter suam operationem, ut dicitur
in II de caelo. Necesse est ergo beatitudinem hominis operationem esse. (Ia-IIae q. 3 a. 2 co.)
Ad primum ergo dicendum quod vita dicitur dupliciter. Uno modo, ipsum esse viventis.
Et sic beatitudo non est vita, ostensum est enim quod esse unius hominis, qualecumque
sit, non est hominis beatitudo; solius enim Dei beatitudo est suum esse. Alio modo
dicitur vita ipsa operatio viventis, secundum quam principium vitae in actum reducitur,
et sic nominamus vitam activam, vel contemplativam, vel voluptuosam. Et hoc modo vita
aeterna dicitur ultimus finis. Quod patet per hoc quod dicitur Ioan. XVII, haec est
vita aeterna, ut cognoscant te, Deum verum unum. (Ia-IIae q. 3 a. 2 ad 1)
Ad secundum dicendum quod Boetius, definiendo beatitudinem, consideravit ipsam communem
beatitudinis rationem. Est enim communis ratio beatitudinis quod sit bonum commune
perfectum; et hoc significavit cum dixit quod est status omnium bonorum aggregatione
perfectus, per quod nihil aliud significatur nisi quod beatus est in statu boni perfecti.
Sed Aristoteles expressit ipsam essentiam beatitudinis, ostendens per quid homo sit
in huiusmodi statu, quia per operationem quandam. Et ideo in I Ethic. ipse etiam ostendit
quod beatitudo est bonum perfectum. (Ia-IIae q. 3 a. 2 ad 2)
Ad tertium dicendum quod, sicut dicitur in IX Metaphys., duplex est actio. Una quae
procedit ab operante in exteriorem materiam, sicut urere et secare. Et talis operatio
non potest esse beatitudo, nam talis operatio non est actio et perfectio agentis,
sed magis patientis, ut ibidem dicitur. Alia est actio manens in ipso agente, ut sentire,
intelligere et velle, et huiusmodi actio est perfectio et actus agentis. Et talis
operatio potest esse beatitudo. (Ia-IIae q. 3 a. 2 ad 3)
Ad quartum dicendum quod, cum beatitudo dicat quandam ultimam perfectionem, secundum
quod diversae res beatitudinis capaces ad diversos gradus perfectionis pertingere
possunt, secundum hoc necesse est quod diversimode beatitudo dicatur. Nam in Deo est
beatitudo per essentiam, quia ipsum esse eius est operatio eius, qua non fruitur alio,
sed seipso. In Angelis autem beatis est ultima perfectio secundum aliquam operationem,
qua coniunguntur bono increato, et haec operatio in eis est unica et sempiterna. In
hominibus autem, secundum statum praesentis vitae, est ultima perfectio secundum operationem
qua homo coniungitur Deo, sed haec operatio nec continua potest esse, et per consequens
nec unica est, quia operatio intercisione multiplicatur. Et propter hoc in statu praesentis
vitae, perfecta beatitudo ab homine haberi non potest. Unde philosophus, in I Ethic.,
ponens beatitudinem hominis in hac vita, dicit eam imperfectam, post multa concludens,
beatos autem dicimus ut homines. Sed promittitur nobis a Deo beatitudo perfecta, quando
erimus sicut Angeli in caelo, sicut dicitur Matth. XXII. Quantum ergo ad illam beatitudinem
perfectam, cessat obiectio, quia una et continua et sempiterna operatione in illo
beatitudinis statu mens hominis Deo coniungetur. Sed in praesenti vita, quantum deficimus
ab unitate et continuitate talis operationis, tantum deficimus a beatitudinis perfectione.
Est tamen aliqua participatio beatitudinis, et tanto maior, quanto operatio potest
esse magis continua et una. Et ideo in activa vita, quae circa multa occupatur, est
minus de ratione beatitudinis quam in vita contemplativa, quae versatur circa unum,
idest circa veritatis contemplationem. Et si aliquando homo actu non operetur huiusmodi
operationem, tamen quia in promptu habet eam semper operari; et quia etiam ipsam cessationem,
puta somni vel occupationis alicuius naturalis, ad operationem praedictam ordinat;
quasi videtur operatio continua esse. (Ia-IIae q. 3 a. 2 ad 4)
Et per hoc patet solutio ad quintum, et ad sextum. (Ia-IIae q. 3 a. 2 ad 5)
Articulus 3.
Ad tertium sic proceditur. Videtur quod beatitudo consistat etiam in operatione sensus.
Nulla enim operatio invenitur in homine nobilior operatione sensitiva, nisi intellectiva.
Sed operatio intellectiva dependet in nobis ab operatione sensitiva, quia non possumus
intelligere sine phantasmate, ut dicitur in III de anima. Ergo beatitudo consistit
etiam in operatione sensitiva. (Ia-IIae q. 3 a. 3 arg. 1)
Praeterea, Boetius dicit, in III de Consol., quod beatitudo est status omnium bonorum
aggregatione perfectus. Sed quaedam bona sunt sensibilia, quae attingimus per sensus
operationem. Ergo videtur quod operatio sensus requiratur ad beatitudinem. (Ia-IIae q. 3 a. 3 arg. 2)
Praeterea, beatitudo est bonum perfectum, ut probatur in I Ethic., quod non esset,
nisi homo perficeretur per ipsam secundum omnes partes suas. Sed per operationes sensitivas
quaedam partes animae perficiuntur. Ergo operatio sensitiva requiritur ad beatitudinem. (Ia-IIae q. 3 a. 3 arg. 3)
Sed contra, in operatione sensitiva communicant nobiscum bruta animalia. Non autem
in beatitudine. Ergo beatitudo non consistit in operatione sensitiva. (Ia-IIae q. 3 a. 3 s. c.)
Respondeo dicendum quod ad beatitudinem potest aliquid pertinere tripliciter, uno
modo, essentialiter; alio modo, antecedenter; tertio modo, consequenter. Essentialiter
quidem non potest pertinere operatio sensus ad beatitudinem. Nam beatitudo hominis
consistit essentialiter in coniunctione ipsius ad bonum increatum, quod est ultimus
finis, ut supra ostensum est, cui homo coniungi non potest per sensus operationem.
Similiter etiam quia, sicut ostensum est, in corporalibus bonis beatitudo hominis
non consistit, quae tamen sola per operationem sensus attingimus. Possunt autem operationes
sensus pertinere ad beatitudinem antecedenter et consequenter. Antecedenter quidem,
secundum beatitudinem imperfectam, qualis in praesenti vita haberi potest, nam operatio
intellectus praeexigit operationem sensus. Consequenter autem, in illa perfecta beatitudine
quae expectatur in caelo, quia post resurrectionem, ex ipsa beatitudine animae, ut
Augustinus dicit in epistola ad Dioscorum, fiet quaedam refluentia in corpus et in
sensus corporeos, ut in suis operationibus perficiantur; ut infra magis patebit, cum
de resurrectione agetur. Non autem tunc operatio qua mens humana Deo coniungetur,
a sensu dependebit. (Ia-IIae q. 3 a. 3 co.)
Ad primum ergo dicendum quod obiectio illa probat quod operatio sensus requiritur
antecedenter ad beatitudinem imperfectam, qualis in hac vita haberi potest. (Ia-IIae q. 3 a. 3 ad 1)
Ad secundum dicendum quod beatitudo perfecta, qualem Angeli habent, habet congregationem
omnium bonorum per coniunctionem ad universalem fontem totius boni; non quod indigeat
singulis particularibus bonis. Sed in hac beatitudine imperfecta, requiritur congregatio
bonorum sufficientium ad perfectissimam operationem huius vitae. (Ia-IIae q. 3 a. 3 ad 2)
Ad tertium dicendum quod in perfecta beatitudine perficitur totus homo, sed in inferiori
parte per redundantiam a superiori. In beatitudine autem imperfecta praesentis vitae,
e converso a perfectione inferioris partis proceditur ad perfectionem superioris. (Ia-IIae q. 3 a. 3 ad 3)
Articulus 4.
Ad quartum sic proceditur. Videtur quod beatitudo consistat in actu voluntatis. Dicit
enim Augustinus, XIX de Civ. Dei, quod beatitudo hominis in pace consistit, unde in
Psalmo CXLVII, qui posuit fines tuos pacem. Sed pax ad voluntatem pertinet. Ergo beatitudo
hominis in voluntate consistit. (Ia-IIae q. 3 a. 4 arg. 1)
Praeterea, beatitudo est summum bonum. Sed bonum est obiectum voluntatis. Ergo beatitudo
in operatione voluntatis consistit. (Ia-IIae q. 3 a. 4 arg. 2)
Praeterea, primo moventi respondet ultimus finis, sicut ultimus finis totius exercitus
est victoria, quae est finis ducis, qui omnes movet. Sed primum movens ad operandum
est voluntas, quia movet alias vires, ut infra dicetur. Ergo beatitudo ad voluntatem
pertinet. (Ia-IIae q. 3 a. 4 arg. 3)
Praeterea, si beatitudo est aliqua operatio, oportet quod sit nobilissima operatio
hominis. Sed nobilior operatio est dilectio Dei, quae est actus voluntatis, quam cognitio,
quae est operatio intellectus, ut patet per apostolum, I ad Cor. XIII. Ergo videtur
quod beatitudo consistat in actu voluntatis. (Ia-IIae q. 3 a. 4 arg. 4)
Praeterea, Augustinus dicit, in XIII de Trin., quod beatus est qui habet omnia quae
vult, et nihil vult male. Et post pauca subdit, propinquat beato qui bene vult quodcumque
vult, bona enim beatum faciunt, quorum bonorum iam habet aliquid, ipsam scilicet bonam
voluntatem. Ergo beatitudo in actu voluntatis consistit. (Ia-IIae q. 3 a. 4 arg. 5)
Sed contra est quod dominus dicit, Ioan. XVII, haec est vita aeterna, ut cognoscant
te, Deum verum unum. Vita autem aeterna est ultimus finis, ut dictum est. Ergo beatitudo
hominis in cognitione Dei consistit, quae est actus intellectus. (Ia-IIae q. 3 a. 4 s. c.)
Respondeo dicendum quod ad beatitudinem, sicut supra dictum est, duo requiruntur,
unum quod est essentia beatitudinis; aliud quod est quasi per se accidens eius, scilicet
delectatio ei adiuncta. Dico ergo quod, quantum ad id quod est essentialiter ipsa
beatitudo, impossibile est quod consistat in actu voluntatis. Manifestum est enim
ex praemissis quod beatitudo est consecutio finis ultimi. Consecutio autem finis non
consistit in ipso actu voluntatis. Voluntas enim fertur in finem et absentem, cum
ipsum desiderat; et praesentem, cum in ipso requiescens delectatur. Manifestum est
autem quod ipsum desiderium finis non est consecutio finis, sed est motus ad finem.
Delectatio autem advenit voluntati ex hoc quod finis est praesens, non autem e converso
ex hoc aliquid fit praesens, quia voluntas delectatur in ipso. Oportet igitur aliquid
aliud esse quam actum voluntatis, per quod fit ipse finis praesens volenti. Et hoc
manifeste apparet circa fines sensibiles. Si enim consequi pecuniam esset per actum
voluntatis, statim a principio cupidus consecutus esset pecuniam, quando vult eam
habere. Sed a principio quidem est absens ei; consequitur autem ipsam per hoc quod
manu ipsam apprehendit, vel aliquo huiusmodi; et tunc iam delectatur in pecunia habita.
Sic igitur et circa intelligibilem finem contingit. Nam a principio volumus consequi
finem intelligibilem; consequimur autem ipsum per hoc quod fit praesens nobis per
actum intellectus; et tunc voluntas delectata conquiescit in fine iam adepto. Sic
igitur essentia beatitudinis in actu intellectus consistit, sed ad voluntatem pertinet
delectatio beatitudinem consequens; secundum quod Augustinus dicit, X Confess., quod
beatitudo est gaudium de veritate; quia scilicet ipsum gaudium est consummatio beatitudinis. (Ia-IIae q. 3 a. 4 co.)
Ad primum ergo dicendum quod pax pertinet ad ultimum hominis finem, non quasi essentialiter
sit ipsa beatitudo; sed quia antecedenter et consequenter se habet ad ipsam. Antecedenter
quidem, inquantum iam sunt remota omnia perturbantia, et impedientia ab ultimo fine.
Consequenter vero, inquantum iam homo, adepto ultimo fine, remanet pacatus, suo desiderio
quietato. (Ia-IIae q. 3 a. 4 ad 1)
Ad secundum dicendum quod primum obiectum voluntatis non est actus eius sicut nec
primum obiectum visus est visio, sed visibile. Unde ex hoc ipso quod beatitudo pertinet
ad voluntatem tanquam primum obiectum eius, sequitur quod non pertineat ad ipsam tanquam
actus ipsius. (Ia-IIae q. 3 a. 4 ad 2)
Ad tertium dicendum quod finem primo apprehendit intellectus quam voluntas, tamen
motus ad finem incipit in voluntate. Et ideo voluntati debetur id quod ultimo consequitur
consecutionem finis, scilicet delectatio vel fruitio. (Ia-IIae q. 3 a. 4 ad 3)
Ad quartum dicendum quod dilectio praeeminet cognitioni in movendo, sed cognitio praevia
est dilectioni in attingendo, non enim diligitur nisi cognitum, ut dicit Augustinus
in X de Trin. Et ideo intelligibilem finem primo attingimus per actionem intellectus;
sicut et finem sensibilem primo attingimus per actionem sensus. (Ia-IIae q. 3 a. 4 ad 4)
Ad quintum dicendum quod ille qui habet omnia quae vult, ex hoc est beatus, quod habet
ea quae vult, quod quidem est per aliud quam per actum voluntatis. Sed nihil male
velle requiritur ad beatitudinem sicut quaedam debita dispositio ad ipsam. Voluntas
autem bona ponitur in numero bonorum quae beatum faciunt, prout est inclinatio quaedam
in ipsa, sicut motus reducitur ad genus sui termini, ut alteratio ad qualitatem. (Ia-IIae q. 3 a. 4 ad 5)
Articulus 5.
Ad quintum sic proceditur. Videtur quod beatitudo consistat in operatione intellectus
practici. Finis enim ultimus cuiuslibet creaturae consistit in assimilatione ad Deum.
Sed homo magis assimilatur Deo per intellectum practicum, qui est causa rerum intellectarum,
quam per intellectum speculativum, cuius scientia accipitur a rebus. Ergo beatitudo
hominis magis consistit in operatione intellectus practici quam speculativi. (Ia-IIae q. 3 a. 5 arg. 1)
Praeterea, beatitudo est perfectum hominis bonum. Sed intellectus practicus magis
ordinatur ad bonum quam speculativus, qui ordinatur ad verum. Unde et secundum perfectionem
practici intellectus, dicimur boni, non autem secundum perfectionem speculativi intellectus,
sed secundum eam dicimur scientes vel intelligentes. Ergo beatitudo hominis magis
consistit in actu intellectus practici quam speculativi. (Ia-IIae q. 3 a. 5 arg. 2)
Praeterea, beatitudo est quoddam bonum ipsius hominis. Sed speculativus intellectus
occupatur magis circa ea quae sunt extra hominem, practicus autem intellectus occupatur
circa ea quae sunt ipsius hominis, scilicet circa operationes et passiones eius. Ergo
beatitudo hominis magis consistit in operatione intellectus practici quam intellectus
speculativi. (Ia-IIae q. 3 a. 5 arg. 3)
Sed contra est quod Augustinus dicit, in I de Trin., quod contemplatio promittitur
nobis, actionum omnium finis, atque aeterna perfectio gaudiorum. (Ia-IIae q. 3 a. 5 s. c.)
Respondeo dicendum quod beatitudo magis consistit in operatione speculativi intellectus
quam practici. Quod patet ex tribus. Primo quidem, ex hoc quod, si beatitudo hominis
est operatio, oportet quod sit optima operatio hominis. Optima autem operatio hominis
est quae est optimae potentiae respectu optimi obiecti. Optima autem potentia est
intellectus, cuius optimum obiectum est bonum divinum, quod quidem non est obiectum
practici intellectus, sed speculativi. Unde in tali operatione, scilicet in contemplatione
divinorum, maxime consistit beatitudo. Et quia unusquisque videtur esse id quod est
optimum in eo, ut dicitur in IX et X Ethic., ideo talis operatio est maxime propria
homini, et maxime delectabilis. Secundo apparet idem ex hoc quod contemplatio maxime
quaeritur propter seipsam. Actus autem intellectus practici non quaeritur propter
seipsum, sed propter actionem. Ipsae etiam actiones ordinantur ad aliquem finem. Unde
manifestum est quod ultimus finis non potest consistere in vita activa, quae pertinet
ad intellectum practicum. Tertio idem apparet ex hoc quod in vita contemplativa homo
communicat cum superioribus, scilicet cum Deo et Angelis, quibus per beatitudinem
assimilatur. Sed in his quae pertinent ad vitam activam, etiam alia animalia cum homine
aliqualiter communicant, licet imperfectae. Et ideo ultima et perfecta beatitudo,
quae expectatur in futura vita, tota consistit in contemplatione. Beatitudo autem
imperfecta, qualis hic haberi potest, primo quidem et principaliter consistit in contemplatione,
secundario vero in operatione practici intellectus ordinantis actiones et passiones
humanas, ut dicitur in X Ethic. (Ia-IIae q. 3 a. 5 co.)
Ad primum ergo dicendum quod similitudo praedicta intellectus practici ad Deum, est
secundum proportionalitatem; quia scilicet se habet ad suum cognitum, sicut Deus ad
suum. Sed assimilatio intellectus speculativi ad Deum, est secundum unionem vel informationem;
quae est multo maior assimilatio. Et tamen dici potest quod, respectu principalis
cogniti, quod est sua essentia, non habet Deus practicam cognitionem, sed speculativam
tantum. (Ia-IIae q. 3 a. 5 ad 1)
Ad secundum dicendum quod intellectus practicus ordinatur ad bonum quod est extra
ipsum, sed intellectus speculativus habet bonum in seipso, scilicet contemplationem
veritatis. Et si illud bonum sit perfectum, ex eo totus homo perficitur et fit bonus,
quod quidem intellectus practicus non habet sed ad illud ordinat. (Ia-IIae q. 3 a. 5 ad 2)
Ad tertium dicendum quod ratio illa procederet, si ipsemet homo esset ultimus finis
suus, tunc enim consideratio et ordinatio actuum et passionum eius esset eius beatitudo.
Sed quia ultimus hominis finis est aliquod bonum extrinsecum, scilicet Deus, ad quem
per operationem intellectus speculativi attingimus; ideo magis beatitudo hominis in
operatione intellectus speculativi consistit, quam in operatione intellectus practici. (Ia-IIae q. 3 a. 5 ad 3)
Articulus 6.
Ad sextum sic proceditur. Videtur quod beatitudo hominis consistat in consideratione
speculativarum scientiarum. Philosophus enim dicit, in libro Ethic., quod felicitas
est operatio secundum perfectam virtutem. Et distinguens virtutes, non ponit speculativas
nisi tres, scientiam, sapientiam et intellectum; quae omnes pertinent ad considerationem
scientiarum speculativarum. Ergo ultima hominis beatitudo in consideratione scientiarum
speculativarum consistit. (Ia-IIae q. 3 a. 6 arg. 1)
Praeterea, illud videtur esse ultima hominis beatitudo, quod naturaliter desideratur
ab omnibus propter seipsum. Sed huiusmodi est consideratio speculativarum scientiarum,
quia, ut dicitur in I Metaphys., omnes homines natura scire desiderant; et post pauca
subditur quod speculativae scientiae propter seipsas quaeruntur. Ergo in consideratione
scientiarum speculativarum consistit beatitudo. (Ia-IIae q. 3 a. 6 arg. 2)
Praeterea, beatitudo est ultima hominis perfectio. Unumquodque autem perficitur secundum
quod reducitur de potentia in actum. Intellectus autem humanus reducitur in actum
per considerationem scientiarum speculativarum. Ergo videtur quod in huiusmodi consideratione
ultima hominis beatitudo consistat. (Ia-IIae q. 3 a. 6 arg. 3)
Sed contra est quod dicitur Ierem. IX, non glorietur sapiens in sapientia sua; et
loquitur de sapientia speculativarum scientiarum. Non ergo consistit in harum consideratione
ultima hominis beatitudo. (Ia-IIae q. 3 a. 6 s. c.)
Respondeo dicendum quod, sicut supra dictum est, duplex est hominis beatitudo, una
perfecta, et alia imperfecta. Oportet autem intelligere perfectam beatitudinem, quae
attingit ad veram beatitudinis rationem, beatitudinem autem imperfectam, quae non
attingit, sed participat quandam particularem beatitudinis similitudinem. Sicut perfecta
prudentia invenitur in homine, apud quem est ratio rerum agibilium, imperfecta autem
prudentia est in quibusdam animalibus brutis, in quibus sunt quidam particulares instinctus
ad quaedam opera similia operibus prudentiae. Perfecta igitur beatitudo in consideratione
scientiarum speculativarum essentialiter consistere non potest. Ad cuius evidentiam,
considerandum est quod consideratio speculativae scientiae non se extendit ultra virtutem
principiorum illius scientiae, quia in principiis scientiae virtualiter tota scientia
continetur. Prima autem principia scientiarum speculativarum sunt per sensum accepta;
ut patet per philosophum in principio Metaphys., et in fine Poster. Unde tota consideratio
scientiarum speculativarum non potest ultra extendi quam sensibilium cognitio ducere
potest. In cognitione autem sensibilium non potest consistere ultima hominis beatitudo,
quae est ultima eius perfectio. Non enim aliquid perficitur ab aliquo inferiori, nisi
secundum quod in inferiori est aliqua participatio superioris. Manifestum est autem
quod forma lapidis, vel cuiuslibet rei sensibilis, est inferior homine. Unde per formam
lapidis non perficitur intellectus inquantum est talis forma, sed inquantum in ea
participatur aliqua similitudo alicuius quod est supra intellectum humanum, scilicet
lumen intelligibile, vel aliquid huiusmodi. Omne autem quod est per aliud, reducitur
ad id quod est per se. Unde oportet quod ultima perfectio hominis sit per cognitionem
alicuius rei quae sit supra intellectum humanum. Ostensum est autem quod per sensibilia
non potest deveniri in cognitionem substantiarum separatarum, quae sunt supra intellectum
humanum. Unde relinquitur quod ultima hominis beatitudo non possit esse in consideratione
speculativarum scientiarum. Sed sicut in formis sensibilibus participatur aliqua similitudo
superiorum substantiarum, ita consideratio scientiarum speculativarum est quaedam
participatio verae et perfectae beatitudinis. (Ia-IIae q. 3 a. 6 co.)
Ad primum ergo dicendum quod philosophus loquitur in libro Ethicorum de felicitate
imperfecta, qualiter in hac vita haberi potest, ut supra dictum est. (Ia-IIae q. 3 a. 6 ad 1)
Ad secundum dicendum quod naturaliter desideratur non solum perfecta beatitudo, sed
etiam qualiscumque similitudo vel participatio ipsius. (Ia-IIae q. 3 a. 6 ad 2)
Ad tertium dicendum quod per considerationem scientiarum speculativarum reducitur
intellectus noster aliquo modo in actum, non autem in ultimum et completum. (Ia-IIae q. 3 a. 6 ad 3)
Articulus 7.
Ad septimum sic proceditur. Videtur quod beatitudo hominis consistat in cognitione
substantiarum separatarum, idest Angelorum. Dicit enim Gregorius, in quadam homilia,
nihil prodest interesse festis hominum, si non contingat interesse festis Angelorum;
per quod finalem beatitudinem designat. Sed festis Angelorum interesse possumus per
eorum contemplationem. Ergo videtur quod in contemplatione Angelorum ultima hominis
beatitudo consistat. (Ia-IIae q. 3 a. 7 arg. 1)
Praeterea, ultima perfectio uniuscuiusque rei est ut coniungatur suo principio, unde
et circulus dicitur esse figura perfecta, quia habet idem principium et finem. Sed
principium cognitionis humanae est ab ipsis Angelis, per quos homines illuminantur,
ut dicit Dionysius, IV cap. Cael. Hier. Ergo perfectio humani intellectus est in contemplatione
Angelorum. (Ia-IIae q. 3 a. 7 arg. 2)
Praeterea, unaquaeque natura perfecta est, quando coniungitur superiori naturae, sicut
ultima perfectio corporis est ut coniungatur naturae spirituali. Sed supra intellectum
humanum, ordine naturae, sunt Angeli. Ergo ultima perfectio intellectus humani est
ut coniungatur per contemplationem ipsis Angelis. (Ia-IIae q. 3 a. 7 arg. 3)
Sed contra est quod dicitur Ierem. IX, in hoc glorietur qui gloriatur, scire et nosse
me. Ergo ultima hominis gloria, vel beatitudo, non consistit nisi in cognitione Dei. (Ia-IIae q. 3 a. 7 s. c.)
Respondeo dicendum quod, sicut dictum est, perfecta hominis beatitudo non consistit
in eo quod est perfectio intellectus secundum alicuius participationem, sed in eo
quod est per essentiam tale. Manifestum est autem quod unumquodque intantum est perfectio
alicuius potentiae, inquantum ad ipsum pertinet ratio proprii obiecti illius potentiae.
Proprium autem obiectum intellectus est verum. Quidquid ergo habet veritatem participatam,
contemplatum non facit intellectum perfectum ultima perfectione. Cum autem eadem sit
dispositio rerum in esse sicut in veritate, ut dicitur in II Metaphys.; quaecumque
sunt entia per participationem, sunt vera per participationem. Angeli autem habent
esse participatum, quia solius Dei suum esse est sua essentia, ut in primo ostensum
est. Unde relinquitur quod solus Deus sit veritas per essentiam, et quod eius contemplatio
faciat perfecte beatum. Aliqualem autem beatitudinem imperfectam nihil prohibet attendi
in contemplatione Angelorum; et etiam altiorem quam in consideratione scientiarum
speculativarum. (Ia-IIae q. 3 a. 7 co.)
Ad primum ergo dicendum quod festis Angelorum intererimus non solum contemplantes
Angelos, sed simul cum ipsis, Deum. (Ia-IIae q. 3 a. 7 ad 1)
Ad secundum dicendum quod, secundum illos qui ponunt animas humanas esse ab Angelis
creatas, satis conveniens videtur quod beatitudo hominis sit in contemplatione Angelorum,
quasi in coniunctione ad suum principium. Sed hoc est erroneum, ut in primo dictum
est. Unde ultima perfectio intellectus humani est per coniunctionem ad Deum, qui est
primum principium et creationis animae et illuminationis eius. Angelus autem illuminat
tanquam minister, ut in primo habitum est. Unde suo ministerio adiuvat hominem ut
ad beatitudinem perveniat, non autem est humanae beatitudinis obiectum. (Ia-IIae q. 3 a. 7 ad 2)
Ad tertium dicendum quod attingi superiorem naturam ab inferiori contingit dupliciter.
Uno modo, secundum gradum potentiae participantis, et sic ultima perfectio hominis
erit in hoc quod homo attinget ad contemplandum sicut Angeli contemplantur. Alio modo,
sicut obiectum attingitur a potentia, et hoc modo ultima perfectio cuiuslibet potentiae
est ut attingat ad id in quo plene invenitur ratio sui obiecti. (Ia-IIae q. 3 a. 7 ad 3)